အဘြားတုိ႔ရြာ

by junemoe

ဧရာဝတီျမစ္အေ႐ွ႕ဘက္ကမ္းတြင္ တည္႐ွိေသာ၊ သေဘၤာဆိပ္႐ွိရာ စဥ္႔ကူးၿမိဳ႕နယ္သည္ မႏၱေလးတုိင္းေဒသႀကီးထဲမွ ၿမိဳ႕နယ္တစ္ခုျဖစ္သည္။ မႏၱေလးတြင္ ကၽြဲဆည္ကန္ကားဝင္း၊ လမ္း(၆ဝ)ကားဝင္း ႏွင္႔ သီရိမႏၱလာကားဝင္းတုိ႔သည္ ထင္႐ွားရာ သီရိမႏၱလာကားဝင္းမွ (၃) နာရီခန္႔ ကားစီးလွ်င္ စဥ္႔ကူးၿမိဳ႕သုိ႔ေရာက္ေလသည္။ 

စဥ္႔ကူးၿမိဳ႕မွ တစ္ဆင္႔ ဆည္သည္႐ြာ၊ ခက္သင္႐ြာ၊ ထုံးႀကီးၿမိဳ႕၊ ၾကာဥယ်ာဥ္႐ြာ၊ ထီးကုန္း႐ြာ၊ ေရေတာ္႐ြာ စသည္႔ၿမိဳ႕ရြာမ်ားသုိ႔ ဆက္သြားႏုိင္သည္။ စဥ္႔ကူးၿမိဳ႕သုိ႔ေရာက္လွ်င္ အထက္အညာမွ စုန္ဆင္းလာမည္႔ ေမာ္ေတာ္မ်ားအား ဆိပ္ကမ္းတြင္ ေစာင္႔၍ ေမာ္ေတာ္ဆုိက္သည္႔အခါမွ မိမိသြားလုိေသာ ႐ြာအား စုန္သြားမည္႔ ေမာ္ေတာ္ေ႐ြး၍ စီးရသည္။ စဥ္႔ကူးသေဘာၤဆိပ္မွ ႐ြာမ်ားသုိ႔ စုန္ဆင္းရန္ အခ်ိန္မ်ားသည္ သိပ္မကြာ။ ဆည္သည္႐ြာ ႏွင္႔ ခက္သင္ရြာမ်ားသုိ႔ ၁ နာရီခန္႔ ေမာ္ေတာ္စီးလွ်င္ ေရာက္သကဲ႔သုိ႔၊ ၂ နာရီခန္႔ စီးလွ်င္ ထုံးႀကီးၿမိဳ႕သုိ႔ေရာက္သည္။ ထုံးႀကီးၿမိဳ႕သည္ ရြာမဟုတ္ေပ။ စဥ္႔ကူးၿမိဳ႕မွ ဆက္သြားႏုိင္ေသာ ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕သာပင္။

ဆည္သည္႐ြာသည္ ကၽြန္ေတာ္႔ အဘြားတုိ႔႐ြာျဖစ္သည္႔အျပင္၊ ခက္သင္႐ြာတြင္လည္း အမ်ိဳးေတြရွိသည္။ အဘြားသည္ ဆည္သည္ဇာတိျဖစ္၍ အဘုိးႏွင္႔ အေၾကာင္းပါၿပီးမွ အဘုိးတာဝန္ထမ္းေဆာင္ရာ ေနရာအႏွံ႔လုိက္ရကာ ေနာက္ဆုံး မႏၱေလးၿမိဳ႕တြင္ အေျခခ်ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ သုိ႔ရာတြင္ ကၽြန္ေတာ္႔အေဖကုိ အဘြားက ထုိဆည္သည္႐ြာမွာပင္ ေမြးဖြားခဲ႔သည္။

အေဖ႔ေျပာျပခ်က္မ်ားအရ အေဖ႔အားေမြးဖြားၿပီး အဘြားသည္ အဘုိးေနာက္ လုိက္ေနရကာ အေဖ႔အား႐ြာမွာပင္ အမမ်ားလက္ထဲ ထားခဲ႔သည္ဟုသိရသည္။ အဘြား၏ အမလတ္ေမြးဖြားေသာ သားႏွင္႔ အေဖသည္ ႏုိ႔အတူတူစုိ႔ဖက္မ်ား ျဖစ္ခဲ႔သည္။ ေနာက္ဆုံး မႏၱေလးၿမိဳ႕တြင္ အဘုိးႏွင္႔ အဘြား အေျခခ်ၿပီးမွ အေဖ႔အား ႐ြာမွ ျပန္ေခၚကာ၊ ဦးေလးႏွင္႔ အေဒၚတုိ႔အား ထပ္ေမြးခဲ႔သည္။ ထုိသုိ႔ျဖင္႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဇာတိသည္လည္း မႏၱေလး ျဖစ္ခဲ႔သည္။

အဘြားတုိ႔ ေမာင္ႏွမ အေတာ္မ်ားမ်ားလည္း မႏၱေလးတြင္ပင္ အေျခခ်ေနထုိင္ၾကသည္။ သုိ႔ေသာ္ အျမဲတေစ ရြာမွ  ေဆြမ်ိဳးမ်ားလာေသာအခါ ပဲမ်ားပါလာတတ္သည္။ ဆည္သည္႐ြာတြင္ စပါးႏွင္႔ ေျမပဲ အားအဓိကထားစုိက္ပ်ိဳးၾက၍၊ ႏွမ္း စုိက္ေသာ ေတာင္သူမ်ားလည္း အနည္းငယ္႐ွိသည္။ အျခားေသာ ပဲအမ်ိဳးမ်ိဳးအားလည္း စုိက္ပ်ိဳးၾကသည္။

စပါးတြင္လည္း မုရင္းစပါးႏွင္႔ ေကာက္ႀကီးစပါးဟူ၍ ႏွစ္မ်ိဳး႐ွိရာ မုရင္းစပါးသည္ ဆန္ႀကမ္းျဖစ္၍  နယုန္လေလာက္တြင္ စုိက္ပ်ိဳးၾကကာ၊ ဝါဆုိလတြင္ ရိတ္သိမ္းၾကသည္။ ေကာက္ႀကီးစပါးသည္ ဆန္ႏု အမ်ိဳးအစားျဖစ္၍ ေတာ္သလင္း၊ သီတင္းကၽြတ္လမ်ားတြင္ စတင္စုိက္ပ်ိဳးၾကကာ၊ တန္ေဆာင္မုန္း၊ နတ္ေတာ္လမ်ားတြင္ ရိတ္သိမ္းေလ႔႐ွိသည္။ စပါးမ်ားအား သူ႔အခ်ိန္ႏွင္႔သူ စုိက္ပ်ိဳးသကဲ႔သုိ႔ ေျမပဲကုိလည္း တန္ေဆာင္မုန္း၊ နတ္ေတာ္၊ ျပာသုိ လမ်ားတြင္ စုိက္ပ်ိဳးၾကကာ၊ တပုိ႔တြဲ၊ တေပါင္း၊ တန္ခူး လမ်ားတြင္ ေျမပဲႏႈတ္သိမ္းၾကသည္။ 

သုိ႔ရာတြင္ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင္႔ စုိက္ပ်ိဳးထားေသာ ပ်ိဳးပင္မ်ား ပ်က္စီးတတ္ၾကျပန္သည္။ ေတာင္သူမ်ားအတြက္ ပ်ိဳးပင္မ်ားသည္ အသက္ပင္။ စုိက္ပ်ိဳးၿပီးလွ်င္ ထုိအပင္မ်ားအား မပ်က္မစီးေအာင္ အစြမ္းကုန္ ယုယၾကရသည္။ စုိက္ပ်ိဳးပင္မ်ား ရင္႔မွည္႔ခ်ိန္ ရိတ္သိမ္းၿပီးမွ ေတာင္သူမ်ား သက္ျပင္းခ်ႏုိင္ၾကေပသည္။ ခါတုိင္းဆုိလွ်င္ ဝါဆုိ၊ ဝါေခါင္လမ်ားတြင္ ေဖြးေဖြးလႈပ္၍ ေရတက္ေလ႔႐ွိေသာ ဧရာဝတီျမစ္သည္ ယခုအခါ ေရမ်ားခန္းေျခာက္ေနၿပီဟုလည္း ရြာမွၿမိဳ႕သုိ႔ ေဆးလာကုသူမ်ားက ေျပာၾကသည္။

ေရွးယခင္က ေစ်းဝယ္ရာတြင္ ပစၥည္းခ်င္းဖလွယ္ေသာ စနစ္ကုိ က်င္႔သုံးခဲ႔ၾကရာ ဆည္သည္ရြာတြင္လည္း ယင္းစနစ္အား ယခုထက္တုိင္ က်င္႔သုံးဆဲျဖစ္သည္။ ေစ်းဟူ၍လည္း ထုိ႐ြာတြင္ မ႐ွိေပ။ အိမ္ဆုိင္မ်ားႏွင္႔ ေခါင္း႐ြက္ဗ်က္ထုိးေစ်းသည္မ်ားသာ ႐ွိၾကသည္။ မိမိလုိအပ္ေသာပစၥည္းအား အိမ္ဆုိင္မ်ားသုိ႔သြားေရာက္ဝယ္ယူႏုိင္သကဲ႔သုိ႔၊ အိမ္ေ႐ွ႕လာေရာင္းေသာ ေခါင္းရြက္သည္ထံမွလည္း ဝယ္ႏုိင္သည္။ ထုိသုိ႔ဝယ္ရာတြင္ ပစၥည္းခ်င္းဖလွယ္၍ဝယ္ႏုိင္သကဲ႔သုိ႔၊ ပုိက္ဆံေပးဝယ္လွ်င္လည္း ရသည္။ ေစ်းလည္ေရာင္းေသာ ေခါင္း႐ြက္သည္ထံတြင္ ပစၥည္းမ်ားေရာင္းရ၍ ေပါ႔သြားသည္ဟုမ႐ွိပဲ၊ အိမ္မ်ားမွ ေပးလုိက္ေသာ ပစၥည္းမ်ားျဖင္႔ ပုိ၍သာ ေလးလာျမဲျဖစ္သည္။ အိမ္ဆုိင္မ်ားသုိ႔ သြားဝယ္လွ်င္လည္း မိမိဝယ္လုိေသာ ပစၥည္းတန္ဖုိးအလုိက္ အိမ္မွ ပစၥည္းတစ္ခုခု ယူသြားဝယ္လွ်င္လည္း လက္ခံၾကသည္။ ထုိသုိ႔ျဖင္႔ ပစၥည္းနဲ႔ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ေငြနဲ႔ေသာ္လည္းေကာင္း ဝယ္ယူႏုိင္သည္ကုိ ၾကားခါစက အေတာ္အံ႔ၾသခဲ႔ရသည္။ သုိ႔ေပမယ္႔ ယခုထက္တုိင္ ဆည္သည္႐ြာေလးတြင္ ထုိကဲ႔သုိ႔ ေရာင္းေရးဝယ္တာမ်ား လုပ္ေဆာင္ေနၾကဆဲျဖစ္သည္။ 

ဆည္သည္႐ြာတြင္ ေက်ာင္းဟူ၍ အထက္တန္းေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းသာ ႐ွိသည္။ သူငယ္တန္းမွ ဆယ္တန္းအထိ ပညာသင္ယူႏုိင္သည္။ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားသည္လည္း ေက်ာင္းတြင္စာသင္လုိက္၊ စပါးေပၚခ်ိန္ စပါးရိတ္၊ ေျမပဲေပၚခ်ိန္ ေျမပဲႏႈတ္ႏွင္႔ သူ႔အရပ္ႏွင္႔သူေတာ႔ အဆင္ေျပေနၾကသည္။ ယခုအခါ ပညာေရးစနစ္မ်ားေျပာင္းလဲလာျခင္းေၾကာင္႔ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားသည္လည္း ယခင္ကလုိ စပါးရိတ္၊ ေျမပဲႏႈတ္ရန္ အခ်ိန္မေပးႏုိင္ၾကေတာ႔ေပ။ မူလတန္းမွ အထက္တန္းအဆင္႔ထိ ပညာသင္ယူႏုိင္ေသာ္လည္း တကၠသုိလ္ဝင္တန္းစာေမးပြဲေျဖမည္ဆုိလွ်င္ လက္ပံလွ႐ြာ (သုိ႔မဟုတ္) စဥ္႔ကူးၿမိဳ႕ မ်ားသုိ႔ သြားေရာက္ေျဖဆုိၾကရသည္။

သီတင္းကၽြတ္လတြင္ ဆြမ္းႀကီးေလာင္းပြဲ၊ တန္ေဆာင္မုန္းလတြင္ ကထိန္ပြဲ ႏွင္႔ ေႏြရာသီတြင္ ႐ွင္ျပဳ၊ နားသ၊ အလွဴေတာ္ပြဲမ်ား က်င္းပေလ႔႐ွိသည္။ ေတာင္သူမ်ားအေနျဖင္႔ ပဲႏႈတ္သိမ္းၿပီးေသာ ထုိေႏြရာသီခ်ိန္တြင္သာ ေငြစ႐ႊင္ခ်ိန္လည္းျဖစ္၊ ကေလးမ်ားေက်ာင္းပိတ္ထားခ်ိန္လည္းျဖစ္၍ အလွဴအတန္း ေပးႏုိင္ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ 

ဧရာဝတီျမစ္၏ အေနာက္ဖက္ကမ္း၊ ဆည္သည္႐ြာ၏ တစ္ဖက္ကမ္းတြင္႐ွိေသာ ခက္သင္႐ြာသည္ ကုန္စိမ္းအဓိကထား စုိက္ပ်ိဳးေသာ႐ြာျဖစ္သည္။ ေခါင္း႐ြက္ဗ်က္ထုိးေစ်းသည္မ်ားသည္ ခက္သင္႐ြာမွ ကုန္စိမ္းမ်ားအား ယူငင္၍ ေလွႏွင္႔တစ္မ်ိဳး၊ ေမာ္ေတာ္ႏွင္႔တစ္ဖုံ ဆည္သည္႐ြာသုိ႔ သြားေရာက္ေရာင္းခ်ေလ႔႐ွိသည္။ စပါးႏွင္႔ပဲ အဓိကထားစုိက္ပ်ိဳးေသာ ဆည္သည္႐ြာႏွင္႔ ကုန္စိမ္းအဓိကထားစုိက္ပ်ိဳးေသာ ခက္သင္႐ြာတုိ႔သည္ ထုိကဲ႔သုိ႔ အျပန္အလွန္ဝယ္ယူ ေရာင္းခ် ေနထုိင္ၾကေလသည္။

ခက္သင္႐ြာတြင္လည္း နာမည္ႀကီးပြဲေတာ္လည္းျဖစ္၊ ခ်စ္စရာေကာင္းေသာပြဲေတာ္လည္းျဖစ္သည္႔ ပြဲေတာ္တစ္ခု႐ွိသည္။ ယင္းမွာ သီတင္းကၽြတ္လျပည္႔ေန႔တြင္ က်င္းပၾကေသာ ေ႐ႊေတာင္ဦးျမတ္စြာဘုရားပြဲေတာ္ ျဖစ္သည္။ ထုိပြဲေတာ္တြင္ သနပ္ခါးမႈံ႕၊ ေပါင္ဒါမႈံ႕မ်ားအား ေတာင္းႀကီးတစ္လုံးထဲတြင္ ထည္႔၍ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ဇလုံအႀကီးတစ္လုံးထဲတြင္ထည္႔၍ေသာ္လည္းေကာင္း ထည္႔ထားၾကကာ၊ စြပ္က်ယ္အျဖဴကုိလည္း အမႈံ႕မ်ားသုတ္လိမ္းထားၾကသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ဘုရားပြဲေတာ္သုိ႔ လာေရာက္ၾကသူမ်ားအား မိန္းမ၊ ေယာက္်ားမေ႐ြး ေလွကားမွစီး၍ မ်က္ႏွာမ်ားကုိ သနပ္ခါးမႈံ႔၊ ေပါင္ဒါမႈံ႔မ်ားျဖင္႔ ပုတ္ၾကသည္။ ထုိဓေလ႔သည္ ခက္သင္႐ြာတြင္ ယခုထိတုိင္ ျပဳေလ႔႐ွိေသာ ခ်စ္စရာေကာင္းေသာ ေပ်ာ္႐ႊင္ဖြယ္ဓေလ႔ပင္။

ထုိ႔အျပင္ ႐ြာမ်ားႏွင္႔ပတ္သက္၍လည္း စကားပုံမ်ား ႐ွိေလသည္။ 

“ လွခက္သင္၊ ယဥ္စဥ္႔ကူး ” ဆုိသည္မွာ ခက္သင္ရြာတြင္႐ွိေသာ အပ်ိဳမ်ားသည္ လွပေခ်ာေမာၾကသကဲ႔သုိ႔၊ စဥ္႔ကူးၿမိဳ႕သူမ်ား၏ အေျပာအဆုိ၊ အေနအထုိင္၊ အျပဳအမူမ်ားသည္ ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႔ၾကသည္ကုိ ေဖာ္ညႊန္းျခင္းျဖစ္သည္။

ေနာက္စကားပုံတစ္ခုမွာ “ အပ်ိဳေပါ၊ မေခ်ာေရေတာ္ရြာ ” ဟူ၍။ ေရေတာ္႐ြာသည္ ဆည္သည္႐ြာႏွင္႔လည္း အလွမ္းမေဝးေပ။ ထုိ ေရေတာ္႐ြာတြင္ အပ်ိဳမိန္းကေလးမ်ား လြန္တရာေပါလွသည္။ ထုိသုိ႔ေပါလွေသာ္လည္း ေခ်ာေမာလွပသူ နည္းပါးျခင္းကုိ “ အပ်ိဳေပါ၊ မေခ်ာေရေတာ္႐ြာ ” ဟု စပ္ဆုိထားၾကေလသည္။ 

ဧရာဝတီျမစ္၏ အေရွ႕ဘက္ကမ္းတြင္႐ွိေသာ ဆည္သည္႐ြာ၊ အေနာက္ဘက္ကမ္းတြင္႐ွိေသာ ခက္သင္႐ြာ၊ ထုိရြာမ်ားမွ ဆက္၍ စုန္သြားႏုိင္ေသာ႐ြာမ်ားသည္ စဥ္႔ကူးၿမိဳ႕နယ္တြင္ ပါဝင္ေလသည္။ မႏၱေလးၿမိဳ႕မွ (၃) နာရီခန္႔ ကားစီး၍ စဥ္႔ကူးၿမိဳ႕နယ္မွတစ္ဆင္႔ ေတာင္သူမ်ား၏ ခ်စ္စရာဓေလ႔မ်ားႏွင္႔ က်င္႔သုံးဆဲစနစ္မ်ားအား ကိုယ္တုိင္သြားေရာက္ ေတြ႔ျမင္ခံစားႏုိင္မည္ဆုိလွ်င္ ဆုိဘြယ္ရာမရွိေတာ႔ေခ်။

Posted in: JuneMoe,စိတ္ၾကိဳက္ ေဆာင္းပါး