11:35 AM
ရင္နင္ေအာင္
ကၽြန္ေတာ္သည္ သုညတစ္လံုးျဖစ္ပါသည္။ စားခ်ိန္တန္ မစားဘဲ ကစားမက္ေနေသာေၾကာင့္ ပိန္ကပ္ကပ္ျဖစ္ေနေသာ သုညတစ္လံုးျဖစ္ပါသည္။ သုိ႕မဟုတ္ ကိုယ့္ဘ၀ကိုယ္ပင္ မႏိုင္မနင္းျဖင့္ ကမာၻၾကီးကို ပိန္႕႐ႈံ႕သြားေအာင္ ကန္ခ်င္ေနေသာ ေက်ာနံပါတ္ သုညႏွင့္ ေဘာလံုးသမားတစ္ေယာက္လည္း ျဖစ္ေနႏိုင္ပါသည္။
အမွန္တကယ္ကေတာ႕ ဘာကိုမွ မသိေသး။ ေအာက္စီဂ်င္ကို ခပ္တည္တည္ျဖင့္ ႐ွဴလိုက္ျပီး လူသားအားလံုးကို ေလလည္ကာ ေလးစားလိုက္ပါသည္။ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ သင့္ဆီသို႕ အမည္မသိသူက ပို႕လိုက္ေသာ သုညတစ္လံုး ေရာက္လာပါက လက္ခံလိုက္ပါ။ မဂၤလာပါ ေလာကႀကီး။ ေပတိေပကပ္ သင္႐ိုးညႊန္းတမ္း။ အေပအေတေလလႊင့္သူ။ အကင္းပါးေသာမ်က္လံုး။ ထ၊ ထ။ မိုးလင္းျပီ။
ကၽြန္ေတာ္သည္ သုညတစ္လံုးျဖစ္ပါသည္။ ခ်ီးက်ဴးျခင္းႏွင့္ ကဲ႕ရဲ႕ျခင္းကို တက္တူးထိုးထားေသာ လူသားမ်ားက ကၽြန္ေတာ္႕ကို ၀ိုင္း၀ိုင္းေလးေနတတ္ေစရန္ ျပဳစုေပးခဲ႕ပါသည္။
တစ္ခါတရံ ကၽြန္ေတာ္ ၀ိုင္းပါသည္။
တစ္ခါတရံ ကၽြန္ေတာ္ ပို၍ ၀ိုင္းပါသည္။
တစ္ခါတရံအနည္းငယ္ပင္ ကၽြန္ေတာ္ မ၀ိုင္းေတာ႕ပါ။
ညံဖ်င္းျခင္းကို ေအာ႕အန္တတ္ေသာ ဆရာမေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ၀ိုင္းေအာင္ၾကိဳးစားခဲ႕ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ အ၀ိုင္းႏွင့္ သူမ်ားအ၀ိုင္းကုိ ရင္ေဘာင္တန္း၀ိုင္းပစ္ခဲ႕သည္။ သို႕ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ အိပ္ငိုက္ေသာေန႕က ကၽြန္ေတာ္႕အ၀ိုင္းမ်ားသည္ ေလေလ်ာ႕သြားသည့္ ပူေပါင္းမ်ားလို ျဖစ္ကုန္ၾကသည္။ ထိုေန႕က ကၽြန္ေတာ္ရင္ဘတ္တြင္ ၾကက္ေျခခတ္ျခစ္ခံရပါသည္။ ခပ္သိမ္းေသာ အမွားမ်ား။ အေသအေၾက ေမာင္းႏွင္လာ။ ေျပာ။ ေျပာဦး။ ရွင္းမရတဲ႕ အမိုက္ပံုၾကား။ ကဲ။ ငိုက္ခ်င္ဦး။
ကၽြန္ေတာ္သည္ သုညတစ္လံုးျဖစ္ပါသည္။ အျပဳသေဘာေလာကထံသို႕ ခ်ဥ္းကပ္လာရင္းက အျပဳသေဘာလိုင္စင္မပါ၍ အႏုတ္လကၡဏာအျပခံလိုက္ရေသာ အႏုတ္သုညလည္း ျဖစ္ပါသည္။ လူသည္ ၀ိုင္းရမည္။ လူသည္ ၀ိုင္းေနရမည္ဟု အလြတ္က်က္ထားေသာ ဘ၀ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္လမ္းေလွ်ာက္ေသာအခါ ေဘာလံုးတစ္လံုးလိမ့္သြားသလိုၾကီး ျဖစ္လာခဲ႕သည္။ အားလံုးက ကၽြန္ေတာ္ကို ကမ်င္းေၾကာထေနတဲ႕ ေတေလတစ္ေကာင္ရယ္လို႕ ၀ိုင္း၍ ရံႈ႕ခ်ၾကသည္။ “မဟုတ္ဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္ ၀ိုင္းေအာင္ၾကိဳးစားေနတာ” ဟု ကၽြန္ေတာ္ ရွင္းမျပပါ။
ကၽြန္ေတာ္႕နည္းတူ ၀ိုင္းေနေသာ အခ်ိဳ႕ကို ေတြ႕ခဲ႕ပါသည္။
“ငါက ၀လံုးကြ”
“ငါက အထက္စီးကေနမယ့္ လံုးၾကီးတင္ပါ”
“ငါက သူမ်ားေအာက္ကပဲ ေနေနရတဲ႕ ေကာင္ …. ၀ဆြဲပါကြာ”
သူတို႕ခ်င္း မိတ္ဆက္ေနၾကသည္ကို ကၽြန္ေတာ္ စိတ္၀င္တစား နားေထာင္ျဖစ္ပါသည္။
“ငါက မင္းတို႕နဲ႕ မတူဘူး အဂၤလိပ္လို အိုကြ”
“ေအး .. ငါကေတာ႕ ဇီးရိုးပါ”
“ေဟ႕ .. ေဟ႕ ..မင္းက ေကာ … မင္းကလည္း အ၀ိုင္းေလးပဲ ..မင္းဘယ္သူလဲ”
သူတို႕က ကၽြန္ေတာ္ကို ေတြ႕သြားေတာ႕ မည္သူမည္၀ါျဖစ္ေၾကာင္း ေမးလာပါသည္။
“ကၽြန္ေတာ္လား… ကၽြန္ေတာ္က သုညပါခင္ဗ်”
“ဟား ဟား …”
သူတို႕ေတြ ၀ိုင္းရယ္ၾကပါသည္။
“ဟား ..ဟား .. သူ႕ကိုယ္သူ သုညတဲ႕ .. အေရွ႕မွာျဖင့္ အႏုတ္လကၡဏာၾကီးနဲ႕ ဟား ဟား …”
ကၽြန္ေတာ္သည္ သုညတစ္လံုးျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ေအာင္ေ၀း၏ သားအဖႏွစ္ေယာက္ေျပာေသာ နာမည္မရွိသည့္ ၾကယ္ျဖစ္ပါသည္။ လူရိုး၏ အိမ္ျပန္ခ်ိန္က တဲေသးေလးျဖစ္ပါသည္။ သုခမိန္လိႈင္၏ အရူးေမာင္းႏွင္လာေသာ ေလယာဥ္ပ်ံေပၚက ခုန္မခ်ရဲေသးသူ ျဖစ္ပါသည္။ “ကံက ကံမေကာင္းဘူး .. လမ္းက လမ္းေပ်ာက္ေနတယ္” ဟုဆိုေသာ သစၥာနီ၏ သံသရာမွာ လည္ေနေသာသူ ျဖစ္ပါသည္။ ပိုင္းစိုးေ၀၏ မိ၀င္းဖတ္ဖို႕ကဗ်ာကို ကိုယ္နဲ႕မဆိုင္ဘဲ ၾကားျဖတ္ဖတ္ခဲ႕သူ ျဖစ္ပါသည္။ တာရာမင္းေ၀၏ အေရွ႕ျမိဳ႕ရိုးမွာ မိုးရြာလာေအာင္ ကျပခ်င္သူလည္း ျဖစ္ပါသည္။ ေကာက္ႏြယ္ကေနာင္၏ ပဲခူးျမစ္အေရွ႕ဘက္ဆီသို႕မိုးအျဖစ္ရြာခ်င္သူလည္း ျဖစ္ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ သုညတစ္လံုးျဖစ္ပါသည္။ ဗင္းဆင့္ေရးဆြဲခဲ႕ေသာ ေနၾကာပန္းမ်ားၾကားမွာ ကၽြန္ေတာ္ေနထိုင္ပါသည္။ အိုင္ဆက္နယူတန္၏ သံုးေျမွာင့္ဖန္တုံးၾကားထဲတြင္ ကၽြန္ေတာ္ ေပ်ာက္ဆံုးသြားခဲ႕ဖူးသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ေရာ႕ဘတ္ဘလီ၏ ေၾကာင္အိမ္ထဲက ေၾကာင္တစ္ေကာင္ ျဖစ္ပါသည္။ အမ္မြန္း၏ မနက္ခင္းမ်ားကို စားသံုးကာ ဂရီဂိုရီ ေကာ္ဆိုႏွင့္အတူ မေန႕က ကားေမာင္းႏွင္ခဲ႕သူ ျဖစ္ပါသည္။ ေဘလီကိုလင္၏ အလံျဖဴမ်ား လႊမ္းမိုးသြားေသာ ႏွင္းမ်ားၾကားတြင္ တကယ္တမ္း ပူေလာင္ခဲ႕သူျဖစ္ပါသည္။ မိုနာလီဇာ၏ အျပံဳးမ်ားကို သံသယရွိသူျဖစ္ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ သုညတစ္လံုးျဖစ္ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ သုညတစ္လံုးျဖစ္ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္၀ုိင္းပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္၀ိုင္းေအာင္ေနပါသည္။ ၀ိုင္းရင္း၀ိုင္းရင္း ကၽြန္ေတာ္သည္ ဆပ္ျပာပူေပါင္းတစ္ခု ျဖစ္သြားပါေတာ႕သည္။
ျမင့္မားေသာ တိုက္အိမ္တစ္လံုး။ ညေနဆည္းဆာ၏ ရႈပ္ေထြးလွေသာ လမ္းမၾကီးေဘးတြင္ ထိုျမင့္မားေသာ တိုက္အိမ္တစ္လံုးရွိခဲ႕ပါသည္။ ထိုတိုက္အိမ္၏ အထပ္ျမင့္တိုက္ခန္းတစ္ခု၏ ၀ရန္တာတြင္ကား ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ ေပါ႕ပါးစြာ ေပ်ာ္ရႊင္လို႕ ကစားေနပါသည္။
ကေလးငယ္သည္ ဆပ္ျပာရည္တို႕ကို ကြင္းေလးတစ္ခုႏွင့္ စိမ္ကာ ေလျဖင့္ မႈတ္ထုတ္ကာ ဆပ္ျပာပူေဖါင္းေလးမ်ားထြက္လာေအာင္လုပ္လ်က္ ကစားေနခဲ႕ပါသည္။ အခ်ိဳ႕ ဆပ္ျပာပူေဖါင္းကေလးမ်ားကား ေလႏွင့္ အတူ လႊင့္ပါသြားၾက။ အခ်ိဳ႕ပူေပါင္းေလးမ်ားက တစ္စကၠန္႕ေတာင္ မခံ ေပါက္ကြဲသြားၾကျပန္သည္။ အခ်ိဳ႕က ေအာက္သို႕ က်ကာ ကားမ်ားႏွင့္ ထိမွန္ ေပါက္ကြဲလို႕။ အခ်ိဳ႕က ေျမျပင္ႏွင့္ ထိမွန္ ေပါက္ကြဲၾက။ အခ်ိဳ႕ ေလထဲတြင္ပင္ ေပါက္ကြဲသြား။ ကေလးငယ္ကေတာ႕ ေပ်ာ္ရြင္လို႕။ အျဖဴထည္ သက္သက္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ အႏုတ္လကၡဏာတပ္ခံရေသာ သုညျဖစ္ပါသည္။
သို႕မဟုတ္
ကၽြန္ေတာ္သည္ ဆပ္ျပာပူေဖါင္းငယ္တစ္ခုသာ ျဖစ္ပါသည္။
ရင္နင့္ေအာင္
အမွန္တကယ္ကေတာ႕ ဘာကိုမွ မသိေသး။ ေအာက္စီဂ်င္ကို ခပ္တည္တည္ျဖင့္ ႐ွဴလိုက္ျပီး လူသားအားလံုးကို ေလလည္ကာ ေလးစားလိုက္ပါသည္။ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ သင့္ဆီသို႕ အမည္မသိသူက ပို႕လိုက္ေသာ သုညတစ္လံုး ေရာက္လာပါက လက္ခံလိုက္ပါ။ မဂၤလာပါ ေလာကႀကီး။ ေပတိေပကပ္ သင္႐ိုးညႊန္းတမ္း။ အေပအေတေလလႊင့္သူ။ အကင္းပါးေသာမ်က္လံုး။ ထ၊ ထ။ မိုးလင္းျပီ။
ဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝ
ကၽြန္ေတာ္သည္ သုညတစ္လံုးျဖစ္ပါသည္။ ခ်ီးက်ဴးျခင္းႏွင့္ ကဲ႕ရဲ႕ျခင္းကို တက္တူးထိုးထားေသာ လူသားမ်ားက ကၽြန္ေတာ္႕ကို ၀ိုင္း၀ိုင္းေလးေနတတ္ေစရန္ ျပဳစုေပးခဲ႕ပါသည္။
တစ္ခါတရံ ကၽြန္ေတာ္ ၀ိုင္းပါသည္။
တစ္ခါတရံ ကၽြန္ေတာ္ ပို၍ ၀ိုင္းပါသည္။
တစ္ခါတရံအနည္းငယ္ပင္ ကၽြန္ေတာ္ မ၀ိုင္းေတာ႕ပါ။
ညံဖ်င္းျခင္းကို ေအာ႕အန္တတ္ေသာ ဆရာမေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ၀ိုင္းေအာင္ၾကိဳးစားခဲ႕ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ အ၀ိုင္းႏွင့္ သူမ်ားအ၀ိုင္းကုိ ရင္ေဘာင္တန္း၀ိုင္းပစ္ခဲ႕သည္။ သို႕ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ အိပ္ငိုက္ေသာေန႕က ကၽြန္ေတာ္႕အ၀ိုင္းမ်ားသည္ ေလေလ်ာ႕သြားသည့္ ပူေပါင္းမ်ားလို ျဖစ္ကုန္ၾကသည္။ ထိုေန႕က ကၽြန္ေတာ္ရင္ဘတ္တြင္ ၾကက္ေျခခတ္ျခစ္ခံရပါသည္။ ခပ္သိမ္းေသာ အမွားမ်ား။ အေသအေၾက ေမာင္းႏွင္လာ။ ေျပာ။ ေျပာဦး။ ရွင္းမရတဲ႕ အမိုက္ပံုၾကား။ ကဲ။ ငိုက္ခ်င္ဦး။
ဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝ
ကၽြန္ေတာ္သည္ သုညတစ္လံုးျဖစ္ပါသည္။ အျပဳသေဘာေလာကထံသို႕ ခ်ဥ္းကပ္လာရင္းက အျပဳသေဘာလိုင္စင္မပါ၍ အႏုတ္လကၡဏာအျပခံလိုက္ရေသာ အႏုတ္သုညလည္း ျဖစ္ပါသည္။ လူသည္ ၀ိုင္းရမည္။ လူသည္ ၀ိုင္းေနရမည္ဟု အလြတ္က်က္ထားေသာ ဘ၀ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္လမ္းေလွ်ာက္ေသာအခါ ေဘာလံုးတစ္လံုးလိမ့္သြားသလိုၾကီး ျဖစ္လာခဲ႕သည္။ အားလံုးက ကၽြန္ေတာ္ကို ကမ်င္းေၾကာထေနတဲ႕ ေတေလတစ္ေကာင္ရယ္လို႕ ၀ိုင္း၍ ရံႈ႕ခ်ၾကသည္။ “မဟုတ္ဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္ ၀ိုင္းေအာင္ၾကိဳးစားေနတာ” ဟု ကၽြန္ေတာ္ ရွင္းမျပပါ။
ကၽြန္ေတာ္႕နည္းတူ ၀ိုင္းေနေသာ အခ်ိဳ႕ကို ေတြ႕ခဲ႕ပါသည္။
“ငါက ၀လံုးကြ”
“ငါက အထက္စီးကေနမယ့္ လံုးၾကီးတင္ပါ”
“ငါက သူမ်ားေအာက္ကပဲ ေနေနရတဲ႕ ေကာင္ …. ၀ဆြဲပါကြာ”
သူတို႕ခ်င္း မိတ္ဆက္ေနၾကသည္ကို ကၽြန္ေတာ္ စိတ္၀င္တစား နားေထာင္ျဖစ္ပါသည္။
“ငါက မင္းတို႕နဲ႕ မတူဘူး အဂၤလိပ္လို အိုကြ”
“ေအး .. ငါကေတာ႕ ဇီးရိုးပါ”
“ေဟ႕ .. ေဟ႕ ..မင္းက ေကာ … မင္းကလည္း အ၀ိုင္းေလးပဲ ..မင္းဘယ္သူလဲ”
သူတို႕က ကၽြန္ေတာ္ကို ေတြ႕သြားေတာ႕ မည္သူမည္၀ါျဖစ္ေၾကာင္း ေမးလာပါသည္။
“ကၽြန္ေတာ္လား… ကၽြန္ေတာ္က သုညပါခင္ဗ်”
“ဟား ဟား …”
သူတို႕ေတြ ၀ိုင္းရယ္ၾကပါသည္။
“ဟား ..ဟား .. သူ႕ကိုယ္သူ သုညတဲ႕ .. အေရွ႕မွာျဖင့္ အႏုတ္လကၡဏာၾကီးနဲ႕ ဟား ဟား …”
ဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝ
ကၽြန္ေတာ္သည္ သုညတစ္လံုးျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ေအာင္ေ၀း၏ သားအဖႏွစ္ေယာက္ေျပာေသာ နာမည္မရွိသည့္ ၾကယ္ျဖစ္ပါသည္။ လူရိုး၏ အိမ္ျပန္ခ်ိန္က တဲေသးေလးျဖစ္ပါသည္။ သုခမိန္လိႈင္၏ အရူးေမာင္းႏွင္လာေသာ ေလယာဥ္ပ်ံေပၚက ခုန္မခ်ရဲေသးသူ ျဖစ္ပါသည္။ “ကံက ကံမေကာင္းဘူး .. လမ္းက လမ္းေပ်ာက္ေနတယ္” ဟုဆိုေသာ သစၥာနီ၏ သံသရာမွာ လည္ေနေသာသူ ျဖစ္ပါသည္။ ပိုင္းစိုးေ၀၏ မိ၀င္းဖတ္ဖို႕ကဗ်ာကို ကိုယ္နဲ႕မဆိုင္ဘဲ ၾကားျဖတ္ဖတ္ခဲ႕သူ ျဖစ္ပါသည္။ တာရာမင္းေ၀၏ အေရွ႕ျမိဳ႕ရိုးမွာ မိုးရြာလာေအာင္ ကျပခ်င္သူလည္း ျဖစ္ပါသည္။ ေကာက္ႏြယ္ကေနာင္၏ ပဲခူးျမစ္အေရွ႕ဘက္ဆီသို႕မိုးအျဖစ္ရြာခ်င္သူလည္း ျဖစ္ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ သုညတစ္လံုးျဖစ္ပါသည္။ ဗင္းဆင့္ေရးဆြဲခဲ႕ေသာ ေနၾကာပန္းမ်ားၾကားမွာ ကၽြန္ေတာ္ေနထိုင္ပါသည္။ အိုင္ဆက္နယူတန္၏ သံုးေျမွာင့္ဖန္တုံးၾကားထဲတြင္ ကၽြန္ေတာ္ ေပ်ာက္ဆံုးသြားခဲ႕ဖူးသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ေရာ႕ဘတ္ဘလီ၏ ေၾကာင္အိမ္ထဲက ေၾကာင္တစ္ေကာင္ ျဖစ္ပါသည္။ အမ္မြန္း၏ မနက္ခင္းမ်ားကို စားသံုးကာ ဂရီဂိုရီ ေကာ္ဆိုႏွင့္အတူ မေန႕က ကားေမာင္းႏွင္ခဲ႕သူ ျဖစ္ပါသည္။ ေဘလီကိုလင္၏ အလံျဖဴမ်ား လႊမ္းမိုးသြားေသာ ႏွင္းမ်ားၾကားတြင္ တကယ္တမ္း ပူေလာင္ခဲ႕သူျဖစ္ပါသည္။ မိုနာလီဇာ၏ အျပံဳးမ်ားကို သံသယရွိသူျဖစ္ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ သုညတစ္လံုးျဖစ္ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ သုညတစ္လံုးျဖစ္ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္၀ုိင္းပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္၀ိုင္းေအာင္ေနပါသည္။ ၀ိုင္းရင္း၀ိုင္းရင္း ကၽြန္ေတာ္သည္ ဆပ္ျပာပူေပါင္းတစ္ခု ျဖစ္သြားပါေတာ႕သည္။
ဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝဝ
ျမင့္မားေသာ တိုက္အိမ္တစ္လံုး။ ညေနဆည္းဆာ၏ ရႈပ္ေထြးလွေသာ လမ္းမၾကီးေဘးတြင္ ထိုျမင့္မားေသာ တိုက္အိမ္တစ္လံုးရွိခဲ႕ပါသည္။ ထိုတိုက္အိမ္၏ အထပ္ျမင့္တိုက္ခန္းတစ္ခု၏ ၀ရန္တာတြင္ကား ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ ေပါ႕ပါးစြာ ေပ်ာ္ရႊင္လို႕ ကစားေနပါသည္။
ကေလးငယ္သည္ ဆပ္ျပာရည္တို႕ကို ကြင္းေလးတစ္ခုႏွင့္ စိမ္ကာ ေလျဖင့္ မႈတ္ထုတ္ကာ ဆပ္ျပာပူေဖါင္းေလးမ်ားထြက္လာေအာင္လုပ္လ်က္ ကစားေနခဲ႕ပါသည္။ အခ်ိဳ႕ ဆပ္ျပာပူေဖါင္းကေလးမ်ားကား ေလႏွင့္ အတူ လႊင့္ပါသြားၾက။ အခ်ိဳ႕ပူေပါင္းေလးမ်ားက တစ္စကၠန္႕ေတာင္ မခံ ေပါက္ကြဲသြားၾကျပန္သည္။ အခ်ိဳ႕က ေအာက္သို႕ က်ကာ ကားမ်ားႏွင့္ ထိမွန္ ေပါက္ကြဲလို႕။ အခ်ိဳ႕က ေျမျပင္ႏွင့္ ထိမွန္ ေပါက္ကြဲၾက။ အခ်ိဳ႕ ေလထဲတြင္ပင္ ေပါက္ကြဲသြား။ ကေလးငယ္ကေတာ႕ ေပ်ာ္ရြင္လို႕။ အျဖဴထည္ သက္သက္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ အႏုတ္လကၡဏာတပ္ခံရေသာ သုညျဖစ္ပါသည္။
သို႕မဟုတ္
ကၽြန္ေတာ္သည္ ဆပ္ျပာပူေဖါင္းငယ္တစ္ခုသာ ျဖစ္ပါသည္။
ရင္နင့္ေအာင္
Posted in: အက္ေဆး
0 အၾကံျပဳ ထင္ျမင္ခ်က္မ်ား:
Post a Comment