ေကသရာဇာမွန္လွ်င္ မုတ္ဆိတ္မရိတ္

၁။
တစ္ေန႕ကပဲ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာ က်ဳပ္တို႕အဖြဲ႕ ဆံုျဖစ္ၾကတယ္ဗ်။ ပန္းခ်ီဆရာ ကိုဘသက္။ ေတးေရးဆရာ ေအတီမိုး။ ဗိသုကာဆရာ ေက်ာ္ထြန္း။ တည္းျဖတ္ဆရာ ကိုကိုျငိမ္း ေရာ။ ေနာက္ စာေရးဆရာလူငယ္အခ်ိဳ႕နဲ႕။ မိုဘာက အျဖဴေလးေတာင္ပါသေပါ႕။ အဲဒီမွာ ကိုဘသက္က စလိုက္တဲ႕ စကားေပါ႕။

“ကိုရင္နင့္ေအာင္ …. ခင္ဗ်ား မွန္ေကာ ၾကည့္ျဖစ္ရဲ႕လား”
“ဘာလို႕လဲဗ်… အစမရွိ အဆံုးမရွိနဲ႕ ခင္ဗ်ားစကားက”
“ဘာျဖစ္ရမလဲဗ် … ခင္ဗ်ားကိုယ္ ခင္ဗ်ားလည္း ျပန္ၾကည့္ဦး .. ဆံပင္က ဗုတ္သိုက္ …
ႏႈတ္ခမ္းေမႊး.. မုတ္ဆိတ္ေမႊးေတြက ၾကည့္လို႕ကို မဟန္ေတာ႕ဘူးဗ်….”
“ေအာ္ .. အဲဒါလား …. မအားဘူးဗ်ာ… မုတ္ဆိတ္ရိ္တ္ဖုိ႕ကို မအားဘူး …..”
“အန္ … မုတ္ဆိတ္ရိတ္ဖို႕ေတာင္ မအားတဲ႕လူေတာ႕ က်ဳပ္ ခုမွပဲ ေတြ႕ဖူးေတာ႕တယ္ ရင္နင့္ေအာင္ေရ …”
ကိုကိုျငိမ္းက ေရေႏြးၾကမ္းငဲ႕ရင္း တအံတၾသၾကီး ဆိုတယ္။ က်ဳပ္ကလည္း ဘာျပန္ေျပာရင္ေကာင္းမလဲဆိုတာ မသိေသးခင္မွာပဲ အျဖဴေလးက စကားစတယ္။ လာျပီ။ လာျပီ။ သူ႕ထံုးစံအတိုင္း က်ဳပ္ကို ေျမွာက္ေျပာေတာ႕တာေပါ႕။
“ဟာ.. ဦးျငိမ္းရ… ကိုရင္နင့္ေအာင္ လုပ္ေနတဲ႕ အလုပ္ေတြ ၾကည့္ပါဦး
ခုလိုနည္းပညာေခတ္ထဲမွာ အမွီလိုက္ေနရတဲ႕ အြန္လိုင္း၀က္ဘ္ဆိုက္ေတြ … ေနာက္ ဘာတဲ႕ အီးေကာမက္စ္တဲ႕ .. ျပီးေတာ႕ … ေမးလ္စာဗာေတြဆိုလား…. ခ်က္စာဗာေတြဆိုလား.. အစံုလုပ္ေနတယ္…
ဒါတင္လား .. မျပီးေသးဘူး… တစ္ဘက္မွာ သူ၀ါသနာပါတဲ႕ သီခ်င္းက ေရးလိုက္၊ ဆိုလိုက္ေသး… ျပီးေတာ႕ ဒီဇိုင္းက ဆြဲလိုက္ေသး”
က်ဳပ္ကေတာ႕ အျဖဴေလးေတာ႕ စျပီ ဆိုတာ သိလိုက္ပါျပီ။ (အမွန္ေတာ႕ သူေျပာေနတာေတြ က်ဳပ္က ဘာတစ္ခုမွ ေကာင္းေကာင္းသိတဲ႕ေကာင္မဟုတ္) တစ္ဖြဲ႕လံုးက လည္း သူ႕စကားကို အဟုတ္မွတ္ နားေထာင္ေနတာကိုး။ သူကလည္း မျပီးေသးဘူး၊ ဆက္ေျပာတယ္။
“ျပီးေတာ႕ မိုဘာဆိုတဲ႕ ဆိုရွယ္ဘေလာ႕ခ္တစ္ခုမွာလည္း … စာေတြက ေရးရ ….
သူ႕ေလာက္ အလုပ္မ်ားတာ … မုတ္ဆိတ္ရိတ္ႏိုင္မလား” တဲ႕။
ကဲ။ က်ဳပ္က ဘာျပန္ေျပာရမလဲ။ အားလံုးက အျဖဴေလး စကားကို နားေထာင္ျပီးေတာ႕ သည္လိုမွတ္ခ်က္ျပဳၾကတယ္။
“ေလးစားပါတယ္ ကိုရင္နင့္ေအာင္” တဲ႕။
“အဟမ္း .. အဟမ္း ..”
ဘာျပန္ေျပာရမွန္း မသိေတာ႕ က်ဳပ္ကလည္း ေခ်ာင္းဆိုးလိုက္တာေပါ႕။
ကိုေက်ာ္ထြန္းက
“ဟုတ္တယ္ဗ်ဳိ႕ .. ကိုရင္နင့္ေအာင္ေရ .. က်ဳပ္တုိ႕ေတာ႕ … အျမဲအားယားေနတဲ႕ အခ်ိန္ ..
ခင္ဗ်ားလို အလုပ္တကယ္လုပ္ႏိုင္တဲ႕ .. လူေတြကို အားက်တယ္ဗိ်ဳ႕ …” လို႕ သူတို႕ခ်င္း တင္သြင္းလိုက္၊ ေထာက္ခံလိုက္နဲ႕ေပါ႕ဗ်ာ။ အျဖဴေလးကလည္း မျပီးေသးဘူးဗ်။
“ဒါေပါ႕ .. ကိုေက်ာ္ရ .. ကိုရင္နင့္ေအာင္လို လူမ်ိဳး ..က်ဳပ္တို႕ ႏိုင္ငံမွာ အမ်ားႀကီးလိုတယ္ဗ်ိဳ႕…”
ကဲ။ ၾကီးလိုက္တဲ႕စကား။
“အဲ … ေတာ္ၾကပါေတာ႕ဗ်ာ .. က်ဳပ္လည္း ခင္ဗ်ားတုိ႕ ေျမွာက္လို႕ မ်က္ႏွာက်က္ ကပ္ေနျပီ”
က်ဳပ္က စကားလမ္းေၾကာင္း ေျပာင္းလို႕ အဲဒီေန႕က ထျပန္လာခဲ႕ပါတယ္။
အမွန္ေတာ႕ က်ဳပ္ကလြဲလို႕ ဘယ္သူမွ မသိဘူးဗ်။ က်ဳပ္ မုတ္ဆိတ္မရိတ္တဲ႕ အေၾကာင္း။ မအားလို႕ မရိတ္ရအာင္ က်ဳပ္က ဘာေကာင္မို႕လို႕လည္းဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားေကာ သိခ်င္လား။ သိခ်င္ရင္လာခဲ႕။ တိုးတိုးေလးေျပာျပမယ္။ ဒါက ထိပ္တန္း လ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္ေနာ္။

၂။
က်ဳပ္တို႕ ဗမာစကားပံုတစ္ခုရွိတယ္ေလ။ ဘာတဲ႕။
“စားရကံၾကံဳေတာ႕ မုတ္ဆိတ္ပ်ားစြဲ” တဲ႕။ ကဲ။ ခင္ဗ်ားေကာ။ စားရကံ မၾကံဳခ်င္ဘူးလား။ ၾကံဳခ်င္တိုင္း ၾကံဳလို႕ေတာ႕မရဘူးဗ်။ အဲ။ ၾကံဳလာရင္ေတာင္ ခင္ဗ်ားမွာ မုတ္ဆိတ္ရွိမွ ျဖစ္မွာ။
ဟုတ္တယ္။ က်ဳပ္လည္း စားရကံေလးမ်ားၾကံဳမလားလို႕ပါ။ ၾကံဳလာရင္လည္း ပ်ားစြဲသာေအာင္ မုတ္ဆိတ္မရိတ္ဘဲ ထားထားတာဗ်။ ဒါကို လူေတြ ေမးလာရင္ က်ဳပ္က စကားၾကီး စကားက်ယ္နဲ႕ မုတ္ဆိတ္ရိတ္ဖို႕ေတာင္ မအားဘူးလို႕ ေျပာလိုက္တယ္ေလ။ ဟား ..ဟား ..ဟား… ။ သိတယ္။ အဲလို..။ ခင္ဗ်ား မရယ္နဲ႕။

၃။
သည္လိုနဲ႕ က်ဳပ္မွာ အလုပ္ေတြလုပ္လိုက္။ စာေတြေလွ်ာက္ေရးလိုက္။ (ေလွ်ာက္ေရးတာကို ပို႕စ္ေမာ္ဒန္လို႕ ေခါင္းစဥ္က တပ္လိုက္ေသး) ေနာက္။ အရက္ကေလးေသာက္လိုက္။ စကားေတြေလွ်ာက္ေျပာလိုက္။ မလုပ္တာတစ္ခုပဲ။ မုတ္ဆိတ္လံုး၀ မရိတ္ေတာ႕ဘူး။ မရိတ္ေတာ႕ မုတ္ဆိတ္က သစၥာရွိတယ္။ ေတာ္ေတာ္ၾကီး (ၾကည့္မေကာင္းေအာင္) ရွည္လာတယ္။ ဒါကိုပဲ။ အခ်ိဳ႕က အထင္ၾကီးၾကတယ္။ အခ်ိဳ႕က အထင္ေသးၾကတယ္။ မုတ္ဆိတ္ရွည္ရွည္၊ မ်က္ႏွာခ်ြန္ခ်ြန္၊ လူရုပ္ေတာင္ မေပါက္ေတာ႕တဲ႕ ေကာင္ေတြရင္ ဘယ္သူလဲမေမးနဲ႕ က်ဳပ္ပဲ။ ေကာင္မေလးေတြကဆို ဒီဘဲၾကီးက ဘာလဲဟ ပံုစံနဲ႕ ေ၀းေ၀းက ေရွာင္တယ္။ က်ဳပ္ကေတာ႕ ဂရုမစိုက္ပါဘူးဗ်ာ။ ဘာျဖစ္လဲ။ သူတို႕မွ မသိတာ။ ဘယ္ေတာ႕ ပ်ားလာစြဲမလဲ ေစာင့္ေနတာေလ။
အဲ။ ခက္ေနတာက။ က်ဳပ္ေနတဲ႕ ျမိဳ႕ၾကီး ျပၾကီးမွာ ပ်ားလာစြဲဖို႕ေနေနသာ။ ပ်ားဆိုလုိ႕ တစ္ေကာင္မွ မေတြ႕ရဘူး။ ခက္ေပဘူးလား။ ရွိေတာ႕ရွိတယ္။ ယင္ေကာင္ေတြ။ ဟား ..ဟား..။ မုတ္ဆိတ္ၾကီးနဲ႕ မ်က္ႏွာက အဆီျပန္၊ ေခ်ြးက ျပန္ေတာ႕ ေနရခက္ ထုိင္ရခက္နဲ႕။ ယင္ေကာင္ေတြက မုတ္ဆိတ္နား လာျပီး ရစ္သီရစ္သီ လုပ္ရင္ေတာ႕ က်ဳပ္သိပ္မုန္းတယ္ဗ်။ လက္နဲ႕ ခါရမ္းျပီး သည္ေကာင္ေတြကို ႏွင္ထုတ္ရတယ္။ စိတ္ထဲမွာေတာ႕ ဒီယင္ေကာင္ေတြ .. သြားစမ္း။ မတန္မရာ။ ပ်ားစြဲဖို႕ ထားပါတယ္ဆို ေပါ႕။

၄။
မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ကို မသိမသာ ေမးၾကည့္မိတယ္။
“ေနပါဦး … ဒီျမိဳ႕မွာ ပ်ားမရွိဘူးလား … က်ဳပ္ေနလာတာၾကာျပီ … ပ်ားလည္းမေတြ႕ဘူးေနာ္”
သူက ဘာလဲဟဆိုတဲ႕ ပံုစံနဲ႕ မ်က္လံုးၾကီးျပဴျပီး ျပန္ေျပာတယ္။
“ဘာလုပ္မလို႕တုန္းဗ် .. ခင္ဗ်ားက ပ်ားကို”
“ဘာရယ္မဟုတ္ဘူး… ေမးၾကည့္တာပါ” လို႕ ေလွ်ာခ်လိုက္ရတယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ။ ဆက္ေျပာလို႕ သူကဇြတ္ေမးရင္ က်ဳပ္ရဲ႕ လ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္ၾကီးက ေပၚမွာ စိုးရတာကိုး။
တစ္ရက္ေတာ႕ဗ်ာ။ စာအုပ္တစ္အုပ္ကို ဖတ္ရင္း က်ဳပ္အတြက္ သိပ္ကို အဖိုးတန္တဲ႕ သတင္းတစ္ခုပါလာတယ္။ ေတာတစ္ေတာမွာ ပ်ားေတြ အမ်ားၾကီးရွိတဲ႕ အေၾကာင္း။ ဟာ။ ဟုတ္ျပီ။ က်ဳပ္အဲဒီေတာကို သြားမယ္လို႕ က်ဳပ္ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္တယ္။

၅။
မပူပါနဲ႕ဗ်ာ။ ရွိသမွ် အလုပ္ေတြ ပစ္ျပီး က်ဳပ္က အဲဒီေတာကို သြားျပီ။ ဇာတ္လမ္းက အဲဒီမွာ စေတာ႕တာပဲ။ ေတာၾကီးကိုေရာက္ေတာ႕ ။ အားပါးပါး။ ေတာၾကီးက ေတာ္ေတာ္နက္တယ္ဗ်ိဳ႕။ ျမိဳင္ရာဇာတြတ္ပီဆိုရင္ေတာ႕ ဒီေတာကို ဘယ္ေလာက္နက္နဲေၾကာင္း စာသီဖြဲ႕လို႕ အမဲလိုက္ျပီေပါ႕။ ထားပါ။ က်ဳပ္က တြတ္ပီမဟုတ္ေတာ႕ ပ်ားရွိတဲ႕ေနရာကို ရွာရမယ္ေလ။ အမဲလိုက္ရေအာင္လည္း က်ဳပ္က သားေကာင္ေတြအေၾကာင္း ဘာမွ နားလည္တဲ႕ေကာင္မဟုတ္။ ပ်ားေတြကို ေတြ႕ရင္ေတာ႕ ….။ အင္း ……….ဟဲ...ဟဲ…။ က်ဳပ္ကေတာ႕ ကိုယ့္အေတြးနဲ႕ကိုယ္ ၾကိတ္ရယ္လို႕။
အဲသည္ေန႕က တစ္ေနကုန္နီးပါးပဲ က်ဳပ္ေတာထဲ ေလွ်ာက္ၾကည့္တယ္။ ေတာင္ေတြကိုတက္လိုက္။ လွ်ိဳေျမာင္ေတြထဲဆင္းလိုက္။ သစ္ပင္ေတြကို ေလွ်ာက္ၾကည့္လိုက္။ ေတာင္က်ေခ်ာင္းေတြကပါေသး။ ေရတံခြန္ေတြက ပါေသး။ ဒါေပမယ့္ ပ်ားဆိုလို႕ လံုး၀မေတြ႕ရေသးဘူး။ ငါဖတ္လိုက္ရတဲ႕ စာအုပ္မွာေတာ႕ ဒီေတာမွာ ပ်ားေတြ အမ်ားၾကီးရွိတယ္ဆိုပဲ။ ဘယ္ေနရာပါလိမ့္ေနာ္။ ေတာၾကီးကလည္း နက္လိုက္တာဗ်ာ။ က်ဳပ္မွာ ပါလာတဲ႕ သံလိုက္အိမ္ေျမွာင္ကို သံုးေပမယ့္လည္း က်ဳပ္မျပန္တတ္ေတာ႕ဘူး။ နည္းနည္းလည္း ေၾကာက္လာတယ္။ ျပီးေတာ႕ တျဖည္းျဖည္း ေမွာင္လာျပီေလ။ ဘယ္လိုလုပ္မတုန္း။ ပင္က ပင္ပန္း။ ေခ်ြးက ျပန္။ မုတ္ဆိတ္ကလည္း ေခ်ြးေတြရႊဲနဲ႕။ ေသလုေမ်ာပါး။
အဲလိုနဲ႕ လ်ွိဳၾကီးတစ္ခုကို အဆင္း။ သစ္ပင္အၾကီးတစ္ပင္အကြယ္က ထြက္လာတဲ႕ ေတာေကာင္ၾကီးတစ္ေကာင္နဲ႕ ပက္ပင္းၾကီး တိုးပါေလေရာဗ်ာ။ ဘာေကာင္ထင္လဲဟင္။ ေသျပီ။ ျခေသၤ႕ၾကီးဗ်။ လည္ဆံေမႊးဖြားဖြားၾကီးနဲ႕။ မ်က္လံုးနီနီၾကီးက က်ဳပ္ကို အစိမ္းလိုက္၀ါးစားေတာ႕မယ့္ပံု။

၆။
“အဲ…. ကိုျခေသၤ႕ၾကီး … ေနကန္းလား… အဲ.. ေနေကာင္းလား”
“ဘာကြ” ဆိုျပီး ျခေသၤၾကီးက က်ဳပ္ကို ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္တယ္။ ၾကည့္တာမွ က်ဳပ္ကို ၀ိုင္းၾကီးပတ္ပတ္လုပ္ျပီး ၾကည့္တာဗ်။ က်ဳပ္က အလယ္မွာ။ သူက က်ဳပ္ကို ပတ္ျပီးၾကည့္ေနတယ္ဗ်ာ။ စဥ္းစားၾကည့္.။ က်ဳပ္မွာေတာ႕ ဒူးေတြကလည္းတုန္လို႕။ ေခ်ြးေတြကလည္း ျပန္လို႕။ ျခေသၤ႕ၾကီးက က်ဳပ္ကို ေသခ်ာၾကည့္တယ္။ သူၾကည့္တာက ေနာက္ဆံုး က်ဳပ္ရဲ႕ မုတ္ဆိတ္ေနရာကို ေရာက္သြားေတာ႕ သူ႕ရဲ႕ မ်က္လံုးၾကီးကို ပိုျပဴးသြားတယ္။ ျပီးေတာ႕ သူက ေမးတယ္။
“ေနစမ္းပါဦး  .. မင္းက ဘာအေကာင္လဲ”
“ဗ်ာ … က်ဳပ္က လူေလ”
“မျဖစ္ႏိုင္ဘူး…. လူဆိုရင္ မုတ္ဆိတ္ေမြးက အဲေလာက္မရွည္ႏိုင္ဘူး …
ငါစားဖူးတဲ႕ လူေတြထဲမွာ မုတ္ဆိတ္အဲေလာက္ရွည္တာ မရွိဘူးကြ”
ျမတ္စြာဘုရား။ ငါစားဖူးတဲ႕ လူေတြဆိုပါလား။ က်ဳပ္ေတာ႕သြားျပီ။ ေျပးလို႕လည္း လြတ္မယ့္ပံုမေပၚ။ ေသျပီဆရာ။ သူနဲ႕ ျပန္ခ်ရေအာင္လည္း ဘယ္လိုမွ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ႕။ ဒီေတာ႕ ေနဦး။ ၾကံရဖန္ရမွာေပါ႕။
“ဟုတ္ပါတယ္.. လူေတြက မုတ္ဆိတ္သိပ္မရွည္ပါဘူး…
က်ြန္ေတာ္ကေတာ႕ ျခေသၤ႕ေတြရဲ႕ မုတ္ဆိတ္ကို အားက်လို႕ ခုလို ရွည္ေအာင္ထားထားတာပါ .” လို႕ ဖားရတာတာေပါ႕။ ျခေသၤၾကီးက တစ္ခ်က္ေတြေ၀သြားတယ္။ ဟဲ။ ပုိင္တယ္မလား။
“အန္… မင္းက လူကလူပဲ ..ျခေသၤေတြကို အားက်စရာလား…
ဒီမယ္ ေဟ႕ေကာင္ လူ … ေကသရာဇာ ျခေသၤ႕တို႕မည္သည္ မုတ္ဆိတ္မရိတ္ဘူးကြ..”
ဗ်ာ….။ ေကသရာဇာ ျခေသၤ႕တို႕မည္သည္ မုတ္ဆိတ္မရိတ္ဘူးတဲ႕။ မိုက္လိုက္တဲ႕ စကား။ ဒါဆို လူေတြက မုတ္ဆိတ္ရိတ္ရမွာလား။ မရိတ္ရင္ ဘာျဖစ္မွာတုန္း။ အင္း။ မရိတ္ရင္ အခ်ိဳ႕လူေတြက လူထူးလူဆန္းလိုၾကည့္ၾကမယ္။ အခ်ိဳ႕လူေတြက ရြံၾကမယ္။ က်ဳပ္က ဘာျပန္ေျပာရမလဲ စဥ္းစားေနတုန္း၊ သူက က်ဳပ္အနားတိုးလာတယ္။
“အဲ … အစ္ကိုၾကီး ျခေသၤ႕ .. ဘာလုပ္မလို႕လဲဟင္”
“ဘာလုပ္ရမလဲ .. မင္းကို ငါ စားမလို႕ေပါ႕” လို႕ ေျပာေျပာဆိုဆို .. က်ဳပ္ကို ခုန္အုပ္လိုက္တယ္။
အား…………………………………………………………………………။

၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊၊

၇။

အဲဒီအိပ္မက္ၾကီးမက္ျပီး လန္႕ႏိုးလာေတာ႕ က်ဳပ္ ေရခ်ိဳးခန္းထဲ အျမန္ေျပး၊ မုတ္ဆိတ္ေမႊးေတြ ရိတ္ပစ္လိုက္တယ္။ ရင္ေတြက တဒုန္းဒုန္းခုန္လို႕။ ေၾကာက္လိုက္တာဗ်ာ။ ရိတ္ပစ္တယ္။ မုတ္ဆိတ္ေတြေကာ။ ႏႈတ္ခမ္းေမႊးေတြေကာ။ အကုန္ေျပာင္ေအာင္ ရိတ္ပစ္လိုက္တယ္။
ေၾသာ္..။ လူဆိုတာ စားရကံၾကံဳေအာင္ ေစာင့္ေနစရာမလိုဘူး မလား။ ကိုယ္စားရဖုိ႕ ကိုယ့္ဘာသာ ရွာေပါ႕ဗ်ာ .. လို႕ ေျဖေတြးေလးေတြးရင္းေပါ႕ေလ။
ဒါေပမယ့္ တစ္ခုပဲ။ က်ဳပ္သိလိုက္ရတာက …. ။
ေကသရာဇာမွန္လွ်င္ (စားရကံ ၾကံဳလာဖုိ႕အတြက္)  မုတ္ဆိတ္မရိတ္တဲ႕။



ရင္နင့္ေအာင္
Sep, 2011

Posted in: ၀တၳဳတို