မေကာင္းဆိုး၀ါးတစ္ေကာင္ရဲ႔ ရွာပံုေတာ္

၁။
ေမွာင္ျပျပညတစ္ညမွာ လမင္းက အိပ္ခ်င္မူးတူးနဲ႕ တိမ္တိုက္ၾကားက ထြက္လာတယ္။ ၾကယ္ေတြအခ်ိဳ႕ကေတာ႕ မွိတ္တုတ္မိွတ္တုတ္။ ေကာင္းကင္စက္၀ိုင္းေအာက္မွာ သစ္ပင္တို႕က ဂီတသံစဥ္မပါဘဲ ယိမ္းထိုးလႈပ္ရွား ကခုန္လို႕ေနခဲ႕တယ္။
“ေ၀ါ”
ေအးစက္စက္ေလက ေ၀ါခနဲ သိမ့္တုန္သြားေအာင္တိုက္လိုက္ေတာ႕ သူအခန္းျပတင္း၀က ကန္႕လန္႕ကာမ်ားက အလန္႕တၾကား ရွဲကနဲျဖစ္သြားၾကေပါ႕။
“ဟင္း ………..”
သူသက္ျပင္းရွည္ၾကီးကို ခ်လိုက္မိတယ္။ ဒီလို ညဥ့္နက္တဲ႕အထိ မအိပ္ဘဲ တစ္စံုတစ္ေယာက္ကို သူေစာင့္ေနခဲ႕တာ ၾကာျပီ။ သူ အျမဲ ယံုၾကည္ထားတယ္။ သူ႕ဆီကို ေသခ်ာေပါက္ ေရာက္လာမယ့္ အရာတစ္ခုကို။ ဟုတ္တယ္။ သူ႕ကို …။
“၀ုန္း”
အေတြးတို႕ကား ရုတ္တရက္ ျပတ္ေတာက္သြားျပီ။ ေသခ်ာတယ္ … ဒီညမွာ သူေစာင့္ေနတဲ႕ အရာ ေရာက္လာလိမ့္မယ္။

၂။
ျခံဳႏြယ္ပင္မ်ားျဖင့္ ပိတ္ေမွာင္ေနေသာ ေရွးေဟာင္းအိမ္အိုၾကီးတစ္လံုးဟာ လူေနရပ္ကြက္တစ္ခုရဲ႕ အစြန္အဖ်ားမွာ ရွိေနခဲ႕တယ္။ ျမိဳ႕ပတ္သံလမ္းအတိုင္း ေလွ်ာက္သြားလိုက္ရင္ သံုး, ေလးျပေလာက္ဆို လူသူက်ဲသြားတဲ႕ ကြင္းျပင္ၾကီးတစ္ခု။ အဲဒီကြင္းျပင္ၾကီးတစ္ခုမွာေတာ႕ အိမ္အိုၾကီးတစ္လံုး။ အမ်ားသူငွာ ေျပာၾကတာက သရဲေျခာက္တဲ႕ အိမ္ၾကီးတဲ႕။
အဲဒီအိမ္ၾကီးမွာ ဘယ္ကမွန္းမသိ။ ဘာလုပ္မွန္းမသိတဲ႕ လူတစ္ေယာက္ရွိေနခဲ႕တယ္။ သူ႕ကို ေသေသခ်ာခ်ာလည္း ဘယ္သူမွ မျမင္ဖူးၾကဘူး။ သူကလည္း ဘယ္ကိုမွ သြားလာေလ႕မရွိဘူး။ အခ်ိဳ႕က သူကိုယ္တိုင္ နာနာဘ၀တစ္ေကာင္လို႕ ေျပာၾကတယ္။ အခ်ိဳ႕ကလည္း သူဟာ အရူးတစ္ေယာက္ပဲလား။ သို႕ေလာ၊ သို႕ေလာနဲ႕ ထင္ျမင္ခ်က္ေပးၾကတယ္။
ကေလးေတြ အငိုတိတ္ေစခ်င္ရင္ “နင့္ကို ဟိုအိမ္ၾကီးက လူဆီပို႕လိုက္မယ္” လို႕ လူၾကီးေတြက ေျခာက္ခဲ႕ၾကတယ္။ လူၾကီးေတြလည္း အခ်ိဳ႕က ေၾကာက္ေနၾကတုန္းပဲ။ အခ်ိဳ႕က မေၾကာက္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၾကတယ္။
“အလကားပါကြာ …. ဘာနာနာဘ၀မွ မယံုပါဘူး .. ေၾကာက္စရာလည္း မလိုပါဘူး ….” လို႕ အခ်ိဳ႕ကလည္းဆိုတယ္။
တစျပင္သဖြယ္ အစြန္အဖ်ားက ကြင္းျပင္ၾကီးတစ္ခုမွာေတာ႕ ျခံဳႏြယ္တို႕နဲ႕ ပိန္းပိန္းပိတ္ေနတဲ႕ အိမ္အိုပ်က္ၾကီးတစ္လံုး။ ျပီးေတာ႕ အဲဒီအိမ္မွာ ေနတဲ႕ လူတစ္ေယာက္။ အဲဒီလူဟာ သူတို႕ဆီ တစ္ေန႕ေရာက္လာမယ္ ဆိုတာ။

၃။
“ဟား …ဟား … ဟား …..”
မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ႕ ရယ္သံမ်ား ပ်ံ႕လႊင့္လာပါျပီ။
သူ …။ စိတ္လႈပ္ရွားသြားတယ္။ သူေလ႕လာေနတဲ႕ နာနာဘာ၀အေၾကာင္းမ်ားေရးထားတဲ႕ စာအုပ္ကုိ ခ်လို႕ ျပတင္းေပါက္ကို ဖြင့္၊ သူလိုက္ရွာတယ္ ထိုမိန္းမကို။ ဘာဆိုဘာမွ မေတြ႕ရ။ ဒီညမွာေတာ႕ ေကာင္းကင္က ၾကယ္ေတြေရာ လေတြေရာ မရွိၾကဘူး။ တိမ္မည္းထုတို႕က ေလာကကို မေကာင္းစိုး၀ါးသဖြယ္ လႊမ္းျခံဳထားတယ္။ ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလံုး ေမွာင္သည္ထက္ ေမွာင္လို႕ေနေလျပီ။
“အို….”
လွ်ပ္စီးတစ္ခ်က္လက္တိုင္းမွာ မိန္းမတစ္ေယာက္က သူကို အေမွာင္ထုဆီက ရပ္ၾကည့္ေနသလို…။ သူစိတ္အထင္မွားေနသလား။ မဟုတ္ဘူး။ ေသခ်ာတယ္။ လူတစ္ေယာက္၊ ပိုေသခ်ာတာက မိန္းမတစ္ေယာက္ သူ႕ကို အေမွာင္ထဲက ၾကည့္ေနတယ္။
“ေသခ်ာတယ္ တစံုတရာထူးျခားလာေတာ႕မယ္”
ျပတင္းေပါက္တစ္ေပါက္ဆီက သူအျပင္ကို ေသခ်ာၾကီးၾကည့္ေနခဲ႕တယ္။ သစ္ပင္တစ္ခုအကြယ္က အရိပ္တစ္ခုထြက္လာသလား။ သစ္ပင္ၾကီးကပဲ သူ႕ကို လွည့္စားေနခဲ႕သလား။
“၀ုန္း ….”
မိုးၾကိဳးတစ္ခု ေကာင္းကင္ဆီက ပစ္ခ်လိုက္ေလျပီ။ သူ လန္႕သြားေပမယ့္ သူ႕စိတ္ကိုယ္သူ ထိန္းလိုက္ႏိုင္တယ္။ ေလေတြကလည္း တေျဖးေျဖးတိုက္လာေတာ႕ အနည္းငယ္ေအးလာလို႕ သူ႕လက္မွာ ၾကက္သီးေမႊးညွင္းတို႕ ထလာတယ္။ သူမ်က္စိကေတာ႕ ေစာေစာက မိန္းမတစ္ေယာက္ကို ျပန္ျမင္ဖို႕အေရး မ်က္ေတာင္တို႕ပင္ မခပ္ႏိုင္။ အသက္ရွဴသံတို႕ကား ပံုမွန္ႏႈန္းမဟုတ္ေတာ႕…။
“ဘယ္မွာလဲ …..”
အေမွာင္ထုထဲ သူေသခ်ာလိုက္ရွာေနတုန္း ………………။
ျဖတ္ခနဲ လွ်ပ္စီးတစ္ခု အလက္ …..။
သူ႕အနား …။ သူ႕အနားရဲ႕ မလွမ္းမကမ္းမွာ ရုတ္တရက္ေပၚလာတဲ႕ ေသြးမ်က္ရည္တို႕ စီးက်ေနေသာ မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ႕ မ်က္ႏွာၾကီးက ျဗဳန္းဆို ေပၚအလာ….။ သူ…။ လန္႕ျပီး အနည္းငယ္ေနာက္ဆုတ္လိုက္တယ္။ သူလက္ေတြကို ဖိညစ္ထားလိုက္မိတယ္။ ရုတ္တရက္။ ျပီးေတာ႕ …
“မင္း … မင္း … မင္းဟာ မေကာင္းဆိုး၀ါးမလား …”
“ဟား ..ဟား ….ဟား …..”
ေအာင္ေခါင္ေျခာက္ေျခာက္နဲ႕ ရင္ေခါင္းသံၾကီးက ပတ္၀န္းက်င္ကို စိုးမိုးပစ္လိုက္တယ္။ သူ … သူ … ထိုအသံကြဲအက္အက္ၾကီးတစ္ခုမွာ ေမ႕လဲသြားခဲ႕ျပီ။

၄။
သူသတိရလာေတာ႕ သူ႕မ်က္လံုးတို႕ကား က်ိန္းစပ္လို႕ေနျပီ။ ဘာကိုမွ မျမင္ရေတာ႕သလို သူခံစားေနရတယ္။ သူ႕အျမင္အာ႐ုဏ္ထဲမွာ မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေျခာက္ျခားဖြယ္ရာ မ်က္ႏွာၾကီးတစ္ခု။ ျပီးေတာ႕ ေသြးမ်က္ရည္မ်ား။ အစြယ္ထက္ထက္တစ္စံုနဲ႕။ ေနာက္ ……….. ေၾကာက္မက္ဖြယ္ ရယ္သံၾကီးတစ္ခု။
သူ ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလံုးကို ေလးပင္စြာ ထလိုက္တယ္။ သူအခန္းထဲကို ၀င္ကာ ပစၥည္းတစ္ခုကို အသည္းအသန္ရွာတယ္။ ဖုန္မ်ား၊ ပင့္ကူမွ်င္မ်ားနဲ႕ ရႈပ္ေထြးလ်က္ရွိေသာ ေရွးေဟာင္းဗီဒိုၾကီးမ်ား တစ္ခုျပီးတစ္ခု၊ တစ္ခန္းျပီး တစ္ခန္း ဖြင့္လို႕ သူ တစ္ခုခုကို လိုက္ရွာေနတယ္။

၅။
ဘီဒိုအေဟာင္းတစ္လံုးရဲ႕ အံ၀ွက္တစ္ခုမွာေတာ႕ သူလိုခ်င္တဲ႕ ပစၥည္းကို ေတြ႕လိုက္ပါျပီ။
ကင္မရာတစ္လံုး။ ေရွးေဟာင္းကင္မရာတစ္လံုးျဖစ္ေပမယ့္ ေသခ်ာေပါက္ေကာင္းေနဦးမယ္ဟု သူယံုၾကည္လိုက္တယ္။
သူ ကင္မရာကို ေသေသခ်ာခ်ာ သန္႕ရွင္းျပီး စမ္းရိုက္ၾကည့္လိုက္တယ္။
“ေဂ်ာက္”
ကင္မရာဆီမွ မီးတစ္ခ်က္ျဖတ္ခနဲလင္းသြားျပီး အထဲက ဖလင္ရစ္လိုက္သံ ၾကားလိုက္ရတယ္။ သူထင္ထားတဲ႕အတိုင္း ကင္မရာက ေကာင္းေနေသးတယ္။
သူခႏၶာကိုယ္ဟာ ေလတိုက္လိုက္တာနဲ႕ လႊင့္ပါသြားမလိုျဖစ္ေနတဲ႕ၾကားက သူကေတာ႕ တစ္ခ်က္ျပံဳးလုိက္တယ္။
“ဟုတ္ျပီ … ငါ … သက္ေသျပရမယ္ …
လူေတြကို .. ငါ သက္ေသျပရမယ္ ……” ။

၆။
ႏႈတ္ခမ္းေမႊး၊ မုတ္ဆိတ္ေမႊး၊ ပါးသိုင္းေမႊးမ်ားက သူေနတဲ႕ အိမ္အိုနံရံက ျခံဳႏြယ္ေတြ ဗလပြေပါက္ေနသလို သူ႕မ်က္ႏွာေပၚမွာ ေပါက္ေရာက္လို႕ေနခဲ႕ျပီ။ သူ႕ဆံပင္က ေက်ာအလယ္ေလာက္မွာ ေခါင္းမေလွ်ာ္ခဲ႕တာၾကာေတာ႕ မာေခါက္လို႕။ သူ႕အသားေရတို႕က ေနေရာင္နဲ႕မထိေတြ႕ခဲ႕ၾကာေတာ႕ ျဖဴဖတ္ျဖဴေရာ္ျဖစ္ေနခဲ႕ျပီ။ တကိုယ္လံုးလည္း အရိုးျပိဳင္းျပိဳင္းထ။ သူကိုယ္သူပင္ ထိန္းဖို႕ခက္ခဲလြန္းေနခဲ႕တယ္။
သူ…။
ကင္မရာတစ္လံုးကို ကိုင္ျပီး ညတိုင္းထိုင္ေစာင့္ေနတယ္။
ကင္မရာရဲ႕ ခလုတ္တစ္ခုကို သူၾကည့္ေနရာက ျပတင္းေပါက္ဆီကို လွည့္ၾကည့္ဖို႕အေရး သူ႕ေခါင္းကို သူၾကိဳးစားပမ္းစား ထိန္းခ်ဳပ္ကာ လွမ္းၾကည့္လို႕။
သူ…. ပင္ပန္းခဲ႕ျပီ။ ဟုတ္တယ္။ ေန႕ေတြမ်ား၊ လေတြမ်ား၊ ႏွစ္ေတြမ်ား။ သူတကယ္ ပင္ပန္းခဲ႕ျပီ။ အရာ၀တၳဳတို႕ဟာ ဘယ္သူ႕အလိုအတိုင္း အစီအစဥ္တက် သို႕မဟုတ္ အစီအစဥ္မက်စြာ တည္ရွိျဖစ္တည္…၊ ေနာက္ဆံုး ေပ်ာက္ကြယ္ေနခဲ႕သလဲ။ လူေတြနဲ႕ ေ၀းခဲ႕လာတာနဲ႕အမွ် သူဟာ လူတစ္ေယာက္လို႕ သူ႕ကိုယ္သူ ေမ႕ထားခဲ႕တာ ၾကာျပီ။
“ေ၀ါ ….”
ညဟာ တိတ္ဆိတ္လြန္းအားၾကီးရာက ရုတ္တရက္ အသက္၀င္လာသလို။ အေ၀းတစ္ေနရာဆီက မိုးရြာသံမ်ားၾကားလိုက္ရတယ္။ ညဥ့္ငွက္ဆိုးတို႕ရဲ႕ ေအာ္သံဟာ ရုတ္တရက္ အိမ္ေခါင္းမိုးေပၚတစ္ေနရာဆီက လႊင့္ပ်ံ႕ကာ။ သူကိုယ္တိုင္ အေသေကာင္တစ္ေကာင္လိုျဖစ္ေနရာက ရုတ္တရက္ အသက္သြင္းခံလိုက္ရသလို ရင္ခုန္ႏႈန္းမ်ားျမွင့္တက္ စတင္လႈပ္ရွားလာတယ္။
နာရီအိုၾကီးရဲ႕ စကၠန္႕သံ တခ်က္ခ်က္၊ ေရအိုးစင္က ေရက်သံ တေပါက္ေပါက္တို႕က ညဥ့္နက္ရဲ႕ ေျခာက္ျခားမႈမွာ ပုန္းလွ်ိဳးေပ်ာက္ကြယ္ေနျပီ။
“ေဂ်ာက္… ေဂ်ာက္ …”
ရုတ္တရက္ အသံတစ္ခုကို နားစြင့္ေနသူမို႕ သူေသခ်ာ သတိထားမိလိုက္တယ္။ ျပတင္းေပါက္ဆီက အေမွာင္ထုဆီကို ေသခ်ာၾကီး လွမ္းၾကည့္ျပီးမွ။ “မဟုတ္ဘူး …. ဒါ .. အျပင္က အသံမဟုတ္ဘူး” လို႕ သူယူဆလိုက္ျပန္တယ္။ ဒါဆို ဘယ္က အသံလဲ။ ဘာအသံလဲ။
“ေဂ်ာက္ .. ေဂ်ာက္ ..ေဂ်ာက္ …”
ေဟာ။ အသံ။ ဟုတ္တယ္။ “ေစာေစာက ၾကားတဲ႕ အသံပဲ” ။ သူ… အသံဘယ္ကထြက္ေနတာကို အိမ္တစ္အိမ္လံုး အနံ႕ လိုက္ရွာရင္းက ….
“ေဂ်ာက္ .. ေဂ်ာက္ ..ေဂ်ာက္ …”
ဟာ …။ သူတစ္ခုကို ေတြ႕ရွိသြားတယ္။ တံခါးတစ္ခု။ အိမ္ေနာက္ေဖးက တံခါးတစ္ခုမွာ။ အျပင္က တစ္ေယာက္ေယာက္က ေသာ႕ကို လွည္႕ဖြင့္ေနျပီ။
“ေဂ်ာက္ .. ေဂ်ာက္ ..ေဂ်ာက္ …”
ေသခ်ာတာေပါ႕။ ………………။ သူလာ ျပီလား …။ တံခါးဟာ ပြင့္လုနီးနီး .. ပြင့္အံဆဲဆဲ … ။ အသံုးမျပဳတာၾကာလုိ႕ ဖြင့္ရခက္ေနတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္တာပဲ။ သူထဖြင့္ၾကည့္လိုက္ရမလား။ ေနဦး..။ သူေလာလို႕မျဖစ္ေသး။ တံခါးက စတင္လုပ္ရွားလာသလို။ အို ….။ ပြင့္ေတာ႕မွာလား .. ။ ပြင့္လာရင္ေကာ .. သူဘာကို ေတြ႕ရမွာလဲ။ သူအသက္ရွဴခ်က္တို႕က ျမန္ဆန္လြန္းလာျပီ။ သူ႕စိတ္တို႕က ေဆာက္တည္ရာမဲ႕။
“ကၽြီ” ……
တံခါး။
ေနာက္ေဖးက တံခါး။
ထိုတံခါးက ပြင့္ခဲ႕ေလျပီ။
သူကေတာ႕ ၾကိဳတင္ျပင္ထားတဲ႕ အတိုင္း ကင္မရာရဲ႕ ခလုတ္တစ္ခုကို အႏွိပ္။
မီးအလင္းေရာင္တစ္ခုက ဖ်က္ခနဲ အလင္း။
………………………….။


၇။
ေလာကဟာ ေစ်းမ်ား၊ လူေနအိမ္မ်ား၊ ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ငိုသံမ်ား၊ အရက္သမားတစ္ေယာက္ရဲ႕ အေတြးအေခၚမ်ားနဲ႕ စည္ကားလို႕ ေနတုန္း။ တစ္ေနရာရာကို သြားသူေတြ။ တစ္ေနရာရာဆီက ျပန္လာသူေတြ။ ထင္းခုတ္သူ။ မီးေမႊးသူ။ သီခ်င္းဆိုသူ အစံုအလင္နဲ႕။ သူကေတာ႕ အိမ္အိုေဟာင္းၾကီးဆီက ဓါတ္ပံုအခ်ိဳ႕ႏွင့္အတူ လူသူၾကားထဲ စတင္ထြက္လာခဲ႕တယ္။
ခင္ဗ်ားတို႕ သိၾကတဲ႕အတိုင္း …
တေစၧ .. သရဲ ဆိုတာ …
လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေၾကာက္ၾကတယ္ …
လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလည္း စိတ္၀င္စားၾကေပမယ့္ …
ဘယ္လူကမွ ေသခ်ာျမင္ဖူးၾကတယ္လို႕ သက္ေသမျပႏိုင္ခဲ႕ဘူး …။
သူကေတာ႕ သက္ေသျပဖို႕ ထြက္လာခဲ႕ ျပီ….။

၈။
သူ … လူေတြရွိတဲ႕ ရပ္ကြက္ကို စ၀င္၀င္ခ်င္းမွာ မိန္းမတစ္ေယာက္ကို စတင္ေတြ႕ရွိလိုက္တယ္။ သူက ထိုမိန္းမကို ျမင္ျမင္ခ်င္း ျပံဳးျပႏႈတ္ဆက္ဖို႕ ၾကိဳးစားလုိက္ေပမယ့္ … ထိုမိန္းမ တံု႕ျပန္လိုက္ပံုက သူ႕ကို ေတြေ၀သြားေစခဲ႕တယ္။
သူမက သူ႕ကိုေတြ႕တာနဲ႕ “အ .. မ ..ေလး …သရဲဗ်ိဳ႕” ဆိုျပီး ထြက္ေျပးေလေတာ႕တယ္။
သူက
“ေဟ႕ .. ေဟ႕ .. ေနဦး … မိန္းကေလး .. ငါ .. သရဲ မဟုတ္ဘူး” လို႕ ေအာ္လိုက္ေပမယ့္ သူ႕အသံဟာ သူကိုယ္တိုင္ တုန္လႈပ္ေျခာက္ျခားဖြယ္ရာ ၀မ္းေခါင္းသံၾကီးတစ္ခု ျဖစ္ေနတာကို သူတုန္လႈပ္သြားခဲ႕တယ္။
ဟင္။ ..ဒါ .. ငါ့အသံမဟုတ္ဘူး။ သူျပံဳးလိုက္ေပမယ့္ သူ႕ပံုစံဟာ အစြယ္ၾကီးထုတ္ျပတဲ႕ မေကာင္းဆိုး၀ါးၾကီး မာန္ဖီေနသလို။ ဟာ …။ ဘာေတြလဲ ..။  ဒါေပမယ့္ သူဟာ လူေတြကို သူေတြ႕ရွိခဲ႕တဲ႕ သရဲမတစ္ေယာက္အေၾကာင္း သက္ေသျပရဦးမယ္ မဟုတ္လား။ သူဆက္ေလွ်ာက္လာခဲ႕တယ္။
ေနာက္ထပ္ မလွမ္းမကမ္းမွာပဲ လူတစ္စုကို ထပ္ေတြ႕ေတာ႕ သူေပ်ာ္သြားတယ္။
သူ႕တို႕အားလံုး သူ႕ကို သတိမထားမိခင္မွာပဲ သူက အသံေပးလိုက္တယ္ …။
“မိတ္ေဆြတို႕ ဗ်ိဳ႕ ေရာင္းရင္းတို႕ …”
လူတစ္စုလံုး အလန္႕တၾကား သူ႕ကို ၀ုိင္းၾကည့္ျပီး အားလံုးဟာ ေမ႕လဲသူလဲ .. ထြက္ေျပးသူထြက္ေျပးၾက။
သူကိုယ္တိုင္လည္း တုန္လႈပ္ေျခာက္ျခားသြားျပန္တယ္ …။
ဒီတစ္ခါ သူက “မိတ္ေဆြတို႕ ဗ်ိဳ႕ ေရာင္းရင္းတို႕ …” လို႕ေအာ္လိုက္ေပမယ့္ သူ႕ပါးစပ္ဆီကထြက္လာတာက မေကာင္းဆိုး၀ါးတစ္ေကာင္ရဲ႕ ျပင္းရွရွ ရယ္သံၾကီးတစ္ခု ျဖစ္ေနခဲ႕တယ္။
“ေ၀ါင္း..ဟား …ဟား …ဟား …”
သူေရွ႕ကို ဆက္ေလွ်ာက္တိုင္း လူေတြဟာ သူ႕ကို မေကာင္းဆိုး၀ါးတစ္ေကာင္အျဖစ္ အားလံုးဟာ ေၾကာက္ရြံ႕တုန္လႈပ္စြာ ထြက္ေျပးၾကတယ္။ လူေနရပ္ကြက္တစ္ခုမွာ ကေလးေတြက ငယ္သံပါေအာင္ငိုလို႕။ လူၾကီးေတြက ကေလးေတြေပြ႕ခ်ီ ထြက္ေျပးၾက။ လဲသူလဲ။ ကြဲသူကြဲ။ ေအာ္သူေအာ္။ ငိုသူငို။ ေနာက္ဆံုး သူက ဆက္မေလွ်ာက္ေတာ႕ဘဲ ရပ္တန္႕လိုက္တယ္ သူေျခလွမ္းေတြကို။
“ဟင္ .. ဘာေတြ မွားယြင္းေနခဲ႕လဲ …
ငါဟာ … လူသားတစ္ေယာက္ပါ …..
ငါဟာ .. သာမန္လူသားတစ္ေယာက္ပါ …
ငါဟာ … မေကာင္းဆိုး၀ါးေတြ အမွန္တကယ္ ရွိေၾကာင္း …
မင္းတို႕ကို … သက္ေသျပခ်င္တာပါ …ဒီမွာ ေသခ်ာလာၾကည့္ .. မေကာင္းဆိုး၀ါးမတစ္ေကာင္ရဲ႕ ပံု ..”
သူဘယ္လိုပဲ ေျပာေျပာ … သူဆီက ထြက္လာတာက မေကာင္းဆိုး၀ါးတစ္ေကာင္ရဲ႕ ေျခာက္ကပ္ကပ္ရယ္သံၾကီးတစ္ခုသာ ျဖစ္ေနခဲ႕တယ္။ သူ…………..။
“ငါဟာ မင္းတို႕နည္းတူ လူးသားတစ္ဦးပါကြဲ႕ …
ငါ႕ကိုယံုၾကပါ… ငါ႕ကိုတစ္ဆိတ္ေလာက္ယံုၾကည္ေပးၾကပါ …
ငါ့ကို… ငါ့ကို………..ယံု ….ပါ
ငါဟာ မင္းတို႕အတြက္ ..ေရာက္လာတဲ႕ေကာင္ …
မင္းတို႕မသိေသးတဲ႕ မေကာင္းဆိုး၀ါးတစ္ေကာင္ရွိေၾကာင္း သက္ေသျပမယ့္ေကာင္ …
ငါ ဟာ …
ငါ ဟာ …………….”
ေနာက္ဆံုးေတာ႕ သူထိန္းခ်ဳပ္ထားတဲ႕ သူခႏၶာကိုယ္ ခပ္နဲ႕နဲ႕ဟာ ပံုခနဲ ေျမျပင္ေပၚလဲက်သြားခဲ႕တယ္။
ေလရူးတစ္ခ်က္က ေ၀ါခနဲတိုက္ခတ္သြားေပမယ့္ သူဆံပင္မာေခါက္ေခါက္ၾကီးကေတာ႕ လႈပ္ခတ္မသြားခဲ႕ဘူး။

×××××××××××××××××××××××××××××××××××××××××××××××××××××××

( နိဂံုး )
လူေနရပ္ကြက္တစ္ခုရဲ႕ သခႋ်ဳင္းတစ္ခုမွာ လူေတြက သူ႕ကို ေျမျမဳပ္သၿဂႋဳလ္လိုက္ၾကတယ္။ သူေသသြားတဲ႕အထိေတာ႕ သူဟာ လူလား၊ နာနာဘ၀လားရယ္လို႕ ေသေသခ်ာခ်ာမသိၾကဘဲ တစ္ေယာက္တစ္မ်ိဳး ထင္ျမင္ခ်က္မ်ားနဲ႕ လူေတြေနလာခဲ႕တာေပါ႕။

မိတ္ေဆြ ….
သင့္ဘ၀မွာ သူ႕လို
မေကာင္းဆိုး၀ါးတစ္ေကာင္ သင့္ပတ္၀န္းက်င္မွာ အမွန္တကယ္ရွိေနေၾကာင္း သက္ေသျပဖုိ႕ၾကိဳးစားခဲ႕ဖူးပါသလား???
ဒါမွမဟုတ္။
သင့္ဘ၀မွာ
လူတစ္ေယာက္ မွားယြင္းေနေၾကာင္း သက္ေသျပဖို႕ၾကိဳးစားခဲ႕ဖူးပါသလား????

ကၽြန္ေတာ္ၾကိဳးစားခဲ႕ဖူးပါတယ္။ သက္ေသလည္းရေရာ … ထိုသူမွားေနတဲ႕အမွားက ကၽြန္ေတာ္ကို္ယ္တိုင္လည္း (အၾကိမ္ၾကိမ္ အထပ္ထပ္) မွားယြင္းေနခဲ႕ေၾကာင္း အလန္႕တၾကားေတြ႕ခဲ႕ရပါတယ္။

ရင္နင့္ေအာင္

Posted in: ၀တၳဳတို