ရင္နင့္ေအာင္ ေဘာလံုးကန္ျခင္း

(၁)

ေနာက္တန္းႏွစ္ေယာက္ကို ကၽြန္ေတာ္ျဖတ္ေက်ာ္ၿပီးသည့္ အခ်ိန္မွာေတာ႕ ဂိုးသမားႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္ခ်င္း ေတြ႕ၾကပါျပီ။ ကၽြန္ေတာ္က ဘယ္ေျခကို အေယာင္ျပ၍ ညာဘက္သို႕ ဆြဲလိမ္ေတာ႕မလိုျဖင့္ ဘယ္ဘက္ကိုသာ ေဘာလံုးကို ဆြဲထုတ္လိုက္ပါသည္။ ေသခ်ာသည္။ ဂိုးသမားခင္မ်ာ ကၽြန္ေတာ္႕ညာဘက္တြင္ ပံုလ်က္သားလဲက်၍ က်န္ခဲ႕ပါျပီ။ ဘာအတားအဆီးမွ မ႐ွိေတာ႕ေသာ ဂိုးေပါက္ထဲသို႕ ေဘာလံုးကို ကန္သြင္းလိုက္ခ်ိန္မွာေတာ႕ ပရိတ္သတ္၏ အားေပးသံမ်ားႏွင့္အတူ ခရာမႈတ္သံတစ္ခုကိုပါ ၾကားလိုက္ရပါသည္။

“ပီး .. ပီ”

ဒိုင္လူႀကီးသည္ ခရာမႈတ္လ်က္ ကၽြန္ေတာ္႕ဆီသို႕ ေျပးလာပါသည္။ ထို႕ေနာက္ သူက အိတ္ကပ္ထဲမွ တစံုတရာကို ထုတ္၍ ကၽြန္ေတာ္႕ကို ျပပါေတာ႕သည္။

“ဟင္ … ဒါဘာႀကီးလဲ”

ကၽြန္ေတာ္ အထိတ္တလန္႕ ေမးေတာ႕ ဒိုင္လူႀကီးမွာ သူ႕ပါးစပ္ထဲမွ ခရာကို မထုတ္ရေသးသျဖင့္ ခ်က္ခ်င္းျပန္မေျဖ။ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ႕ ကၽြန္ေတာ္ ဘာျပစ္ဒါဏ္ေဘာမွ လုပ္ခဲ႕သည္မဟုတ္။ ေနဦး။ လူကၽြန္ေဘာလည္း မျဖစ္ႏိုင္။ ျပီးေတာ႕ ဒိုင္လူႀကီးျပထားေသာ အရာမွာ အ၀ါကဒ္လည္းမဟုတ္၊ အနီကဒ္လည္း မဟုတ္၊ အစိမ္းေရာင္ကဒ္ျပားတစ္ခုျဖစ္ေနသည္။

“ဒါ … ဒါ ဘာကဒ္ႀကီးလဲဗ်”
ဒုတိယ အႀကိမ္ သူ႕ကို ကၽြန္ေတာ္ ေမးလိုက္ျပန္ပါသည္။
“မင္း မျမင္ဘူးလား၊ ဒါ အစိမ္းကဒ္ေလကြ”
“ဟင္ … အ၀ါကဒ္နဲ႕ အနီကဒ္ပဲ ၾကားဖူးပါတယ္ ၊
ဒီအစိမ္းကဒ္က ဘာႀကီးလဲ”
“မင္းတို႕ေတြ ခက္ေတာ႕တာပဲ ၊ ေတာ္ေတာ္ညံတဲ႕လူေတြ”
“အဲ………..”
သူက အစိမ္းကဒ္အေၾကာင္းမေျပာေသးခင္ ပလိန္းႀကီး ကၽြန္ေတာ္႕ကို ႏွိပ္ကြပ္လိုက္ေသးသည္။
“ဒီမယ္ … မင္းပဲ စဥ္းစားၾကည့္ေလ
ေဘာလံုးသမားတစ္ေယာက္ အမွားတစ္ခုခုလုပ္ရင္ ဒိုင္က အျပစ္ေပးတဲ႕ အေနနဲ႕
အ၀ါကဒ္ျပတယ္”
“ …………”
“ေအး ..အ၀ါကဒ္ျပထားရက္နဲ႕ ေနာက္တစ္ခါ ထပ္ လုပ္ရင္ အနီကဒ္ျပ ထုတ္ပစ္တယ္”
“အင္းေလ… အဲေတာ႕”
“အဲေတာ႕လား …
လူတစ္ေယာက္အမွားလုပ္ရင္ေတာ႕ အျပစ္ေပးျပီး ၊ အမွန္လုပ္တဲ႕အခါ
မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတဲ႕လူေတြထဲမွာ ငါမပါဘူးကြ
ဒါေၾကာင့္ ခုမင္းဂိုးသြင္းသြားတာ ေတာ္လြန္းလို႕ အစိမ္းကဒ္ျပားျပ ဂုဏ္ျပဳတာ”
“ေအာ .. ခင္မ်ားက အလာၾကီးပါလား”
ဤသို႕ျဖင့္ ရင္နင့္ေအာင္သည္ ပြဲစလို႕ တစ္မိနစ္ေက်ာ္ေက်ာ္တြင္ အစိမ္းကဒ္ျပခံလိုက္ရပါသည္။



(၂)

လူတစ္ခ်ိဳ႕က ေမးၾကပါသည္။
“ရင္နင့္ေအာင္ .. မင္းကဗ်ာေတြ မေရးေတာ႕ဘူးလား
အြန္လိုင္းေပၚ မေတြ႕တာၾကာျပီေနာ္”
ဟုတ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ကဗ်ာမေရးေတာ႕ပါ။ အင္တာနက္မသံုးေတာ႕ပါ။ ေဘာလံုး၀င္ကန္ေနပါသည္။ (အတိအက်ေျပာရလွ်င္ အစိမ္းကဒ္ျပခံခ်င္လို႕ ျဖစ္ပါသည္။)
“ရင္နင့္ေအာင္ ေဘာလံုးကန္ေနတယ္ေဟ႕”
တစ္ခ်ိဳ႕က ကၽြန္ေတာ္႕ အတင္းေျပာၾကပါသည္။ ဂရုမစိုက္ပါ။ ေဘာလံုးကန္ရသည္မွာ ေပ်ာ္စရာေကာင္းပါသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ေဘာလံုးသည္ လံုးေနေသာေၾကာင့္ျဖစ္ပါသည္။ ေဘာလံုးပဲ၊ လံုးမွာေပါ႕ဟု သင္က ဆိုေပလိမ့္မည္။ သို႕ေသာ္ သင္တို႕သိေသာ အလံုးႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္သိေသာ အလံုးတို႕ကား ကြဲျပားေကာင္း ကြဲျပားေပလိမ့္မည္။

(က) ေဘာလံုးတစ္လံုးတြင္ မ်က္ႏွာစာမ႐ွိပါ။ တစ္နည္းဆိုရေသာ္ ေဘာလံုးတစ္လံုးတြင္ မ်က္ႏွာမ႐ွိပါ။ ထို႕ေၾကာင့္ ေဘာလံုးတစ္လံုးကို ကန္ဖို႕အတြက္ သင္သည္ သူ႕ကို မ်က္ႏွာလုပ္ေနရန္မလို။ သင့္စိတ္တိုင္းက် ကန္ပစ္လိုက္႐ံုပင္။
(ခ) ေဘာလံုးတစ္လံုး၏ အတြင္းတြင္ ေလဟူေသာ ျဒပ္ထုတစ္ခုသာ ႐ွိပါသည္။ သူ႕တြင္ ၀မ္းသာျခင္း၊ ၀မ္းနည္းျခင္းမ႐ွိ။ မနာလို၊ ၀န္တိုျခင္း မ႐ွိ။ သူသည္ သင္ကန္သည့္ အားအေပၚမူတည္၍ ေ႐ြ႕လ်ားတတ္သူ၊ ဆန္႕က်င္ဘက္ အတားအဆီးမ်ားႏွင့္ ေတြ႕ေသာအခါ တန္ျပန္ တုန္႕ျပန္ႏိုင္ေသာသူ ျဖစ္သည္။

(၃)

ရင္နင့္ေအာင္ ယခု ေဘာလံုးကန္ေနပါသည္။ ေခၽြးတလံုးလံုး။ အေမာတေကာ။ စာေတြလည္း မေရးေတာ႕။ အလုပ္လည္း မလုပ္ေတာ႕။ ဂ်ီေတာ႕လည္း မေျပာေတာ႕။ ေဖ႕စ္ဘြက္လည္း မတက္ေတာ႕ပါ။ (မိုဘာလည္း မတက္အားဘူးေပါ႕)။  စကၤာပူ၊ ေအာ္ဇီ အိပ္မက္ေတြလည္း မမက္အား။ ရွက္ကီရာလား၊ စလင္းဒီယြန္လား၊ ဂ်က္စတင္ဘီဘာလား။ လင္ကင္းပတ္လား။ ဘာဆိုဘာမွ မၾကည့္အားပါ။
ရင္နင့္ေအာင္ ေဘာလံုးကို သာ ကန္ေနပါသည္။ ေခၽြးတလံုးလံုး။ အေမာတေကာ။

“ဟိုလူက အေခ်ာင္သမားကြ”
“ဟိုလူက ေရွ႕မွီ ၊ ေနာက္မွီ ေလ…”
“ေတြ႕လား၊ ေတြ႕လား၊ ကပ္ဖားယက္ဖားေကာင္ေလ၊ စႏိုးတာ၀ါေလး ေဖာက္တတ္တာ”
“အဟမ္း၊ ကၽြန္ေတာ႕ အျမင္ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ၊ ဒါက ကၽြန္ေတာ႕ အျမင္ေပါ႕ေနာ္ ”
“အလကား၊ ထိုင္ခံု မက္တဲ႕လူေတြ”
ရင္နင့္ေအာင္ ထိုသို႕ အတင္းမေျပာေတာ႕ပါ။ ေျပာခ်ိန္ရရင္ေတာင္ မေျပာေတာ႕ပါ။ ေဘာလံုးကိုသာ ကန္ေနမည္ ျဖစ္ပါသည္။ ေခၽြးတလံုးလံုးျဖင့္။ အေမာတေကာ။
အကယ္၍ သင့္ဘ၀တြင္ ေ၀ဖန္ျပစ္တင္ျခင္းမ်ားႏွင့္ မြန္းၾကပ္ေနပါက ကၽြန္ေတာ္က ေဘာလံုးကန္ၾကည့္ေစခ်င္သည္။ တကယ္လို႕မ်ား သင္ဂိုး႐ွဴးႏိုင္ခဲ႕လွ်င္ သင့္ကို ကၽြန္ေတာ္က အစိမ္းကဒ္ျပ ဂုဏ္ျပဳမည္ ျဖစ္ပါသည္။

(၄)

“ ဂိုး ”
“ ဂိုး ”
“ ဂိုး ”
ကန္ခ်က္ျပင္းျပင္း ကၽြန္ေတာ္႕၏ ဂိုးသြင္းခ်က္ေတြေၾကာင့္ ဗိုလ္လုပြဲတြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အသင္း အႏုိင္ယူလ်က္ရွိပါသည္။ ၿပိဳင္ပြဲရလဒ္မွာ ဗိုလ္လုပြဲႏွင့္မတူ၊ ဆယ္ဂိုး၊ ဂိုးမရွိျဖင့္ အျပတ္အသတ္။
လာျပန္ပါျပီ ေနာက္တစ္လံုး။ အလယ္တန္းမွ ျဖတ္တင္လိုက္သည့္ေဘာလံုးကို ကၽြန္ေတာ္ အသာေလးထိန္း၊ လိမ္ေခါက္၊ အတို႕။ ကၽြန္ေတာ္ကပဲ ေတာ္လြန္းတာလား၊ တစ္ဖက္အသင္းကပဲ ညံလြန္းတာလား။ ခုဆို ဆယ္႕တစ္ဂိုးေျမာက္ဂိုးကို ကၽြန္ေတာ္႐ွဴးႏိုင္ပါေတာ႕မည္။
ဂိုးသမားခင္မ်ာ။ ဂိုးထပ္မေပးေရး အသည္းအသန္ ဖန္ဖို႕ ဟန္အျပင္။ သူ႕မ်က္ႏွာတြင္ကား ညိဳမဲလ်က္။ သူဖမ္းေနသည့္ ၾကားက ဆယ္ဂုိးေတာင္ ၀င္ထားသည္မဟုတ္လား။ ကၽြန္ေတာ္က ရွဴးမည္အလုပ္၊ သူကလည္း ဖမ္းမည္အလုပ္၊ ကၽြန္ေတာ္သူ႕အနားကပ္ ေျပာလိုက္သည္။
“ဟဟ … အဲေလာက္လည္း ေၾကာက္မေနပါနဲ႕ မ႐ွဴးေတာ႕ပါဘူးကြ”
ကၽြန္ေတာ္ေဘးသို႕ ေဘာလံုးကို ကန္ထုတ္ပစ္လိုက္သည္။
“ပီး … ပီ …”
ရုတ္တရက္ ခရာမႈတ္သံၾကားရျပန္ပါျပီ။ ဒိုင္လူႀကီးမွာ ခရာကို မႈတ္လ်က္ ကၽြန္ေတာ္႕ဆီသို႕ ေျပးလာေနပါသည္။ သူ႕မ်က္ႏွာမွာ ခက္ထန္တင္းမာေနသည့္ ပံု။ ကၽြန္ေတာ႕ေရွ႕သို႕ေရာက္ေသာ္ သူ႕အိတ္ကပ္အတြင္းမွ တစံုတရာကို ထုတ္ျပလိုက္ပါသည္။

“ရင္နင့္ေအာင္
မင္းဟာ ဂိုး႐ွဴးဖို႕ အခြင့္သာပါလ်က္
ၿပိဳင္ဖက္ကို ေလွာင္ေျပာင္ျပီး မ႐ွဴးဘူး၊
မင္းစိတ္ဓါတ္ဟာ အနီကဒ္နဲ႕တင္ မေလာက္ဘူး၊
ေဘာလံုးေလာက ကေန .. မင္းကို ဘလက္လစ္ ျပတယ္
အမည္းကဒ္ကြ” ။


ရင္နင့္ေအာင္

Posted in: ၀တၳဳတို