ေရႊမ်က္ႏွာရဲ့ ျမအသည္း

သူ႔ကုိေတာ့ ေစာေစာထဲက ျမင္သည္။ မထင္၊ မထင္၍ မေခၚမိ၊ ထင္စရာကလည္း ျမင္ရသည့္သူမွာ သာမန္သာ ျဖစ္သည္။ စႏၵာ၏ခရမ္းေရာင္ အိပ္မက္ထဲက သူႏွင့္ကား တပုံတျခား၊ ဂဠဳန္ နဂါး။ ၾကည့္ေလ၊ ကန္ေတာ္ၾကီးေရကုိ ေျခစိမ္ကာ ျမက္ခင္းျပင္ေပၚ စိမ္ေျပနေျပ ထုိင္ေနသည့္ လူညဳိညဳိ သြယ္သြယ္ ေသးေသး၊ ဘရာေၾကာ္ထုပ္ကုိ ေဘးခ်ျပီး ကမၻာေက်ာ္ ေက်ာက္ဆစ္ ပန္းပုရုပ္ တခုလုိေငးေငးငူငူၾကီး၊ ဒါပဲ။




စႏၵာႏွင့္ ခ်ိန္ထားသည္ကား ကဗ်ာဆရာ ကုိသင္းထုံ၊ သူ႔ကဗ်ာေလးမ်ား ဖတ္ရသည္မွာ ႐ိႈက္သံကုိ ေပြ႕ဖက္ရသည္သိုိ႔ ရွိသည္။ မ်က္ရည္ကုိ အနံ႔ရလာသည္။ တခါတရံ ေလာကကုိ မေက်မနပ္ က်ိန္ဆဲသံေလးမ်ား ၾကားရသည္။ အဲဒါကုိက စိတ္ဆုိးေနေသာႏွင္းဆီ ပြင့္ဖတ္ကေလး ေျခေဆာင့္ေနသည္ႏွင့္တူသည္။ ေျခာက္ေသြ႕ အက္ကြဲေနေသာ သူ႔ကာရံ ကေလးမ်ားသည္ ေငြရည္စိမ္ထားေသာ သီေဝေခါင္ျမင့္သည့္ တိမ္ပြင့္ ၾကားထဲက ယုိစီး ေလွ်ာက် လာသလုိျဖင့္ ဘြားကနဲ ျမစမ္းေခ်ာင္း ထဲက ေရပြက္ကေလးမ်ား ပလုံစီ ေပါက္ကြဲရာမွ ခုန္ထြက္ ေမြးဖြားလာသလုိ ရွိသည္။ စႏၵာက သူ႔ကဗ်ာေလးမ်ားကုိ ဖတ္ရင္း သည္သုိ႔ ကင္ပြန္း တပ္ခဲ့သည္။ ခ်စ္စရာ ႏႈတ္ခမ္းေလးမ်ား၊ စႏၵာရဲ့ ခရမ္းေရာင္ အိပ္မက္ ပန္းေတာမွာေရာ၊ သည္အေတာင္ ေပါက္ေနသည့္ ကဗ်ာေလးမ်ားခ်ည္း ဟုိနားသည္ဝဲပ်ံလုိ႔ပဲ။ ေနာက္ေတာ့ စႏၵာ ကဗ်ာဆရာကုိ မိတ္ဆက္စာေရးမိသည္။ သည္လုိႏွင့္ စာတံတား ခင္းမိၾကသည္။ ၾကာျပီ၊ ခုေတာ့စႏၵာက လူုခ်င္းေတြ႔ရန္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ပန္းျခံသုိ႔ ခ်ိန္းဆုိခဲ႔သည္။






“ကၽြန္ေတာ္ သင္းထုံ ပါ”


စႏၵာ ထုိင္ေနေသာ ခုံတန္းနားမွာ လာရပ္၍ သူက သူ႔ကုိယ္သူ မိတ္ဆက္လာသည္။ စႏၵာ အံ့ၾသမိသည္။ စႏၵာ ထင္ေနတာက ကဗ်ာဆရာဆုိတာ အလွၾကဳိက္သူ ျဖစ္ရမည္။သူ႕ကဗ်ာေလးေတြက ပုိလွသည္။ ေမာင္ဝင္းဗုိလ္ေလး၏ ကၾကဳိးလုိ၊ သူလည္း အနည္းဆုံး ေမာင္ဝင္းဗုိလ္ ေလာက္ေတာ့ လွလိမ့္မည္ ထင္ထားသည္။ ခုေတာ့၊ ဟင္ အရုပ္ဆုိးလုိက္တာဟုေတာ့ မေျပာနုိင္ပါ။ သုိ႔ေသာ္ သာမန္မွ်သာ ျဖစ္သည္။ ေစ်းေဒါင့္မွာ၊ ပလက္ေဖာင္းေပၚမွာ လူေတြထဲက ေတြ႔ေနက် ရုပ္မ်ဳိးသာ ျဖစ္သည္။ ဒါက တဒဂၤ ျမင္စက စႏၵာ့ေကာက္ခ်က္ခ်မႈ၊ ဒါေပမယ့္ ၾကာၾကာေတြ႔မိေတာ့ သူမ်ားႏွင့္ မတူတာေတြ အမ်ားႀကီး၊ ဥပမာၾကည့္ေလ။ သူ႕မ်က္လုံးေတြကကုိဒဏ္ရာအနာတရ ရထားေသာ လိပ္ျပာေတာင္ေလးႏွင့္ တူ၏။ ပစၥဳပန္ထက္ အတိတ္ပုိဆန္ေသာ မ်က္လုံးမႈိင္းမႈိင္းတုိ႔ ရွိသည္။ ျပီးေတာ့ ခ်ဳိေအးေသာ္လည္း ခုိင္ခံ့သည့္ အသံ၊ ၾကည္ၾကည္သာသာျဖင့္ ေလးေလးေဆးေဆးေျပာတတ္ေသာ စကား။ ျပီးေတာ့….။
ဒါေတြက ေနာက္မွ ျမင္လာ သိိလာရသည္။ ခုေတာ့……..။ ေစာေစာထဲကသာ သူ႔ကုိ ကုိသင္းထုံမွန္း သိလွ်င္ စႏၵာ လွည့္ျပန္ျဖစ္လိမ့္မည္။ ခုေတာ့ မ်က္ႏွာခ်င္း ဆုိင္မိျပီ။ ဒီလုိဆုိေတာ့ သူႏွင့္ေတြ႔ရမွာ ပ်င္းစရာၾကီးဟု စႏၵာေတြးမိျပန္သည္။


“ထုိင္ေလ”


စႏၵာ ထုိင္ေနေသာ ခုံတန္းရွည္ ေဘးမွာ ဝင္ထုိင္ရန္ စႏၵာက ဖိတ္ေခၚလုိက္သည္။တကယ္ စကားေျပာၾကေတာ့လည္းပ်င္းစရာ မေကာင္းေပ၊ သူက တမင္သက္သက္ စကားေျပာ ပညာႏွင့္ ဆြဲေဆာင္ေနျခင္း မဟုတ္ရပါဘဲႏွင့္ ကုိသင္းထုံကုိ အထင္ႀကီးမိျပန္သည္။ေျပာရာ၌လည္း ပရိယာယ္မပါ။ ရုိးရုိးပင္။ သည္ေနရာမွာ ကုိျမတ္ထြန္းေအာင္ႏွင့္ ကြာသည္။ ကုိျမတ္ထြန္းေအာင္က သူ႕ကုိ အထင္ၾကီးရန္ ဂရုစုိက္သည္။ ပလႊားသည္။ ဟန္ေဆာင္သည္။ ကြာသမွ အကြာၾကီး ကြာသည္။






ကုိသင္းထုံက သူ အိမ္ေျပး ေက်ာင္းေျပး ဘဝ အေၾကာင္း ေျပာျပသည္။ သူ အိမ္က ေျပးစဥ္က တျမဳိ႕တရြာမွာ ထမင္း တခါျပင္ငါးမူး ဆုိင္၌ တေန႔ တနပ္စား ေနရေၾကာင္း၊ ႏွင္းထူ၍ ျခင္ကုိက္ေသာ ညဝယ္ လမ္းေဘး ျမက္ခင္းေပၚ ေက်ာခင္းရင္း ပလက္ေဖာင္းကုိ ေခါင္းအုံး အိပ္ရသည့္ အေၾကာင္းကုိ ၾကားရသည့္အခါ ကုိျမတ္ထြန္းေအာင္က သူအေမရိကကုိ သြားလည္စဥ္က တည္းခုိခဲ႔ရေသာ ဟိုတယ္ၾကီး ၾကီးက်ယ္ ခမ္းနားေၾကာင္း၊ စားဖြယ္ ေဘာဇဥ္တုိ႔ အင္မတန္ ေကာင္းေၾကာင္း ေျပာဖူးသည္ကုိ အမွတ္ရမိသည္။ ကုိသင္းထုံက သူ ရုပ္ရွင္ ၾကည့္စရာ ပုိက္ဆံ မရွိလွ်င္ ကဗ်ာေရးထားေသာစာရြက္ ၾကမ္းမ်ားကုိ ပိႆာခ်ိန္ႏွင့္ ေရာင္းျပီး ၾကည့္ရေၾကာင္း ေျပာသည့္အခါ တခါက ကုိျမတ္ထြန္းေအာင္ စႏၵာ့ကုိ ရုပ္ရွင္ လုိက္ၾကည့္ရန္ ေခၚေလရာ ျငင္းဆန္မိ၍ စိတ္ဆုိးျပီး ငါးက်ပ္တန္ လက္မွတ္မ်ားကုိ ဆုတ္ပစ္ဖူးတာ သြားသတိရမိျပန္သည္။ စႏၵာ တထုိင္တည္းႏွင့္ ရင္းႏွီး သြားမိသည္။ သူ႕မွာ ခင္မင္စရာ၊ ေလးစားစရာေတြကုိ ေတြ႕မိသည္။ ၾကင္နာစရာ၊ကရုဏာ သက္စရာေတြကုိ ျမင္ရသည္။ ဒါေတြကုိ သူက တမင္ သက္သက္ အရုပ္ၾကဳိးဆြဲ ျပသည္မဟုတ္။ ရုိးရုိးသားသား ေျပာေနသည့္ သူ႕စကားထဲမွ စႏၵာက သာ ေရႊက်င္သလုိ က်င္ယူခဲ႔ရျခင္း ျဖစ္သည္။


“ပစၥည္းဂုဏ္၊ ရာထူးဂုဏ္၊ ပညာဂုဏ္၊ ဘယ္ဂုဏ္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ဂုဏ္ဆုိတာ အခ်စ္ရဲ့ ၾကိမ္တလုံး ၾကဳိးတေခ်ာင္းပဲ။ သူက အခ်စ္ကုိ တုိက္ရုိက္ ၾသဇာ ေပးနုိင္တယ္။ အခ်စ္ေရာင္ တဖိ္တ္ဖိတ္ လက္ေနပါတယ္ဆုိတဲ႔ အသဲေပါင္း မ်ားစြာဟာ ဒီ ဂုဏ္နဲ႔ ေတြ႕တဲ႔အခါ လမ္းေဘးက ေက်ာက္စရစ္ခဲ တလုံးထက္ ပုိျပီး တန္ဖုိး မရွိေတာ့ဘူး”


သူက တခါေသဖူး၍ မ်က္ရည္၏ တန္ဖုိး နားလည္ေနသူ ျဖစ္သည္။ သူကျပန္ညည္းျပသည္။ အတိတ္ သုိ႔မဟုတ္ ရင္ထဲက ျပာပုံအေၾကာင္း၊ ညေနေစာင္း၍ ျပန္မည္ျပဳေသာအခါ သူက စႏၵာ့ကားႏွင့္မလုိက္ဟု  ျငင္းသည္။ စႏၵာ့ကား ထြက္သြားသည္အထိ ပန္းျခံဝမွာ ရပ္ေငးၾကည့္ရင္း က်န္ခဲ႔သည္။






စႏၵာ မၾကာမၾကာ သူႏွင့္ ေတြ႕သည္။ ကန္ေတြမွာ၊ ရုပ္ရွင္ရုံေတြမွာ၊စားေသာက္ဆုိင္ေတြမွာ။ သူ႔ကုိ ေခၚမရတာ တေနရာသာ ရွိသည္။ ဘုရားဖူး။ စႏၵာက သူ႔ကုိ ကြန္ျမဴနစ္ဟု စြပ္စြဲေသာအခါ သူက ျပဳံးသည္။ ျပီးေတာ့ ေဒၚလတန္၏ အႏုျမဴ သီအုိရီ အေပၚ တည္ေဆာက္ထားေသာ ရုပ္သည္သာ အခုိင္အမာ ဆုိသည့္ ကားလ္မက္စ္၏ ဖီလုိဆုိဖီမွာ ႏွစ္ဆယ္ရာစု သိပၸံအရ ေခတ္ေနာက္က်ေနျပီ ျဖစ္ေၾကာင္း ေဝဖန္ျပေတာ့သည္။ သူ႔ကုိယ္သူ ဘာေကာင္မွ ျဖစ္မည့္သူ မဟုတ္ဟု ေနာက္ဆုံးေျပာသည္။ သူႏွင့္စကားေျပာရသည္မွာ က်ယ္ဝန္းသည္။ ဥပမာ- ရုပ္ရွင္အေၾကာင္း စကားစပ္မိလွ်င္ “ေဒါက္တာ ဇီဗားဂုိး” ဇာတ္ကားမွ မူရုိက္ဂ်ာေရး၏ ေျပာင္ေျမာက္ အကြက္ဝင္ေသာ ဂီတႏွင့္ ဒါရုိက္တာ ေဒးဗစ္လန္း၏ အႏုပညာ ေျမာက္စြာ တင္ျပမႈ၏ ေပါင္းကူး သေဘာတရား၊ ရုရွားမွ ခ်ဴကရုိင္၏ ေလးဆယ့္တစ္ ဇာတ္ကားမွ စစ္ဆန္႔က်င္ေရးမူ ႏွင့္ အိတလီမွ လူခ်င္းနုိး၏ ရုိကုိႏွင့္ ညီအကုိမ်ာ.း ဇာတ္ကားကုိ လက္ဖ်ားခါေၾကာင္း ေျပာျပတတ္သည္။ ေဒါက္တာဇီဗားဂုိး ၾကည့္ရင္း ပ်င္းေသာေၾကာင့္ ကုိျမတ္ထြန္းေအာင္ တဝက္တပ်က္ႏွင့္ ထျပန္လာေၾကာင္း ေျပာသည့္အခါ ျပဳံးသည္။ ကုိျမတ္ထြန္းေအာင္ ေျပာတတ္ေသာ ရုပ္ရွင္ အေၾကာင္းမွာ ပရက္စေလႏွင့္ စတယ္လာစတီးဗင္း တြဲတာ သိပ္လုိက္ေၾကာင္း၊ ပဲရစ္မွာလုပ္သည္ ဇာတ္ကားမွာ အင္မာဂရက္ သီခ်င္းေကာင္းေၾကာင္း ႏွင့္ ကလစ္ရစ္ခ်က္ ဇာတ္ကား မၾကည့္ရသည္မွာ ၾကာျပီ ျဖစ္ေၾကာင္း စသည္ျဖင့္သာ ျဖစ္သည္။






သူႏွင့္ စကား ေျပာျပီဆုိလွ်င္ တရွိန္ထုိး ေျပာတတ္သည္။ နားေထာင္သူကုိ မၾကည့္၊ ေျပာခ်င္ရာ ေျပာေနတတ္သည္။ သူစကားဆုံးမွာ ျပဳံးၾကည့္ရင္း အားနာဟန္ျပသည္။ ကဗ်ာဆုိလွ်င္လည္း ကဗ်ာမို႔။ တင္မုိး၏ ကဗ်ာသဒၵါ အသုံး၊ ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ၏ မာန္ႏွင့္ ရူပက အလကၤာမ်ား၊ ၾကည္ေအး၏ စိတၱဇအတြင္းသားႏွင့္ ဒဂုန္တာရာ၏ဟန္ ကာရံသစ္မ်ား၊ ေမာင္ပန္းေမႊး၏ အခၽြဲ၊ အပလီႏွင့္ ေနာင္၏ ဂီတသံတုိ႔ကို စီကာ ပတ္ကုံးေျပာျပသည္။ ရွယ္လီ၏ သူပုန္ကဗ်ာႏွင့္ ရန္းဘုိး၏ ျပင္သစ္ သေကၤတ ဝါဒ၊ ဂ်ာမန္မွ ဂုိသီ၏ အခ်စ္ကဗ်ာေလးမ်ား အေၾကာင္းလည္းပါသည္။ ပန္းခ်ီျပပြဲ သြားၾကည့္ရင္းမွလည္း ဦးစံဝင္း၏ အလင္းအေမွာင္ ႏွင့္ ရမ္းဘရန္႕၏ အလင္းအေမွာင္အေၾကာင္း၊ ေအာင္စုိး၏ ရွန္တိနိေကတန္ လက္ရာႏွင့္ ေပၚဦးသက္၏ ေမာ္ဒန္အတ္၊ ခင္ေမာင္ရင္၏ ဗိသုကာ ဆန္ေသာ ကားမ်ားႏွင့္ ပီကာဆုိ၏ က်ဴဗစ္ဇင္နည္း။ စပိန္မွ ဒါလီ၏ ဆာရီရယ္ လစ္ဇင္နည္းမွ ဖရု၏ စိတၱေဗဒ အထိ ေရာက္သြားသည္။ သူေျပာခ်င္ရာ ေျပာျပီးလွ်င္ လူကုိ ၾကည့္ကာ အားနာဟန္ ျပဳံးျပသည္။ တတ္နုိင္လြန္းတဲ႔ သူပဲ။






တေန႔က ကုိျမတ္ထြန္းေအာင္ အိမ္လည္လာသည္။ လာစရာ အေၾကာင္းကလည္းရွိသည္။ ဖယ္မလီယာကား ၾကက္ေသြးေရာင္ကုိ စီးရသည္မွာ ျငိးေငြ႕၍ အနက္ အသစ္တစင္း ဝယ္သည္။ သူ ဒုတိယ အတြင္းဝန္ရာထူး တုိးျမွင့္ ခံရသည္။ ဒါေတြက အကာသာ ျဖစ္သည္။ အဓိကမွာ စႏၵာ သူ႔ကုိ လက္ထပ္ခြင့္ ျပဳရန္ ေတာင္းခံျခင္း ျဖစ္သည္။ ထုိေန႔က ကုိျမတ္ထြန္းေအာင္က သူ ရာထူးတက္သည့္ အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္၊ သူ႔ကားသစ္ကုိလည္း စီးၾကည့္ရန္ စႏၵာ့ကုိ ရုပ္ရွင္ဖိတ္ျပသည္။ သူႏွင့္ စႏၵာ လက္ထပ္ျဖစ္လွ်င္ ယခု ျပည္လမ္းရွိ သူ႔မိဘမ်ား တိုက္မွာ မေန၊ အင္းယား လမ္းမွာ ျခံတျခံ ဝယ္မည္။ သူ႔သူငယ္ခ်င္းဗိသုကာ ဆရာကုိ ေခတ္အမွီဆုံး ပုံစံ ထုတ္ခုိင္းကာ လွပေသာ တုိက္အသစ္ကေလး တလုံးကုိ စႏၵာ့ အတြက္ ေဆာက္ေပးမည္ ဟုကားေပၚမွာ ကုိျမတ္ထြန္းေအာင္က ေျပာသည္။ စႏၵာတုိ႔ ရုပ္ရွင္ရုံမွ အလႊတ္ ရုံမွ အထြက္ဝယ္ ကုိသင္းထုံကုိ ေတြ႕သည္။ ေတြ႕သည္ ဆုိရာမွာ စႏၵာကသာ ျမင္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ကားေပၚမွလည္းျဖစ္၊ အတန္ငယ္လည္း လွမ္းေန၍ စႏၵာ ႏႈတ္မဆက္ျဖစ္။ လမ္းေဘးပလက္ေဖာင္းရွိ ထမင္းဆုိင္ တဆုိင္မွာ သူထမင္း ငုံ႔စားေနသည္။ ထုိေန႔ ညစာကုိ စႏၵာတုိ႔ အင္းယားလိပ္ ဟုိတယ္မွာ စားရာ ထမင္းတနပ္စာကုိ တစ္ရာေက်ာ္က်သည္။






စႏၵာ ျပတ္သားရေတာ့သည္။ စဥ္းစားသည္ ဆုိရာ၌ ရွဥ့္လည္း ေလွ်ာက္သာ ပ်ားလည္း စြဲသာေအာင္ စဥ္းစားလုိ႔ မရ။ တိက်ရမည္။ အိမ္ေထာင္ျပဳတယ္ ဆုိတာ ကစြန္းရြက္ ေရာင္းတာ မဟုတ္။ ပန္းခ်ီဆြဲတာ မဟုတ္၊ ျပဳျပီးမွ ညာတာ ပါေတး ဆုိလုိ႔လဲ မရ၊ ဘြာခတ္လုိ႔လည္း မရ။ ကုိျမတ္ထြန္းေအာင္ကုိ အကုိႀကီးလုိ ခင္သည္။ ဒါထက္ မပိုဟု စႏၵာ ထင္သည္။ ကုိသင္းထုံက်ေတာ့ေကာ၊ သူက က်ိန္စာသင့္ရြက္ဝါေလး တခ်က္ေလ။ အေရာင္တင္ထားေသာ စံပယ္ပြင့္ေလးႏွင့္ေတာ့ ကြာသည္။ သိပ္ကြာသည္။ ဒီ မီးသင့္ေနေသာ ဝတ္ဖတ္ေလးကုိ သူသနားသည္။ ျပီးေတာ့ ဒီ ဝတ္ဖတ္ေလးက ေတးဆုိတတ္ျပန္ေတာ့ သူခ်စ္သည္။ ျပီးေတာ့ စဥ္းစားရမည္ ဆုိေတာ့ သူေျပာေသာ စကားေတြက နားထဲမွာ အိမ္ဖြဲ႕ေနသည္။ အခ်စ္ဆုိတာ ဘာလဲ စႏၵာ ေတြးၾကည့္သည္။ ညားတုိင္း မခ်စ္ ဟု ဆုိသည္။ ဒါျဖင့္ ဘာေၾကာင့္ ခ်စ္တုိင္း မညားၾကသနည္း။ ယင္းအၾကားမွ ေပ်ာက္ဆုံးေနေသာ ဆက္သြယ္မႈသည္ ယခင္က စႏၵာ့အတြက္ နားမလည္နုိင္ေသာ တကၠေဗဒ တပုဒ္ ျဖစ္သည္။ ဂုဏ္ဆုိတာ အခ်စ္ကုိ တုိက္ရုိက္ ၾသဇာေပးနုိင္တဲ႔ ၾကဳိးတေခ်ာင္း ၾကိမ္တလုံးပဲ။ တဲ႔ သူေျပာမွပဲ နားလည္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ဒီစကားအတြက္ ခၽြင္းခ်က္ကုိ သူ႔အတြက္ စႏၵာက ေမြးဖြားေပးလွ်င္ေကာ။ ေကာင္းသည္။ စႏၵာသည္ ျဖဴေလ်ာ္ေလ်ာ္ စႏၵာ အျဖစ္ မခံနုိင္ပါ။






စႏၵာသည္ ေလေပြထဲမွ အေတာင္ေပါက္ေသာ ဂြမ္းစုိင္ေလးလုိ ေပါ့ပါးေနသည္။ သူ႕ထံ သြားသည္။ သူသည္ မဂၢဇင္းတုိက္ တခုမွာကပ္ေနသည္။ သူႏွင့္ လက္ထပ္ျဖစ္လွ်င္ အင္း…. ပထမဆုံး အိမ္တအိမ္ ငွားရန္ လုိမည္ဟု စႏၵာ ဘတ္စ္ကားေပၚမွာ ေတြးလာသည္။ ဟုတ္သည္။။ ကေန႔စႏၵာ သူ႔အုိပယ္ကားေလးကို အိမ္မွာ တမင္ ထားပစ္ခဲ႔သည္။ သူ႔အရည္အခ်င္းကုိ စမ္းသပ္ရမည္။ ကဗ်ာဆရာကေတာ္ လုပ္မည္ဆုိေတာ့ စႏၵာ သူ႔အေတြးႏွင့္သူ ျမဳံစိစိ ျပဳံးမိသည္။ ျပဳံးရင္းက ႏွာေခါင္း ရွဳံ႕မိျပန္သည္။ ဘတ္စ္ကားကုိပထမဆုံး စီးဖူးရုံႏွင့္ စိတ္ပ်က္ သြားသည္။ လူတုိးခံရသည့္အထဲ ေခၽြးေစာ္ကနံေသး။ လက္ကုန္သည္။ တုိက္ေရာက္ေတာ့ ေခ်ာင္တေခ်ာင္မွာ သူ႔ကုိ ေတြ႕သည္။ အမႈိက္ပုံ ပစ္သင့္ျပီ ျဖစ္ေသာ သူ႔တေယာေဟာင္းေလးကုိ တကုပ္ကုပ္ျပင္ေနသည္။ စႏၵာ့ေတြေတာ့သူက ျပဳံးျပသည္။ စႏၵာက သူ႕လက္က တေယာကုိယူရင္း တေနရာမွာထားလုိက္သည္။ ဒီတခါ မာမီ့ဆီက မုန္႔ဖုိးရမွ သူ႔အတြက္ အီတလီ တေယာက္ေလးတလက္ အသစ္ဝယ္ေပးလုိက္မည္ဟု စိတ္ထဲမွာ ေတးထားလုိက္သည္။ သည္ေန႔ သူတုိ႔ ရုပ္ရွင္ၾကည့္သည္။ အျပီး လဟာျပင္ေစ်းကုိ မုန္႔သြားစားၾကသည္။ သိမ္ၾကီးေစ်းနားက လမ္းမွာ ကုိသင္းထုံႏွင့္မိန္းမႀကီး တေယာက္ ေတြ႔ကာ စကားလက္ဆုံ က်ေန၏။ စႏၵာ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ ရပ္ေစာင့္ေန၏။ အေတာ္ မသားနားေသာ မိန္းမႀကီးျဖစ္သည္။ ႏွစ္ခါလည္ သားေလးကုိ ခါးထစ္ခြင္ ခ်ီျပီး ေခါင္းေပၚမွာ ေတာင္ႀကီး တေတာင္း ရြက္ထားသည္။ သူက ထုိမိန္းမႀကီးကုိ ဘတ္စ္ကားေပၚေရာက္သည္အထိ တင္ေပးျပီးမွ စႏၵာ့ထံ ျပန္လာသည္။ ျပီးေတာ့ အားနားဟန္ ျပဳံးျပသည္။ သူ႕အေျပာအရ ထုိမိန္းမႀကီးမွာ စာေရးဆရာ ကေတာ္ ျဖစ္သည္။ ေျပာင္းဖူးဖုတ္ေရာင္း၍ ေျမာက္ဥကၠလာမွာ ေနသည္ ဟုဆုိ၏။ ယခုတေလာ ေယာက္်ားကလည္း ေနမေကာင္း၊ ကေလးတျပဳံႀကီးႏွင့္ အေတာ္ ကသီလင္တ နုိင္ေနသည္ဟု သိရသည္။ သူေျပာေနေသာ စာေရးဆရာကုိ စႏၵာ သိသည္က အေတာ္အသင့္ နာမည္ ႀကီးသူ ျဖစ္သည္။ စႏၵာေသာက္ေနေသာ ဖာလူဒါသည္မ်ဳိမက်ေတာ့၊ လည္ေခ်ာင္းမွာ တစ္ေနသည္။ ငွက္တုိ႔ မည္သည္ ေလမွာသာ ပ်ံ၏။ ဝဲ၏။ ေတးဆုိ၏။ ကစား၏။ စိတ္ကူးယဥ္၏။ သုိ႔ေသာ္ ငွက္တုိ႔မည္သည္ သစ္ပင္တုိ႕၌သာ အုံက်င္းဖြဲ႔ကုန္၏။ သုိက္ျမဳံေဆာက္ကုန္၏။ နားခုိကုန္၏။ အိပ္စက္ အပန္းေျဖကုန္၏။


စႏၵာ တေန႔က လက္ထပ္သည္။


ကုိျမတ္ထြန္းေအာင္ႏွင့္ ျဖစ္သည္။




သစၥာနီ (စႏၵာ မဂၢဇင္း – ၾသဂုတ္၊ ၁၉၇၃)

Posted in: စိတ္ၾကိဳက္ ၀တၳဳ,သစၥာနီ