11:39 AM
ရင္နင္ေအာင္
၁။
ၾကယ္ေတြစံုျပီလား။
ခြင့္လြတ္တတ္ရမယ္တဲ႕။
ငါရယ္ခ်င္တယ္။
ဟား …ဟား ….ဟား …. လို႕။
ကဲ။ ႏိုးထေလာ႕။ ငါတို႕ရဲ႕ အိပ္မက္ရင္ခြင္သည္ လက္ေတြ႕ညဦးယံကို ေက်ာ္လြန္ေစသတည္း။
၂။
ညက ၾကယ္ေတြငိုေတာ႕ မိုးေတြရြာတယ္။ ငါက မိုးေရခ်ိဳးရင္း လူ႕ဘ၀ကို စလံုးေရျပန္စဖို႕ ျပင္ေနတုန္း။ ဒုကၡဆိုတဲ႕တရားက ေနာက္မက်ေပမယ့္ ညဥ္႕နက္သန္းေခါင္မွာ လင္းေ၀စြာ ထိုးသြင္းလိုက္ေလျပီ။ ေအာ္ …. လြမ္းတယ္ကြဲ႕ သမီးရဲ႕။ ေ၀းကြာမႈကို မနီးစပ္ေပးႏိုင္တဲ႕ ခင္ဗ်ားက အနည္းဆံုး သက္ျပင္းေလးေတာ႕ခ်၊ ျပီးေတာ႕ စာနာဟန္ေလးေတာ႕ လုပ္ေပါ႕ဗ်ာ။ ခုေတာ႕ ႏွလံုးသားက ေတာင္းဆိုသမွ် ဘာကိုမွ မျငင္းဆန္ရဲေသးတဲ႕ေကာင္ဟာ ခုခ်ိန္ထိ ဘယ္ညာ မခြဲတတ္ေသးဘူး။
ေနာက္ေၾကာကို ဓါးနဲ႕ထိုးမလို႕လား။ ရင္ဘက္ကို ဓါးနဲ႕ထိုးခ်င္လား။ ေခါင္းကိုပဲ အုတ္ခဲနဲ႕ ရိုက္မလား။ ငါဟာ ေျခေခ်ာ္လက္ေခ်ာ္ ဒီစာကို မေရးခဲ႕ေလဘူး။ ငါထုဆစ္ခဲ႕တဲ႕ အႏုပညာမွာ ပါရမီေတြ မပါဘူး။ မွတ္ေက်ာက္ေတြ မပါဘူး။ မိုင္တိုင္ေတြ မလိုဘူး။ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာဟာ တေယာမထိုးပါပဲ လြမ္းဖြဲ႕ကို ေဖာ္ၾကဴးမလို႕လား။ ဟာ…. ငါလြမ္းပါတယ္ကြဲ႕။ ငါဟာ လြမ္းတတ္တဲ႕ သတၱ၀ါ။ ငါဟာ ႏွလံုးသားနဲ႕ အသက္ရႈတဲ႕ေကာင္။ ငါဟာ ယံုၾကည့္ခ်က္နဲ႕ ဖိနပ္စီးတဲ႕ေကာင္။ တစ္ခုပဲ။ ေနၾကာေတြကို မသေရာ္ေၾကး။
၃။
မတည္ျငိမ္ႏိုင္ေသးဘူး။ ခုထိ။ မုန္တိုင္းလည္း မရွိေတာ႕ဘူး၊ ဒီလႈိင္းလည္း မရွိေတာ႕ဘူး ဆိုေပမယ့္ ငါဟာ မတည္ျငိမ္ႏိုင္ေသးဘူး။
လိပ္ျပာေတြသာ ေျခရာထင္ႏိုင္ရင္ ပန္းေတြဟာ လွႏုိင္ပါဦးမလားရယ္လို႕ ငါက ……… မေတြးေတာ႕ဘူး။
ဟုတ္တယ္။ တဆိတ္ေလာက္ ဘယ္သူ႕ကိုမွ မေျပာပါနဲ႕။ မုန္တိုင္းကိုမွ ငါဟာ ခလုတ္တိုက္မိခဲ႕ေလျပီ။ ငါ့မွာ ခႏၶာကိုယ္ မရွိေတာ႕ေလဘူး။ ဒါေပမယ့္ ငါဟာ လြယ္လြယ္ေျဖလို႕ရတဲ႕ စာေမးပြဲလည္း မဟုတ္ခဲ႕ပါဘူး။ ငါဟာ လူေတြအတြက္ ဂငယ္ေကြ႕လည္း မဟုတ္ခဲ႕သလို လူေတြနားမလည္တဲ႕ ခက္ဆစ္တစ္ပုဒ္လည္း မဟုတ္ခဲ႕ပါဘူး။
ငါမွားမ်ား မွားသြားသလား။
အဆိပ္ေတြကို ေသာက္ခဲ႕ျပီးမွ ေနာင္တမရပါနဲ႕ ကိုယ့္လူ။
ငါဟာ မုန္းတတ္ခဲ႕ေလျပီ။
ငါဟာ အာလူးစားရင္းနဲ႕ ေမတၱာတရားကို ခံစားတတ္ခဲ႕ေလျပီ။
လူကူးမ်ဥ္းၾကားဆြဲေနတဲ႕ ငါ့ကိုမွ ေလာကဟာ ကားနဲ႕ ၀င္တိုက္ပစ္ ..ရ ..သ …လား ….။
ငါ…
စိတ္နာတယ္။
၄။
ငါေလ တုန္လႈပ္တယ္။
ကမာၻကို ပိုင္သမွ် အကုန္မေပးႏုိင္းေသးခင္။
ပန္းေတြ ဖူးပြင္႕ေ၀ေနတဲ႕ ေဆာင္းဦးညတစ္ညရဲ႕ ရင္ခုန္သံမွာ ငါ ေၾကကြဲတယ္ကြဲ႕ ညီမေလးရယ္။
ယိမ္းလံုးမႈိင္းေ၀ဆိုင္းေနတဲ႕ ဆိုက္ပရက္စ္ညတစ္ညကို ငါက မလြမ္းပါဘူး။ ငါဟာ သာမန္လူတစ္ေယာက္။ ငါဟာ သက္ျပင္းေ၀ေ၀နဲ႕ ႏွလံုးသားကေစစားရာ လက္ေျမာက္ေနရေသးတဲ႕ လူတစ္ေယာက္။ ငါဟာ ဘာကိုမွ မစေတးႏိုင္ေသးတဲ႕လူ။ ေအာ္ … ေတာင္တန္းေတြ ေကြ႕ေကာက္ကုန္ၾကျပီလား။ မိုးတိမ္ေတြ ေဆြးေျမ႕ေနၾကျပီလား။ ခ်စ္ျခင္းၾကယ္ဟာ ႏွလံုးသားကို ခ်န္ထားခဲ႕ျပီး သူတစ္ကိုယ္တည္း ခရီးဆက္ခဲ႕ေလျပီလား။ အမွန္တရားဟာ လစာနည္းတဲ႕ ၀န္ထမ္းတစ္ေယာက္လို စိတ္ဓါတ္က်ကာ သူ႕ကို္ယ္သူ အဆံုးစီရင္လိုက္ေတာ႕မွာလား။ ဟယ္။။။။။။။ ငါ့ကို တစ္ဆိတ္ေလာက္ သည္းခံပါ။ ငါ ….။ ငါ။။။။။ ငါ…… ငို .. ပါ.. ရ ..ေစ .. လား …။
၅။
အျဖဴထည္သက္သက္ပဲ ငါ၀တ္ခဲ႕ေပမယ့္ ငါဟာ ေဆးေၾကာလို႕မရေတာ႕တဲ႕ အစြန္းအထင္းေကာင္ပါ။ ေ၀ဒနာကိုိ ေဆးဆိုးပန္းရိုက္မလုပ္ေလနဲ႕။ ငါဟာ အေပါစား ေၾကာ္ျငာဆိုင္းဘုတ္လည္း မဟုတ္ခဲ႕ေလဘူး။ ေအာ္ ….။ ၾကယ္ေတြ စံုၾကျပီလား .. ။ ၾကယ္ေတြစံုၾကျပီလား။ ငါဟာ လြမ္းေနေသးတဲ႕ေကာင္။ တစ္ေကာင္တည္း။ ဒါေပမယ့္ ၾကြက္တစ္ေကာင္ရယ္လို႕ ခ်မျပရဲေသးတဲ႕ေကာင္။ ေကာ္ဖီဆုိင္တစ္ဆိုင္ရဲ႕ ၾကယ္ေတြထြန္းလင္းခ်ိန္တန္ျပီလား။ ငါျပန္ေတာ႕မယ္ကြယ္ သူငယ္ခ်င္းရဲ႕။ ရွင္းျပလို႕ မရတဲ႕ မသိကိန္းေတြနဲ႕ေတာ႕ ငါ့ကို ေခါင္းမစားေလနဲ႕။ ဘ၀မွာ အိမ္ျပန္ခ်ိန္ဆိုတာ ရွိရေသးတယ္ကြဲ႕။ ကဲ။ ဗင္းဆင့္နဲ႕ အတူ ငါဟာ ….။
ၾကယ္ေတြစံုျပီလား။
ခြင့္လြတ္တတ္ရမယ္တဲ႕။
ငါရယ္ခ်င္တယ္။
ဟား …ဟား ….ဟား …. လို႕။
ကဲ။ ႏိုးထေလာ႕။ ငါတို႕ရဲ႕ အိပ္မက္ရင္ခြင္သည္ လက္ေတြ႕ညဦးယံကို ေက်ာ္လြန္ေစသတည္း။
၂။
ညက ၾကယ္ေတြငိုေတာ႕ မိုးေတြရြာတယ္။ ငါက မိုးေရခ်ိဳးရင္း လူ႕ဘ၀ကို စလံုးေရျပန္စဖို႕ ျပင္ေနတုန္း။ ဒုကၡဆိုတဲ႕တရားက ေနာက္မက်ေပမယ့္ ညဥ္႕နက္သန္းေခါင္မွာ လင္းေ၀စြာ ထိုးသြင္းလိုက္ေလျပီ။ ေအာ္ …. လြမ္းတယ္ကြဲ႕ သမီးရဲ႕။ ေ၀းကြာမႈကို မနီးစပ္ေပးႏိုင္တဲ႕ ခင္ဗ်ားက အနည္းဆံုး သက္ျပင္းေလးေတာ႕ခ်၊ ျပီးေတာ႕ စာနာဟန္ေလးေတာ႕ လုပ္ေပါ႕ဗ်ာ။ ခုေတာ႕ ႏွလံုးသားက ေတာင္းဆိုသမွ် ဘာကိုမွ မျငင္းဆန္ရဲေသးတဲ႕ေကာင္ဟာ ခုခ်ိန္ထိ ဘယ္ညာ မခြဲတတ္ေသးဘူး။
ေနာက္ေၾကာကို ဓါးနဲ႕ထိုးမလို႕လား။ ရင္ဘက္ကို ဓါးနဲ႕ထိုးခ်င္လား။ ေခါင္းကိုပဲ အုတ္ခဲနဲ႕ ရိုက္မလား။ ငါဟာ ေျခေခ်ာ္လက္ေခ်ာ္ ဒီစာကို မေရးခဲ႕ေလဘူး။ ငါထုဆစ္ခဲ႕တဲ႕ အႏုပညာမွာ ပါရမီေတြ မပါဘူး။ မွတ္ေက်ာက္ေတြ မပါဘူး။ မိုင္တိုင္ေတြ မလိုဘူး။ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာဟာ တေယာမထိုးပါပဲ လြမ္းဖြဲ႕ကို ေဖာ္ၾကဴးမလို႕လား။ ဟာ…. ငါလြမ္းပါတယ္ကြဲ႕။ ငါဟာ လြမ္းတတ္တဲ႕ သတၱ၀ါ။ ငါဟာ ႏွလံုးသားနဲ႕ အသက္ရႈတဲ႕ေကာင္။ ငါဟာ ယံုၾကည့္ခ်က္နဲ႕ ဖိနပ္စီးတဲ႕ေကာင္။ တစ္ခုပဲ။ ေနၾကာေတြကို မသေရာ္ေၾကး။
၃။
မတည္ျငိမ္ႏိုင္ေသးဘူး။ ခုထိ။ မုန္တိုင္းလည္း မရွိေတာ႕ဘူး၊ ဒီလႈိင္းလည္း မရွိေတာ႕ဘူး ဆိုေပမယ့္ ငါဟာ မတည္ျငိမ္ႏိုင္ေသးဘူး။
လိပ္ျပာေတြသာ ေျခရာထင္ႏိုင္ရင္ ပန္းေတြဟာ လွႏုိင္ပါဦးမလားရယ္လို႕ ငါက ……… မေတြးေတာ႕ဘူး။
ဟုတ္တယ္။ တဆိတ္ေလာက္ ဘယ္သူ႕ကိုမွ မေျပာပါနဲ႕။ မုန္တိုင္းကိုမွ ငါဟာ ခလုတ္တိုက္မိခဲ႕ေလျပီ။ ငါ့မွာ ခႏၶာကိုယ္ မရွိေတာ႕ေလဘူး။ ဒါေပမယ့္ ငါဟာ လြယ္လြယ္ေျဖလို႕ရတဲ႕ စာေမးပြဲလည္း မဟုတ္ခဲ႕ပါဘူး။ ငါဟာ လူေတြအတြက္ ဂငယ္ေကြ႕လည္း မဟုတ္ခဲ႕သလို လူေတြနားမလည္တဲ႕ ခက္ဆစ္တစ္ပုဒ္လည္း မဟုတ္ခဲ႕ပါဘူး။
ငါမွားမ်ား မွားသြားသလား။
အဆိပ္ေတြကို ေသာက္ခဲ႕ျပီးမွ ေနာင္တမရပါနဲ႕ ကိုယ့္လူ။
ငါဟာ မုန္းတတ္ခဲ႕ေလျပီ။
ငါဟာ အာလူးစားရင္းနဲ႕ ေမတၱာတရားကို ခံစားတတ္ခဲ႕ေလျပီ။
လူကူးမ်ဥ္းၾကားဆြဲေနတဲ႕ ငါ့ကိုမွ ေလာကဟာ ကားနဲ႕ ၀င္တိုက္ပစ္ ..ရ ..သ …လား ….။
ငါ…
စိတ္နာတယ္။
၄။
ငါေလ တုန္လႈပ္တယ္။
ကမာၻကို ပိုင္သမွ် အကုန္မေပးႏုိင္းေသးခင္။
ပန္းေတြ ဖူးပြင္႕ေ၀ေနတဲ႕ ေဆာင္းဦးညတစ္ညရဲ႕ ရင္ခုန္သံမွာ ငါ ေၾကကြဲတယ္ကြဲ႕ ညီမေလးရယ္။
ယိမ္းလံုးမႈိင္းေ၀ဆိုင္းေနတဲ႕ ဆိုက္ပရက္စ္ညတစ္ညကို ငါက မလြမ္းပါဘူး။ ငါဟာ သာမန္လူတစ္ေယာက္။ ငါဟာ သက္ျပင္းေ၀ေ၀နဲ႕ ႏွလံုးသားကေစစားရာ လက္ေျမာက္ေနရေသးတဲ႕ လူတစ္ေယာက္။ ငါဟာ ဘာကိုမွ မစေတးႏိုင္ေသးတဲ႕လူ။ ေအာ္ … ေတာင္တန္းေတြ ေကြ႕ေကာက္ကုန္ၾကျပီလား။ မိုးတိမ္ေတြ ေဆြးေျမ႕ေနၾကျပီလား။ ခ်စ္ျခင္းၾကယ္ဟာ ႏွလံုးသားကို ခ်န္ထားခဲ႕ျပီး သူတစ္ကိုယ္တည္း ခရီးဆက္ခဲ႕ေလျပီလား။ အမွန္တရားဟာ လစာနည္းတဲ႕ ၀န္ထမ္းတစ္ေယာက္လို စိတ္ဓါတ္က်ကာ သူ႕ကို္ယ္သူ အဆံုးစီရင္လိုက္ေတာ႕မွာလား။ ဟယ္။။။။။။။ ငါ့ကို တစ္ဆိတ္ေလာက္ သည္းခံပါ။ ငါ ….။ ငါ။။။။။ ငါ…… ငို .. ပါ.. ရ ..ေစ .. လား …။
၅။
အျဖဴထည္သက္သက္ပဲ ငါ၀တ္ခဲ႕ေပမယ့္ ငါဟာ ေဆးေၾကာလို႕မရေတာ႕တဲ႕ အစြန္းအထင္းေကာင္ပါ။ ေ၀ဒနာကိုိ ေဆးဆိုးပန္းရိုက္မလုပ္ေလနဲ႕။ ငါဟာ အေပါစား ေၾကာ္ျငာဆိုင္းဘုတ္လည္း မဟုတ္ခဲ႕ေလဘူး။ ေအာ္ ….။ ၾကယ္ေတြ စံုၾကျပီလား .. ။ ၾကယ္ေတြစံုၾကျပီလား။ ငါဟာ လြမ္းေနေသးတဲ႕ေကာင္။ တစ္ေကာင္တည္း။ ဒါေပမယ့္ ၾကြက္တစ္ေကာင္ရယ္လို႕ ခ်မျပရဲေသးတဲ႕ေကာင္။ ေကာ္ဖီဆုိင္တစ္ဆိုင္ရဲ႕ ၾကယ္ေတြထြန္းလင္းခ်ိန္တန္ျပီလား။ ငါျပန္ေတာ႕မယ္ကြယ္ သူငယ္ခ်င္းရဲ႕။ ရွင္းျပလို႕ မရတဲ႕ မသိကိန္းေတြနဲ႕ေတာ႕ ငါ့ကို ေခါင္းမစားေလနဲ႕။ ဘ၀မွာ အိမ္ျပန္ခ်ိန္ဆိုတာ ရွိရေသးတယ္ကြဲ႕။ ကဲ။ ဗင္းဆင့္နဲ႕ အတူ ငါဟာ ….။
Posted in: အက္ေဆး
0 အၾကံျပဳ ထင္ျမင္ခ်က္မ်ား:
Post a Comment