“နာမည္ၾကီး သရုပ္ေဆာင္မ်ားႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္”

၁။
တစ္ေန႕ ေဘလီကိုလင္ရဲ႕ ေရႊေရာင္ သကၠရာဇ္မ်ားမွာ လႊင့္ေမွ်ာေနတုန္း အိုင္ဆက္နယူတန္က ကၽြန္ေတာ္ကို ဖမ္းခ်ဳပ္ျပီး သံုးေျမွာင့္ဖန္တုံးထဲသို႕ ရိုက္သြင္းလိုက္တယ္။
………………
“အား ……………..”
သိပ္မၾကာလိုက္ဘူး။ ဖန္တုန္းထဲက ကၽြန္ေတာ္ျပန္လြတ္လာေတာ႕ …။ ကၽြန္ေတာ္ဆိုတာ မရွိေတာ႕ဘူး။ ဘာမွန္းမသိတဲ႕ လူ ခုႏွစ္ေယာက္ထြက္လာတယ္။ အားလံုးကလည္း ပံုစံမတူၾကဘူး။ တစ္ေယာက္နဲ႕ တစ္ေယာက္လည္း သိၾကပံုမေပၚ။ ခက္ျပီ။ မင္းဘယ္သူလဲ။ ဘယ္ကလဲ။ အဲလိုအေနအထားနဲ႕ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ျပဴးၾကည့္မိၾကတယ္။
“ေျဖာင္း … ေျဖာင္း … ေျဖာင္း ….”
အင္….။ ဘာသံေတြလဲ။ လက္ခုပ္သံေတြပါလား။ အိုင္ဆက္နယူတန္ၾကီးက ျပံဳးလို႕။ လူေတြက သူတို႕ကို ၀ုိင္းၾကည့္ေနပါကလား။ အဲဒီ လူခုႏွစ္ေယာက္က ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ျပန္ၾကည့္မိၾကေတာ႕၊ အားလံုးဟာ အ၀တ္မပါ။ ဗလာေတြခ်ည္း။ ရွက္လြန္းလို႕ ထင္ပါတယ္။ ဖင္ေျပာင္ေျပာင္ေလးကို လက္နဲ႕ အုပ္ျပီး ထြက္ေျပးခဲ႕ၾကတယ္။ ရုတ္တရက္ဆိုေတာ႕ သူတို႕ကို ဘယ္သူမွ မဖမ္းမိလိုက္ဘူး။
အဲဒီေန႕က စ။ ကၽြန္ေတာ္ဆိုတာ မရွိေတာ႕ဘူး။ ဘာဆို ဘာမွ မရွိေတာ႕ဘူး။ ရွိေတာ႕ ရွိတယ္။ ဘာမွန္းမသိတဲ႕ လူခုႏွစ္ေယာက္။ သူတို႕က သူတို႕ကိုယ္သူတုိ႕လည္း ဘာမွန္းမသိ။ ကဲ။ ခက္ေပဘူးလား။

၂။
ခရိုမာဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ဆိုတာေတာ႕ မရွိေတာ႕ဘူး။
ထိုထို ဘာမွန္းမသိတဲ႕ ပကတိခုႏွစ္ေယာက္ဟာ လူသူၾကားထဲ တစ္ေယာက္တစ္မ်ိဳးစီ ၀င္ေရာက္ခဲ႕ၾကရာက အခ်ိဳ႕က ရုပ္ျမင္သံၾကားထဲသို႕။ အခ်ိဳ႕က ေၾကာ္ျငာပိုစတာမ်ားသို႕။ အခ်ိဳ႕က ပန္းခ်ီဆရာမ်ားထံသို႕။ ေနာက္ဆံုးေတာ႕ သူတို႕နာမည္သူတို႕သာ မသိတာ လူေတြရဲ႕ စြဲလန္းတပ္မက္ျခင္းေတြၾကား အမ်ိဳးမ်ိဳး သရုပ္ေဆာင္ခဲ႕ၾကတယ္။
အခ်ိဳ႕က ေဒးဗစ္ဘက္ခမ္းရဲ႕ ဖိနပ္ေပၚမွာ။
အခ်ိဳ႕က ၀တ္မႈန္ေရႊရည္ရဲ႕ ပါးျပင္ေပၚမွာ။
အခ်ိဳ႕က လီယိုနာဒိုရဲ႕ ခါးပတ္ေပၚ ေရာက္လို႕။
အခ်ိဳ႕က မဂၢဇင္းတစ္အုပ္ရဲ႕ မ်က္ႏွာဖုံးျဖစ္လို႕။
အခ်ိဳ႕က ဖုန္းထဲ။ အခ်ိဳ႕က ကြန္ပ်ဴတာထဲ။ ဘာေတြလဲကြယ္။ သူတို႕က သူတုိ႕အခ်င္းခ်င္း အေျဖရွာၾကတယ္။ သူတို႕အားလံုးလည္း မသိခဲ႕ဘူး။ ခရိုမာကေတာ႕ ေခါင္းခါလို႕။

၃။
စက္၀ိုင္းထဲကို သူတို႕တခါတေလ၀င္ထိုင္ခဲ႕ရတယ္။ တစ္ခါ ေလးေထာင့္ကြက္ထဲ မတ္တပ္ရပ္ခိုင္းျပန္တယ္ သူတို႕ကို။ မျပီးေသးဘူး။ တခါတေလမ်ားဆို သူတို႕ကို ေရာေႏွာပစ္လိုက္ၾကတယ္။ ဘာမွန္းမသိတဲ႕ တစ္ေယာက္ထြက္လာျပန္ေရာ။ တစ္ခါျပန္ခြဲထုတ္။ တစ္ခါ မၾကိဳက္ဘူးဆုိျပီး တစ္ေယာက္က ျပန္ေပါင္း။
“ဟာ..။ ေတာ္ၾကပါေတာ႕ဗ်ာ …” လို႕ သူတို႕ ေအာ္တယ္။ ေတာင္းပန္တယ္။ စိတ္ဆိုးတယ္။ ေဒါသထြက္တယ္။ မရဘူး။ သူတို႕ဟာ ဘာကိုမွ ျပန္ေျပာခြင့္မရွိတဲ႕ေကာင္ေတြ။

၄။
တစ္ေန႕။
လူေတြက သူတို႕ကို ျပပြဲလုပ္ၾကတယ္။ လူေတြကပဲ သူတို႕ကို လာၾကည့္ၾကတယ္။
သူတို႕တစ္ဦးနဲ႕ တစ္ဦး လက္တြဲထားတဲ႕ပံု။
သူတုိ႕တစ္ဦးေပၚကို တစ္ဦးဆင့္ထားတဲ႕ပံု။
သူတို႕အားလံုး ကင္းျမီးေကာက္ေထာင္ထားတဲ႕ပံု။
သူတို႕ကို စက္၀ိုင္းထဲ ကုန္းကြကြလုပ္ထားတဲ႕ပံု။
သူတို႕ကို ၾတိဂံထဲသို႕ မခ်ိမဆန္႕ ဖိညစ္ထည့္ထားတဲ႕ပံု။
သူတို႕ထဲက အခ်ိဳ႕ကို ေရာပစ္လိုက္ျပီး ဆန္႕ဆန္႕ၾကီးလုပ္ထားတဲ႕ပံု။
သူတို႕ကို ကုိယ္တစ္ပိုင္းျဖတ္ျပီး ပက္လက္လွန္ထားတဲ႕ပံု။
“အင္း… ဒီေန႕ေခတ္ရဲ႕ ဆာေလာင္မြတ္သိပ္မႈေတြကို ေဖာက္ထြက္ပစ္လိုက္တဲ႕ ကြန္တန္ပိုရီပဲ”
သူတို႕ကို လာၾကည့္တဲ႕ လူတစ္ဦးက ေကာက္ခ်က္ခ်သြားတယ္။
သူတို႕ ေခါင္းကုတ္ပါတယ္။ ဘာေတြလဲ။ ဘာေတြလဲ။ လူေတြ ငါတို႕ကို ဘာလုပ္ေနတာလဲ။ လူေတြ ငါတို႕ကို မ်က္လံုးျပဴးၾကီးနဲ႕ ဘာလာၾကည့္ၾကတာလဲ။ သူတို႕ မသိဘူး။ ကၽြန္ေတာ္လည္း မသိဘူး။ မသိဆို ကၽြန္ေတာ္က ရွိမွ မရွိေတာ႕တာ။

ရင္နင့္ေအာင္

Posted in: ၀တၳဳတို