ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ အရွိတရားမဲ႔ သုည

ကၽြန္ေတာ္သည္ အမွန္တကယ္ သုညမဟုတ္ပါ။
သို႕ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္သည္ သုည တစ္လံုးျဖစ္ပါသည္။
ဘက္စ္ကားေတြ ျပိဳင္ေမာင္းေနၾကတုန္း ဘ၀က ေမာပန္းခဲ႕ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္က အိမ္အျပင္ဘက္ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ရင္း လူေတြကို နံပါတ္စဥ္ေတြေပးၾကည့္မိပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္က သုညစင္စစ္ ျဖစ္ေနျပန္ပါသည္။ ဂလိုဘယ္လိုက္ေစးရွင္းဟု ေခၚေ၀ၚကာ လူေတြသည္ ရင္ဘတ္ကို ေမ႕၍ ျမင္ကြင္းမ်ားကို ပံုေသကားခ်ပ္လို ျမင္ကြင္းက်ယ္လုပ္ၾကည့္ၾကပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ သုည မဟုတ္ျပန္ေတာ႕ပါ။


ကေလးမ်ားတရားထိုင္ေနၾကပါသည္။ လူၾကီးမ်ားဖဲရိုက္ေနၾကပါသည္။ ေလာကသည္ ပန္းမ်ားကို ဖူးပြင့္ဖုိ႕ ရုန္းကန္ေနရေသာ ေရနစ္ေနသူပမာ ပ်ံသန္းေနပါသည္။ ဘုရားတသူက တ၊ ဆဲသူက ဆဲဆိုလို႕ ကုိယ့္ကိုကုိယ္ ျပန္လည္ ေရာင္းခ်ဖို႕အေရး ဘယ္ေလာက္မ်ား ေစ်းခ်ရဦးမလဲဟု ေတြးေနဆဲပင္ ျဖစ္ပါသည္။
ခန္းစီးမ်ားက လုပ္ခါရမ္းသြားခ်ိန္တြင္ အခ်ိန္မ်ားက မရပ္တန္႕ႏိုင္ေသးပါ။ ခံစားခ်က္တို႕ကိုကား လူတို႕သည္ ႏွိမ္ခ်ထားလို႕ ေနခဲ႕ျပီ။
ဟုတ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ သုည တစ္လံုးျဖစ္ပါသည္။


စက္ဘီးႏွစ္စီး ထိပ္တိုက္ေတြ႕ၾကပါသည္။ သူကလည္း ေရွာင္ကာ ကိုယ္ကလည္း ေရွာင္လိုက္ပါသည္။ သို႕ေသာ္ အေရွာင္ခ်င္း တူသြားၾကေသာအခါ သူတို႕ႏွစ္ဦး၏ အၾကည့္ႏွင့္ သူတို႕ ႏွစ္ဦး၏ ခံစားခ်က္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ ႏွစ္ကိုယ္ခြဲထားေသာ သုညျဖစ္ပါသည္။ မဟုတ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္သည္ သံုးကိုယ္ခြဲထားေသာ သုညျဖစ္ပါသည္။ မဟုတ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္းသာ ျဖစ္ေနျပန္ပါသည္။ မဟုတ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ကၽြန္ေတာ္ပင္ မရွိေသာ သုညျဖစ္လို႕ေနပါသည္။


မေန႕ညက ကားတစ္စင္းေမာင္းပါသည္။ သို႕ေသာ္ ကၽြန္ေတာ႕မွာ ကား မရွိပါ။ သို႕ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္႕မွာ ကားတစ္စင္းမွ် မပိုင္ေလပါ။ သို႕ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ကားမေမာင္းတတ္ပါ။ ဘာပဲျဖစ္ပါေစ၊ ကၽြန္ေတာ္သည္ မေန႕ညက ကားတစ္စင္းေမာင္းပါသည္။ ေရာက္ခ်င္ေသာ ေနရာ ေရာက္ပါေစ။ ကၽြန္ေတာ္သည္ မေန႕ညက ကားတစ္စင္းေမာင္းပါသည္။ ကားသည္ ကားျဖစ္ေနေသာေၾကာင္း ကားသည္ ပ်က္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ လူျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ ကားကို ျပင္ရပါသည္။ ပင္ပန္းစြာ ျပင္ရပါသည္။ ဆင္းရဲစြာ ျပင္ရပါသည္။ ထိုအခါ ကၽြန္ေတာ္႕ကို ကားက ျပန္ေမာင္းသြားေခ်ျပီ။ မွန္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ သုည တစ္လံုးပင္ ျဖစ္ေနပါသည္။


ကၽြန္ေတာ္သည္ လူေတြနည္းတူ ညဘက္ဆို အိပ္ရန္ ၾကိဳးစားပါသည္။ လူေတြနည္းတူ မနက္ဖက္အခါ ႏိုးထဖို႕ က်င့္ၾကံထားပါသည္။ သို႕ေသာ္ တခါတရံတြင္ ညဘက္ အိပ္မက္ေကာင္းမ်ားမက္ခ်င္ေသာေၾကာင့္ ေန႕ခင္းဘက္တြင္ ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္ေနတတ္သူ ျဖစ္ပါသည္။ ေလာကသည္ လူမ်ားကို ကန္႕လန္႕ကာမ်ားကာ၍ မ်က္လွည့္ျပကြက္မ်ားကို ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္ေနတတ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕သည္ အထူးအဆန္းျပကြက္မ်ားကို အဆန္းတၾကယ္ခံစားလို႕ ၾကည့္ၾကရပါသည္။ အခ်ိဳ႕က ရယ္ၾကပါသည္။ အခ်ိဳ႕က မ်က္ရည္လည္ၾကရျပန္ပါသည္။ အခ်ိဳ႕က ရင္သတ္႐ႈေမာျဖစ္ကာ အခ်ိဳ႕က မတုန္မလႈပ္ျဖစ္လို႕ ေနၾကပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ အမွန္တကယ္ပင္ သုညတစ္လံုးျဖစ္လို႕ ေနပါသည္။


ဘုရားေက်ာင္းဆီသို႕ သိုးမည္းမ်ား ေရြ႕လ်ားေနၾကပါျပီ။ လူတို႕သည္ လူ႕အခြင့္အေရးဆိုေသာ တိုက္တစ္လံုးကို ေဆာက္လုပ္ၾကရင္း ႏူးကလီးယားျဖင့္ ပတ္၀န္းက်င္ကို အလွဆင္ရန္ ၾကိဳးစားၾကပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ အရက္ေသာက္ရင္း ဘုရားတရားအေၾကာင္း ေျပာျဖစ္ခဲ႕သူ ျဖစ္လို႕ေနပါသည္။ လူမ်ားသည္ ကၽြန္ေတာ္႕ကို သူတို႕ မေပးႏိုင္ေသာ ကတိမ်ား ေပးၾကပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ထိုသူတို႕ကို မျဖစ္ႏိုင္ေသာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ား ျပန္လည္ ေပးလိုက္ပါသည္။ ထိုသို႕ျဖင့္ ေလာကသည္ ပန္းမ်ားေမွ်ာပါလာေသာ စမ္းေခ်ာင္းပမာ ရွင္းသန္႕လွပလို႕ေနပါသည္။


ခ်ီးက်ဴသူမ်ား ေပါမ်ားလာေသာေၾကာင့္ အမွန္အတိုင္းေျပာသူမ်ားကို ကဲ႕ရဲ႕ရံႈ႕ခ်သူမ်ားအျဖစ္ သတ္မွတ္လာၾကပါသည္။ ေလာကသည္ အေျပာင္းအလဲၾကီး ေျပာင္းလဲလာေသာအခါ မိသားစုဟူေသာ အေခၚအေ၀ၚသည္ တစ္စတစ္စ ေလးလံထိုင္းမႈိင္း မႈန္၀ါးသြားခဲ႕ေခ်ျပီ။
မွန္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ သုညတစ္လံုး မဟုတ္ပါ။


ကၽြန္ေတာ့္သည္ လူသူနည္းေသာ ရပ္၀န္းတစ္ခုတြင္လမ္းေလွ်ာက္ကာမွ လူအခ်ိဳ႕ႏွင့္ ေတြ႕ခဲ႔ပါသည္။
“နင့္နဲ႕ ငါ ေျမာက္ရေအာင္ကြာ တန္ဖိုးအၾကီးၾကီးတစ္ခုျဖစ္ေအာင္လို႕”
ထုိသူသည္ တစ္လည္းျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ ေျခာက္လည္းျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ တစ္ရာ၊ တစ္ေထာင္၊ တစ္ေသာင္း မ်ားစြာ ျဖစ္ေနႏိုင္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကို ဘာမေျပာ၊ ညာမေျပာ သူက လာေျမာက္ပါသည္။
မသိကိန္း x သုည = ?
ကၽြန္ေတာ္က်န္ခဲ႕ပါသည္။ ထုိသူ မရွိေတာ႕ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ၀မ္းမနည္းပါ။ ထိုသူ၏ အေပါင္းအပါမ်ားစြာက ကၽြန္ေတာ့္ကို ၀ိုင္း၀န္း တရားဆြဲၾကပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ တရားခြင္သို႕ေရာက္ကာ ကၽြန္ေတာ္ ရံႈးပါသည္။ သို႕ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္သည္ သုညက သုညသာ ျဖစ္ေနပါသည္။


ေလာကသည္ ဇာတ္ပြဲမ်ား၊ ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲမ်ား၊ စိတ္အပန္းေျဖစရာမ်ားျဖင့္ စည္ေ၀ေအာင္လုပ္ကာ သူ႕ကိုယ္သူ ေစ်းကြက္ျမင့္တင္ထားပါသည္။ အခ်ိဳ႕က စိတ္စြဲလန္းရာ။ အခ်ိဳ႕က ကံစမ္းမဲမ်ား ေပါက္ေလမလားဟု ေမွ်ာ္လင့္ကာ။ အခ်ိဳ႕က ေရြးခ်ယ္စရာမရွိေလျပီဟု ညည္းတြားကာ။ ကၽြန္ေတာ္သည္ လူတို႕ကို တန္ဖိုးမဲ႕ေစေသာ သုညတစ္လံုးသာ ျဖစ္ပါသည္။


သြားတိုက္ေဆးမ်ားျဖင့္ ေလာကသည္ လူတစ္ခ်ိဳ႕ကို တိုက္ခၽြတ္ေဆးေၾကာဟန္ျပဳပါသည္။ လူတို႕ကလည္း သန္႕ရွင္းသြားဟန္ေဆာင္လိုက္ပါသည္။ ထိုသို႕ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕၏ မနက္ခင္းမ်ားသည္ မုိးခ်ဳပ္သြားခဲ႕ပါသည္။ သို႕ေသာ္ မုသာ၀ါဒဟူေသာ ဂုဏ္ထူးေဆာင္မ်ားကား ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို ေရွ႕ေဆာင္လမ္းျပလုပ္ခဲ႕ပါသည္။ ကူးခတ္သူ ကူးခတ္၊ ပ်ံသန္းသူ ပ်ံသန္း၊ လမ္းေလွ်ာက္သူ လမ္းေလွ်ာက္၊ ေမွာင္းႏွင္သူ ေမွာင္းႏွင္။ ကၽြန္ေတာ္က ရပ္တန္႕ပစ္လိုက္ပါသည္။ ခရီးမရွိေသာ မာရသြန္တစ္ခုတြင္ ကၽြန္ေတာ္က ဆုမရခ်င္ေတာ႕ပါ။ ဘ၀သည္ ပဲေလွာ္၀ါးေနေသာ အဘြားအိုတစ္ေယာက္ေလာက္ပင္ ၾကည့္မေကာင္းေတာ႕ပါ။ ခက္ေခ်ျပီ။


ကတိႏွင့္ သစၥာတရားကို ၾကက္ဆူပင္လို လုပ္ယူ စိုက္ပ်ိဳးေနၾကခ်ိန္တြင္ ကၽြန္ေတာ္က သဘာ၀တရားကို ေလးနက္စြာ ႏႈတ္ယူသိမ္းဆည္းထားလိုက္ျပီ။ လူတို႕သည္ မိုင္တိုင္မ်ားကို စိုက္ပ်ဳိးရန္အတြက္သာ ျဖစ္တည္လို႕ လာခဲ႕ပါသလား။ သို႕ေသာ္ လူတို႕သည္ ခလုတ္မ်ားစြာကို ႏွိပ္ရင္း အသက္ရွင္ျခင္းကို အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆို ခဲ႕ၾကပါသည္။ လူတို႕သည္ စက္ကိရိယာမ်ားျဖင့္ ေစတနာကို ဖန္တီးထားၾကပါသည္။ လူတုိ႕သည္ အေမွာင္ခ်ထားေသာ လက္ရွိေလာကျဖင့္ သမိုင္းမ်ားကို မ်က္လွည့္ျပဖုိ႕ တတ္စြမ္းခဲ႕ၾကေလျပီ။ လူတို႕သည္ နည္းပညာမ်ားျဖင့္ ၀င္ေလထြက္ေလကို မွတ္ဖို႕ ၾကိဳးစားၾကေသာ သတၱ၀ါမ်ား ျဖစ္လာၾကပါသည္။ လူတို႕သည္ အီလက္ထေရာနစ္ကို အသံုးျပဳ၍ သမာဓိတည္ေအာင္ ေဆာက္တည္ၾကေပလိမ့္မည္။ ဘုရားမ်ားပင္ စိတ္ရႈတ္ေထြးစရာျဖစ္ကာ အမွန္တရားမ်ား ေပ်ာက္ဆံုးသြားႏိုင္ပါသည္။
မွန္ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ ကိုယ္တိုင္လည္း ဘာမွ် မဟုတ္ေသာ၊ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္လည္း လာ ေျမာက္၍မရေသာ၊ အရွိတရားမဲ႕ေသာ သုည တစ္လံုးပင္ ျဖစ္ပါသည္။


ရင္နင့္ေအာင္

Posted in: အက္ေဆး