2:10 PM
ရင္နင္ေအာင္
အခန္း(က)
ကၽြန္ေတာ္ ေစာင့္စားေနတာၾကာျပီ။
ဒီေလာက္ၾကာျပီဆိုပါေတာ့။
အခ်ိန္ႏွင့္ဒီေရသည္ လူကိုမေစာင့္ဆိုေတာ့ လူကပဲ ေစာင့္ရတာေပါ့ေလ။ ကၽြန္ေတာ္ေစာင့္ေနတာ ဒီေရကိုလား၊ အခ်ိန္ကိုလား၊ ဘာမွမသဲကြဲ။ မသဲကြဲျခင္းကိုပင္ ေစာင့္ေနေလသလား။ မသဲကြဲ။ ဒီေရႏွင့္အတူ ေဇာ္ဂ်ီရဲ့ေဗဒါပင္ တစ္ပင္ ကမ္းေျခကို ေရာက္ရွိလာမွာလား။ ဒါမွမဟုတ္ ကိုလံဘတ္ရဲ့သေဘၤာပဲ ဆိုက္ကပ္လာမွာလား။ သေဘၤာေပၚက ဆင္းလာတဲ့သူဟာ ေနာ္ဧလား။ မဟာဇနကၠလား။ ဆင္းဘတ္လား။
“ခင္ဗ်ား ဘာကို ေစာင့္ေနတာလဲ”
ေမးခြန္းတစ္ခု။
“မသိဘူး”
အေျဖတစ္ခု။
“ဒါဆို မသိဘူးကို ေစာင့္ေနတာေပါ့”
ေနာက္ထပ္ ေမးခြန္းတစ္ခု။
အေျဖမရွိ။ သို့မဟုတ္ ေျဖဖို့ အခ်ိန္ေစာင့္မေနဘဲ သူက စြတ္ျပဳတ္တစ္ခြက္တုိက္သည္။ ဇြန္းနဲ့ခပ္လုိက္ေတာ့ ဒါလီ၏ ေပ်ာ့တြဲေနတဲ့ နာရီေတြ ပါလာ၏။
“ေနပါအံုးဗ်။ ဒါေတြက ဆြဇ္ဇာလန္ျဖစ္ေတြလား” လုိ့ ကၽြန္ေတာ္က ေမးေတာ့
“ဟင့္အင္း၊ ဒါ ဂ်ပန္ျဖစ္ေတြတဲ့။ ဒါမွမဟုတ္ ဂ်ပန္နာမည္ တပ္ထားတဲ့ တရုတ္ျဖစ္ေတြလည္း ျဖစ္ႏုိင္တာပဲ။”
ဒါနဲ့ကၽြန္ေတာ္လည္း အဲဒီ စြပ္ျပဳတ္ကို သြန္ပစ္လုိက္တယ္။ (ေနာင္ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာတဲ့အခါ အဲဒီေနရာမွာ သစ္ပင္ေတြ ေပါက္ျပီး အဲဒီသစ္ပင္ေတြက နာရီေတြ သီးတယ္တဲ့။ ခက္တာက အဲဒီနာရီေတြဟာ တစ္လံုးနဲ့တစ္လံုး အခ်ိန္မတူၾကဘူးတဲ့။)
“ခင္ဗ်ားမွာ ႏွဳတ္ခမ္းေမႊးေကာ့ေကာ့ၾကီး မပါတာနဲ့၊ ဒါလီ မဟုတ္မွန္း သိတယ္။ ခင္ဗ်ား ဘယ္သူလဲ” လို့ေမးေတာ့ သူက
“က်ဳပ္က အခ်ိန္ကာလေလ” လို့ ေျပာတယ္။
“အခ်ိန္ကာလဆုိရင္ ခင္ဗ်ားဟာ ဘာလို့ကၽြန္ေတာ္နဲ့အတူတူရွိေနတာလဲ၊ ခင္ဗ်ားဟာ စီးဆင္းသြားရမွာေပါ့”
“ဒါက ဟီရာကလိုက္တပ္ ဆိုတဲ့ ဂရိတစ္ေကာင္ေျပာတာပါကြာ။ လူတစ္ေယာက္ဟာ ျမစ္တစ္ျမစ္ကို ႏွစ္ခါ ျပန္မဆင္းႏိုင္ဘူး ဆိုလား။ သူတုိ့က အခ်ိန္ဆိုတာ တစ္သမတ္တည္း စီးဆင္းေနတဲ့အရာလို့ယူဆခဲ့ၾကတယ္ေလ”
“အိုင္စတုိင္းရဲ့ ရီေလတစ္ဗီတီသီအိုရီ ကို ကၽြန္ေတာ္လည္း ၾကားဖူးပါတယ္။ သူကေတာ့ အခ်ိန္ဆိုတာ ႏိွုင္းရဓမၼတရား လို့ ေျပာခဲ့တယ္ မဟုတ္လား။ စတုတၳဒိုင္ေမးရွင္း ဆိုလား”
“ဟုတ္တယ္၊ ဟင္းလင္းျပင္နဲ့အခ်ိန္ဟာ ခြဲျခားလို့မရဘူး။ ဟင္းလင္းျပင္ အခ်ိန္လုိ့ေခၚတယ္။ အရာဝတၳဳတုိင္းမွာ အလ်ား၊ အနံ၊ အျမင့္နဲ့ အခ်ိန္ရွိတယ္”
“ကၽြန္ေတာ္လည္း သိပၸံဝတၳဳေတြ ဖတ္ဖူးပါတယ္။ ကာလယႏၱရားဆိုတဲ့ အခ်ိန္စက္နဲ့လိုတဲ့အခ်ိန္ (အတိတ္နဲ့အနာဂတ္ကို သြား
လို့ရတယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း၊ ဒါကေတာ့ အလင္းထက္ျမန္တဲ့အလ်င္နဲ့သြားႏုိင္ရင္ အခ်ိန္ဟာ ေနာက္ျပန္ေရြ့သြားႏုိင္တယ္ဆိုတဲ့ အုိင္စတုိင္းရဲ့ သီအုိရီကို မွီျပီး ေရးၾက ေျပာၾကတာပါပဲ။ ဒါထက္ ခင္ဗ်ားကို ဘယ္တုန္းက ေမြးခဲ့တာလဲ”
ကၽြန္ေတာ္ အခ်ိန္ကို ေမးလုိက္တယ္။
“က်ဳပ္ အသက္လား၊ ၁၅ ဘီလွ်ံေလာက္ရွိျပီေပါ့။ မဟာေပါက္ကြဲမွု သီအုိရီဆိုတာ က်ဳပ္အေမပဲ။ စၾကဝဠာဆိုတာ က်ဳပ္နဲ့အမႊာပူးေပါ့။ မဟာေပါက္ကြဲမွဳ မျဖစ္ခင္က စၾကဝဠာလည္း မရွိေသးဘူး။ က်ဳပ္လည္း မရွိေသးဘူး”
ကၽြန္ေတာ္ နည္းနည္းစိတ္ရွဳပ္ေထြးသြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္လက္က နာရီကိုၾကည့္ျပီး အခ်ိန္ရွိတုန္း အခ်ိန္ တုိက္ရေအာင္ သတိရသြားတယ္။
“ဘယ္အခ်ိန္ရွိျပီလဲ၊ ခင္ဗ်ား အခ်ိန္မွန္ရဲ့လား”
“အခ်ိန္မွန္တယ္ဆိုေတာ့ အခ်ိန္မွားတယ္ဆိုတာေရာ ရွိလို့လား၊ အဲဒါေတြက ဘာေတြလဲ၊ ကမၻာ့အေရွ့ဘက္ျခမ္းက အခ်ိန္နဲ့၊ အေနာက္ဘက္ျခမ္းက အခ်ိန္က ဘယ္တူႏုိင္ပါ့မလဲ။ အဲဒါနဲ့တစ္ခုကို မွန္တယ္၊ တစ္ခုကို မွားတယ္လို့ ဘယ္ေျပာလို့ရမလဲ။ တကယ္ေတာ့ လူ ေတြဟာ နာရီေတြနဲ့အလုပ္ရွဳပ္ေနၾကတာပဲ”
“ဒါဟာ လူေတြရဲ့စြမ္းပကားဗ်။ လူေတြဟာ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အခ်ိန္ကို ထိန္းခ်ဳပ္ႏုိင္ခဲ့တယ္။ နာရီေတြထဲမွာ ေလွာင္ထားႏုိင္ခဲ့တယ္”
“တကယ္ေတာ့ နာရီေတြဟာ မင္းကို ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားတာကြ။ မင္းတုိ့ဟာ နာရီစားသူေတြပဲ”
“ဟုတ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို့ဟာ နာရီကိုစားျပီး အသက္ရွင္ေနတဲ့လူေတြပဲ”
“မွားတယ္၊ မင္းတုိ့ဟာ နာရီကိုစားေနတဲ့ နာရီစားသူေတြ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ နာရီရဲ့စားသံုးတာကို ခံေနရတဲ့နာရီစားသူေတြပဲ”
သူ့စကားေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ တုန္လွဳပ္သြားတယ္။ နာရီကို ကၽြန္ေတာ္တို့က စားခဲ့တာလား။ နာရီက ကၽြန္ေတာ္တုိ့ကို စားသံုးခဲ့ တာလား။ နာရီစားသူမ်ားတဲ့။
အခန္း(အ)
စာဖတ္သူအေနနဲ့ ဒီဝတၳဳကို ဖတ္ရတာ၊ အခ်ိန္ မကုန္ေစခ်င္ဘူး။ ဒါနဲ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း အခန္း(ခ) ကေန အခန္ (အ) ကို ေက်ာ္ျပီး အဆံုးသတ္ လုိက္တယ္။
သစၥာနီ (ဟန္သစ္၊ ဇြန္ -၂၀၀၄)
ကၽြန္ေတာ္ ေစာင့္စားေနတာၾကာျပီ။
ဒီေလာက္ၾကာျပီဆိုပါေတာ့။
အခန္း(ခ)
အခ်ိန္ႏွင့္ဒီေရသည္ လူကိုမေစာင့္ဆိုေတာ့ လူကပဲ ေစာင့္ရတာေပါ့ေလ။ ကၽြန္ေတာ္ေစာင့္ေနတာ ဒီေရကိုလား၊ အခ်ိန္ကိုလား၊ ဘာမွမသဲကြဲ။ မသဲကြဲျခင္းကိုပင္ ေစာင့္ေနေလသလား။ မသဲကြဲ။ ဒီေရႏွင့္အတူ ေဇာ္ဂ်ီရဲ့ေဗဒါပင္ တစ္ပင္ ကမ္းေျခကို ေရာက္ရွိလာမွာလား။ ဒါမွမဟုတ္ ကိုလံဘတ္ရဲ့သေဘၤာပဲ ဆိုက္ကပ္လာမွာလား။ သေဘၤာေပၚက ဆင္းလာတဲ့သူဟာ ေနာ္ဧလား။ မဟာဇနကၠလား။ ဆင္းဘတ္လား။
“ခင္ဗ်ား ဘာကို ေစာင့္ေနတာလဲ”
ေမးခြန္းတစ္ခု။
“မသိဘူး”
အေျဖတစ္ခု။
“ဒါဆို မသိဘူးကို ေစာင့္ေနတာေပါ့”
ေနာက္ထပ္ ေမးခြန္းတစ္ခု။
အေျဖမရွိ။ သို့မဟုတ္ ေျဖဖို့ အခ်ိန္ေစာင့္မေနဘဲ သူက စြတ္ျပဳတ္တစ္ခြက္တုိက္သည္။ ဇြန္းနဲ့ခပ္လုိက္ေတာ့ ဒါလီ၏ ေပ်ာ့တြဲေနတဲ့ နာရီေတြ ပါလာ၏။
“ေနပါအံုးဗ်။ ဒါေတြက ဆြဇ္ဇာလန္ျဖစ္ေတြလား” လုိ့ ကၽြန္ေတာ္က ေမးေတာ့
“ဟင့္အင္း၊ ဒါ ဂ်ပန္ျဖစ္ေတြတဲ့။ ဒါမွမဟုတ္ ဂ်ပန္နာမည္ တပ္ထားတဲ့ တရုတ္ျဖစ္ေတြလည္း ျဖစ္ႏုိင္တာပဲ။”
ဒါနဲ့ကၽြန္ေတာ္လည္း အဲဒီ စြပ္ျပဳတ္ကို သြန္ပစ္လုိက္တယ္။ (ေနာင္ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာတဲ့အခါ အဲဒီေနရာမွာ သစ္ပင္ေတြ ေပါက္ျပီး အဲဒီသစ္ပင္ေတြက နာရီေတြ သီးတယ္တဲ့။ ခက္တာက အဲဒီနာရီေတြဟာ တစ္လံုးနဲ့တစ္လံုး အခ်ိန္မတူၾကဘူးတဲ့။)
“ခင္ဗ်ားမွာ ႏွဳတ္ခမ္းေမႊးေကာ့ေကာ့ၾကီး မပါတာနဲ့၊ ဒါလီ မဟုတ္မွန္း သိတယ္။ ခင္ဗ်ား ဘယ္သူလဲ” လို့ေမးေတာ့ သူက
“က်ဳပ္က အခ်ိန္ကာလေလ” လို့ ေျပာတယ္။
“အခ်ိန္ကာလဆုိရင္ ခင္ဗ်ားဟာ ဘာလို့ကၽြန္ေတာ္နဲ့အတူတူရွိေနတာလဲ၊ ခင္ဗ်ားဟာ စီးဆင္းသြားရမွာေပါ့”
“ဒါက ဟီရာကလိုက္တပ္ ဆိုတဲ့ ဂရိတစ္ေကာင္ေျပာတာပါကြာ။ လူတစ္ေယာက္ဟာ ျမစ္တစ္ျမစ္ကို ႏွစ္ခါ ျပန္မဆင္းႏိုင္ဘူး ဆိုလား။ သူတုိ့က အခ်ိန္ဆိုတာ တစ္သမတ္တည္း စီးဆင္းေနတဲ့အရာလို့ယူဆခဲ့ၾကတယ္ေလ”
“အိုင္စတုိင္းရဲ့ ရီေလတစ္ဗီတီသီအိုရီ ကို ကၽြန္ေတာ္လည္း ၾကားဖူးပါတယ္။ သူကေတာ့ အခ်ိန္ဆိုတာ ႏိွုင္းရဓမၼတရား လို့ ေျပာခဲ့တယ္ မဟုတ္လား။ စတုတၳဒိုင္ေမးရွင္း ဆိုလား”
“ဟုတ္တယ္၊ ဟင္းလင္းျပင္နဲ့အခ်ိန္ဟာ ခြဲျခားလို့မရဘူး။ ဟင္းလင္းျပင္ အခ်ိန္လုိ့ေခၚတယ္။ အရာဝတၳဳတုိင္းမွာ အလ်ား၊ အနံ၊ အျမင့္နဲ့ အခ်ိန္ရွိတယ္”
“ကၽြန္ေတာ္လည္း သိပၸံဝတၳဳေတြ ဖတ္ဖူးပါတယ္။ ကာလယႏၱရားဆိုတဲ့ အခ်ိန္စက္နဲ့လိုတဲ့အခ်ိန္ (အတိတ္နဲ့အနာဂတ္ကို သြား
လို့ရတယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း၊ ဒါကေတာ့ အလင္းထက္ျမန္တဲ့အလ်င္နဲ့သြားႏုိင္ရင္ အခ်ိန္ဟာ ေနာက္ျပန္ေရြ့သြားႏုိင္တယ္ဆိုတဲ့ အုိင္စတုိင္းရဲ့ သီအုိရီကို မွီျပီး ေရးၾက ေျပာၾကတာပါပဲ။ ဒါထက္ ခင္ဗ်ားကို ဘယ္တုန္းက ေမြးခဲ့တာလဲ”
ကၽြန္ေတာ္ အခ်ိန္ကို ေမးလုိက္တယ္။
“က်ဳပ္ အသက္လား၊ ၁၅ ဘီလွ်ံေလာက္ရွိျပီေပါ့။ မဟာေပါက္ကြဲမွု သီအုိရီဆိုတာ က်ဳပ္အေမပဲ။ စၾကဝဠာဆိုတာ က်ဳပ္နဲ့အမႊာပူးေပါ့။ မဟာေပါက္ကြဲမွဳ မျဖစ္ခင္က စၾကဝဠာလည္း မရွိေသးဘူး။ က်ဳပ္လည္း မရွိေသးဘူး”
ကၽြန္ေတာ္ နည္းနည္းစိတ္ရွဳပ္ေထြးသြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္လက္က နာရီကိုၾကည့္ျပီး အခ်ိန္ရွိတုန္း အခ်ိန္ တုိက္ရေအာင္ သတိရသြားတယ္။
“ဘယ္အခ်ိန္ရွိျပီလဲ၊ ခင္ဗ်ား အခ်ိန္မွန္ရဲ့လား”
“အခ်ိန္မွန္တယ္ဆိုေတာ့ အခ်ိန္မွားတယ္ဆိုတာေရာ ရွိလို့လား၊ အဲဒါေတြက ဘာေတြလဲ၊ ကမၻာ့အေရွ့ဘက္ျခမ္းက အခ်ိန္နဲ့၊ အေနာက္ဘက္ျခမ္းက အခ်ိန္က ဘယ္တူႏုိင္ပါ့မလဲ။ အဲဒါနဲ့တစ္ခုကို မွန္တယ္၊ တစ္ခုကို မွားတယ္လို့ ဘယ္ေျပာလို့ရမလဲ။ တကယ္ေတာ့ လူ ေတြဟာ နာရီေတြနဲ့အလုပ္ရွဳပ္ေနၾကတာပဲ”
“ဒါဟာ လူေတြရဲ့စြမ္းပကားဗ်။ လူေတြဟာ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အခ်ိန္ကို ထိန္းခ်ဳပ္ႏုိင္ခဲ့တယ္။ နာရီေတြထဲမွာ ေလွာင္ထားႏုိင္ခဲ့တယ္”
“တကယ္ေတာ့ နာရီေတြဟာ မင္းကို ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားတာကြ။ မင္းတုိ့ဟာ နာရီစားသူေတြပဲ”
“ဟုတ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို့ဟာ နာရီကိုစားျပီး အသက္ရွင္ေနတဲ့လူေတြပဲ”
“မွားတယ္၊ မင္းတုိ့ဟာ နာရီကိုစားေနတဲ့ နာရီစားသူေတြ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ နာရီရဲ့စားသံုးတာကို ခံေနရတဲ့နာရီစားသူေတြပဲ”
သူ့စကားေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ တုန္လွဳပ္သြားတယ္။ နာရီကို ကၽြန္ေတာ္တို့က စားခဲ့တာလား။ နာရီက ကၽြန္ေတာ္တုိ့ကို စားသံုးခဲ့ တာလား။ နာရီစားသူမ်ားတဲ့။
အခန္း(အ)
စာဖတ္သူအေနနဲ့ ဒီဝတၳဳကို ဖတ္ရတာ၊ အခ်ိန္ မကုန္ေစခ်င္ဘူး။ ဒါနဲ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း အခန္း(ခ) ကေန အခန္ (အ) ကို ေက်ာ္ျပီး အဆံုးသတ္ လုိက္တယ္။
သစၥာနီ (ဟန္သစ္၊ ဇြန္ -၂၀၀၄)
Posted in: 
0 အၾကံျပဳ ထင္ျမင္ခ်က္မ်ား:
Post a Comment