ေမတၱာတရားျဖင့္ ပ်ံသန္းျခင္း

(၁)
အဲဒီေန႕က စြန္ေလး ကၽြန္ေတာ္ဆီ ေရာက္လာခဲ႕သည္။ အဲဒီေန႕က ေကာင္းကင္မွာ တိမ္ေတြ မရွိခဲ႕ဘူး။ ေႏြဦးရဲ႕ ခပ္ျပင္းျပင္းေလတစ္ခ်ိဳ႕ကို ခံစားေနခ်ိန္မွာပဲ စြန္ေလးက ကၽြန္ေတာ္႕ဆီေရာက္လာခဲ႕တာပါ။
          “မင္းက ဘယ္သူလဲ၊ ဘယ္ကလဲ”
          “ကၽြန္ေတာ္က စြန္ေလးေလ၊ ေလတံခြန္ေလးဆိုလည္းဟုတ္တယ္၊  ဟိုး … မိုးေပၚက လာတာေပါ႕”
စြန္ေလးက ေကာင္းကင္ရဲ႕ တစ္ေနရာကို လက္ညိဳးထိုးျပျပီး ကၽြန္ေတာ္႕ေမးခြန္းကို ေျဖပါသည္။
          “မိုးေပၚက      ဟုတ္လား”
စြန္ေလးက ေခါင္းညိမ့္ျပေတာ႕ ကၽြန္ေတာ္က ေမးခြန္းထုတ္ပါသည္။
          “ေနပါဦး၊ မင္းက မိုးေပၚကလာတာဆိုေတာ႕ ပ်ံတတ္လို႕လား
          မင္းမွာ အေတာင္ပံမွ မပါဘဲ”
စြန္ေလးက ဘာမွျပန္မေျပာဘဲ ျပံဳးတံုးတံုးလုပ္ေနပါသည္။ သို႕ေသာ္ သူ႕အျပံဳးက အျပစ္ကင္းစင္ေသာ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္၏ အျပံဳးမ်ိဳး။
          “အစ္ကိုကေကာ ပ်ံတတ္လား”
          “ဟင္အင္း”
ကၽြန္ေတာ္က ေခါင္းခါျပေတာ႕ စြန္ေလးက
          “ဒါဆို မိုးေပၚမေရာက္ဖူးဘူးေပါ႕ ဟုတ္လား” လို႕ ေမးပါသည္။
          “မိုးေပၚလား၊ ေရာက္ဖူးတယ္ကြ၊ ေလယာဥ္ၾကီးစီးတုန္းက”
          “ဟင္၊ အစ္ကိုလည္း အေတာင္ပံမရွိဘဲ မိုးေပၚေရာက္ႏိုင္သလို၊ ကၽြန္ေတာ္လည္းေရာက္ႏိုင္တာပဲေလ”
          “ေၾသာ္၊ အဲလိုလား”
          “အင္း”
မွတ္မွတ္ရရ အဲဒီေန႕က တိုက္သည္႕ ေလေတြေၾကာင့္ သစ္ရြက္ေတြ ပိုေၾကြခဲ႕သည္ဟု ကၽြန္ေတာ္က ထင္ခဲ႕မိသည္။ ေႏြဦး၏ ေလရူးအေ၀႕ အေျခမခိုင္ေသာ ႐ြက္၀ါတို႕ တျဖဳတ္ျဖဳတ္ေၾကြက်ခဲ႕ၾကသည္။ အဲဒီေန႕က။ စြန္ေလးနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္သည္ စကားေတြ အမ်ားၾကီးေျပာျဖစ္ခဲ႕ၾကသည္။ သူဟာ သူ႕ဘ၀ကို ေက်နပ္မႈ အျပည့္အ၀ ရွိခဲ႕သူတစ္ေယာက္ေပါ႕။
          “ဒီေနရာေလးက အရမ္းေအးခ်မ္းတယ္ေနာ္ အစ္ကို
          အစ္ကိုက ဒီေနရာမွာ ေန႕တိုင္း လာထိုင္ေနက်လားဟင္”
ဒီေနရာဆိုသည္မွာ ကၽြန္ေတာ္အိမ္၏ မလွမ္းမကမ္းက ေညာင္ပင္အိုေအာက္ကို သူက ဆိုလိုတာပါ။
          “အင္း”
ကၽြန္ေတာ္ေခါင္းညိမ့္ျပေတာ႕ သူက ဘာမွ ဆက္မေျပာေတာ႕ဘဲ တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္ေနျပန္သည္။ အဲဒီေန႕က သူ႕ကို ဘာေတြစဥ္းစားေနတာလဲလို႕ ကၽြန္ေတာ္မေမးျဖစ္ခဲ႕ပါ။ သူကေတာ႕ ေလေတြတိုက္သည့္အခါ သစ္ရြက္ေတြ ေၾကြက်သြားတာကို ၾကည့္လိုက္၊ ေကာင္းကင္ျပာျပာၾကီးမွာ ေလဟုန္စီးေနသည့္ ငွက္ေတြကို ၾကည့္လိုက္ႏွင့္ ျငိမ္ခ်က္သားေကာင္းေနျပန္ပါသည္။
          “အစ္ကို၊ ဒီေန႕ မိုးရြာမယ္ထင္လားဟင္”
          “မရြာဘူးထင္တယ္၊ တိမ္ေတြမွ မရွိဘဲ”
ကၽြန္ေတာ႕စကားၾကားေတာ႕ သူက ေတာ္ေသးတာေပါ႕ဟုဆိုကာ သက္ျပင္းခ်သည္။
          “ဘာလို႕လဲ စြန္ေလးရဲ႕၊ မင္းက မိုး႐ြာတာမၾကိဳက္လို႕လား”
          “မၾကိဳက္ဘူး၊ လံုး၀ပဲ” လို႕ သူက ခါးခါးသီးသီးျငင္းသည္။
          “ဘာလို႕လဲကြ”
          “အစ္ကိုကလည္း စြန္ဆိုတာ မိုးေရထိရင္ စုတ္ျပဲသြားတာေလ
          ကၽြန္ေတာ္႕ဘ၀ကို စုတ္ျဖဲမယ့္ မိုးကို ကၽြန္ေတာ္က ဘယ္ၾကိဳက္မွာလဲ”


xxxxxxxxxxxxxxxxxxx……xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
(၂)
စကၠဴဆိုသည္မွာ ေရမွာ စုတ္ျပဲတတ္၏။ ထို႕ေၾကာင့္ စကၠဴျဖင့္ လုပ္ေသာ ေလတံခြန္မ်ား၊ စကၠဴျဖင့္ လုပ္ေသာ အိတ္မ်ား၊ စကၠဴျဖင့္ လုပ္ေသာ စာအုပ္မ်ားသည္လည္း ေရမွာ စုတ္ျပဲၾကရ၏။ ကၽြန္ေတာ္တို႕၏ ဘ၀မ်ားသည္လည္း စကၠဴျဖင့္ ျပဳလုပ္ေလသလားဟု ကၽြန္ေတာ္က ေမးခြန္းထုတ္ခ်င္ပါသည္။
ဘ၀ဆိုသည္မွာ စုတ္ျပဲလြယ္သည့္ အရာတစ္ခုဆိုလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္တို႕တေတြသည္ ေမြးလာကတည္းက ပလက္စတစ္ေလာင္းခဲ႕ဖို႕ ေကာင္းပါသည္။ သို႕ေသာ္ မာေခါက္ေခါက္ႏွင့္ ထားရသိုရလြယ္မည္မထင္။ တခါတရံ သင္သည္ စကၠဴတစ္ရြက္လို ေပ်ာ႕ေျပာင္းေကြးညႊတ္သင့္ေၾကာင္း အၾကံေပးပါက သင္လက္ခံပါမည္လား။ စကၠဴတစ္ရြက္လို စုတ္ျပဲမွာ စိုးသျဖင့္ ဘယ္မွ မသြားဘဲ၊ ဘာမွမလုပ္ဘဲ တစ္ေနရာရာမွာ ပုန္းေနဖို႕ ကၽြန္ေတာ္ၾကံစည္ခဲ႕ဖူးပါသည္။ သို႕ေသာ္ ထိုေန႕က ျငီးေငြ႕စရာေကာင္းလြန္းသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ မိုးေရ ထြက္ခ်ိဳးျဖစ္ခဲ႕သည္။
ေနာက္ဆံုးေတာ႕ ကၽြန္ေတာ္သည္ သြားစရာရွိတာသြား၍ လုပ္စရာရွိတာလုပ္လိုက္မည္ဟု အလြယ္ေလးေတြးလိုက္ပါသည္။ စုတ္ျပဲမည္ဆိုလည္း အလုိက္သင့္ စုတ္ျပဲလိုက္႐ံုပင္။ ဘာမွ အသံုးမခ်ဘဲ ေဆြးေျမ႕သြားသည္ထက္ လုပ္ခ်င္တာလုပ္ရင္း မေတာ္တဆ စုတ္ျပဲသြားရသည္က ပိုေကာင္းေပလိမ့္မည္။


xxxxxxxxxxxxxxxxxxx……xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx


(၃)
          ေညာင္ပင္အိုႀကီးေအာက္ေရာက္ေတာ႕ စြန္ေလးက
          “အစ္ကို ဒီေန႕ေနာက္က်တယ္” လို႕ေျပာျပီး ႏႈတ္ဆက္သည္။
          “ဘာလဲ၊ မင္းက အစ္ကို႕ကို ေမွ်ာ္ေနတယ္ေပါ႕”
ကၽြန္ေတာ္ေမးခြန္ကို သူက ဘာမွ ျပန္မေျပာဘဲ ေခါင္းညိမ့္ျပပါသည္။ သူ၏ ျဖဴစင္မႈကို ကၽြန္ေတာ္က အေၾကာင္းျပခ်က္မရွိ အၾကြင္းမဲ ယံုလိုက္ပါသည္။ အဲဒီေန႕ကလည္း ေညာင္ပင္အိုၾကီး၏ အရိပ္အာ၀ါသသည္ အရင္ကလို တိတ္ဆိတ္ေအးခ်မ္း၍ သာယာေန၏။ ေညာင္ပင္အိုၾကီးဟု ဆိုရျခင္းမွာ ဤေညာင္ပင္၏ သက္တမ္းမွာ ကၽြန္ေတာ႕ အဖိုးထက္ပင္ ပိုၾကီးသည္ဟု သိထားေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ ကေလးဘ၀ကတည္းက ကၽြန္ေတာ္သည္ ဤေညာင္ပင္၏ အရိပ္ေအာက္တြင္ ေဆာ႕ကစားခဲ႕ပါသည္။
          “အစ္ကို၊ ဒီေန႕လည္း မိုးမ႐ြာေလာက္ပါဖူးေနာ္”
စြန္ေလးက ေကာင္းကင္တစ္ေနရာဆီမွ တိမ္ေတြကို ၾကည့္ရင္း ေမးသည္။
          “အင္း၊ မ႐ြာေလာက္ပါဘူး”
မရြာေလာက္ပါဘူးလို႕ ကၽြန္ေတာ္က ေျပာခဲ႕ေသာ္လည္း ရာသီဥတုဆိုသည္မွာ ၾကိဳတင္တိတိက်ခန္႕မွန္း၍ မရႏိုင္ေသာ အရာပါ။ တကယ္ေတာ႕ ရာသီဥတုမွ မဟုတ္၊ ဘယ္အရာကေကာ ၾကိဳတင္ သိ႐ွိထားႏိုင္လို႕လဲ။
          ဘ၀ဆိုသည္မွာ အေပၚဖဲခ်ပ္ႏွင့္တြဲ၍ အေကာင္းဆံုးျဖစ္မည့္ ေအာက္ဖဲတစ္ခ်ပ္ကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ပြတ္ၾကည့္ရသလိုမ်ိဳး ရင္ခုန္စရာေကာင္းလွပါသည္။ သို႕ေသာ္ အေျဖရလဒ္ကေတာ႕ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လက္ခံလိုက္ရသည္ပင္ မဟုတ္ပါလား။ ျဖစ္လာသမွ်ကို အရွိအတိုင္းလက္ခံလိုက္ရသည္ပင္။
          “အစ္ကို၊ ကၽြန္ေတာ္႕လို ေလတံခြန္တစ္ခု မျဖစ္ခ်င္ဘူးလား”
          “မျဖစ္ခ်င္ပါဘူး၊ စြန္ေလးရဲ႕”
          “ဘာလို႕”
ကၽြန္ေတာ္က ဘာမွျပန္မေျပာပဲ ပုခံုးတြန္႕ျပလိုက္သည္။
          “ေနပါဦး၊ မင္းကေကာ လူမျဖစ္ခ်င္ဘူးလား”
          “မျဖစ္ခ်င္ဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္က ငွက္ျဖစ္ခ်င္တာ”
          “ဘာလို႕”
သူကဘာမွျပန္မေျပာဘဲ ကၽြန္ေတာ္လုပ္သလို ပုခံုးတြန္႕ျပပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ရယ္ေတာ႕ သူပါလိုက္ ရယ္ပါသည္။ ေလတံခြန္တစ္ခု ပုခံုးတြန္႕ျပသည္ကို သင္ျမင္ဖူးပါသလား။ သူ႕ပံုစံမွာ အလြန္႐ိုးရွင္း၍ ခ်စ္စရာေကာင္းလြန္းပါသည္။
          အဲဒီေန႕က ကၽြန္ေတာ္တို႕ ရယ္ျဖစ္ခဲ႕ၾကသည္။ အတူတူ။ အဲဒီေန႕က ေန၀င္ခ်ိန္သည္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ရယ္သံမ်ားျဖင့္ ပိုမိုသစ္လြင္ခဲ႕ပါသည္။


xxxxxxxxxxxxxxxxxxx……xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx


(၄)
          “ငွက္ေတြက ဘာလို႕ ပ်ံႏိုင္ၾကတာလဲ အစ္ကို”
          “သူတို႕က သူတို႕ရဲ႕ ေပါ႕ပါးတဲ႕ ခႏၶာကုိယ္ကို ကမာၻစြဲငင္အားဆီက ႐ုန္းကန္ႏိုင္မယ့္ အေတာင္ပံေတြ ရွိေနလို႕ေပါ႕”
          “ကၽြန္ေတာ္ သူတို႕လိုမ်ိဳးပ်ံလို႕ မရဘူးလားဟင္”
          “ပ်ံသန္းျခင္းဆိုတာ စကားကသာလွပတာ၊ အမွန္ေတာ႕ ႐ုန္းကန္ျခင္းတစ္မ်ိဳးပဲ စြန္ေလးရဲ႕”
          “အစ္ကိုေျပာတာ ကၽြန္ေတာ္ေသခ်ာ နားမလည္ဘူး”
အဲဒီေန႕ကေတာ႕ စြန္ေလးက ကၽြန္ေတာ္ေျပာတာနားမလည္ဘူးဆိုကာ (လူေတြလို) ေခါင္းကုတ္ကာ ေနျပန္ပါသည္။
          “အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ အစ္ကိုလည္း ပ်ံသန္းၾကည့္ခ်င္ပါတယ္
          လြတ္လပ္စြာ ပ်ံသန္းၾကည့္ခ်င္တယ္၊ ဒါေပမယ့္ အစ္ကို ပ်ံသန္းျခင္းရဲ႕ တန္ဖိုးကို
          ေသေသခ်ာခ်ာ နားမလည္ေသးဘူး”
          “ဟင္၊ အစ္ကိုကလည္း ၊ ဒါဆို အစ္ကို ေသခ်ာသိတဲ႕ဟာ ေျပာကြာ”
          “ေသခ်ာသိတဲ႕ဟာလား”
          “အင္း၊ ေျပာ” ဆိုျပီး စြန္ေလးက ကၽြန္ေတာ္ဘာေျပာမလဲဆိုတာကို စိတ္၀င္တစား နားေထာင္လ်က္ရွိပါသည္။
သူကေျပာဆိုကာမွ ကၽြန္ေတာ္က ဘာေျပာရမွန္းမသိဘဲျဖစ္ခဲ႕ရသည္ကို ခုထိ မွတ္မိေနဆဲျဖစ္ပါသည္။ ေသေသခ်ာခ်ာသိသည္႕အရာလား။ ဘ၀မွာ ဘယ္အရာကို ကၽြန္ေတာ္ ေသခ်ာပိုင္ႏိုင္စြာ သိပါသလဲ။ ( အခုအခါတြင္ ကၽြန္ေတာ္ကို တစ္ေယာက္ေယာက္ကမ်ား ေသခ်ာသိသည့္အရာတစ္ခုခု ေျပာပါဆိုလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္က ေလးျဖဴရဲ႕မေရရာဘူးဆိုသည္႕ သီခ်င္းကို ဆိုျပလိုက္မည္ျဖစ္ပါသည္။)
“ေသခ်ာသိတဲ႕ဟာလား၊ အစ္ကို ေသခ်ာသိတာတစ္ခုက မင္းကို အစ္ကို ခင္တြယ္ေနျပီဆိုတာပဲ”
ကၽြန္ေတာ္႕စကားဆံုးေတာ႕ စြန္ေလးက ဘာမွ ျပန္မေျပာေတာ႕ဘဲ ျငိမ္သက္သြားပါသည္။ ျပီးေတာ႕ သူက ေက်ာက္ခဲတံုးေလးေတြကို ေကာက္လိုက္၊ ဇယ္ေတာက္သလို ေတာက္လိုက္၊ အေ၀းသို႕လႊင့္ပစ္လိုက္ လုပ္ေနသည္။
“ဘာလို႕ ၊ အစ္ကိုက ကၽြန္ေတာ္႕ကို ခင္တြယ္ရတာလဲ”
“မသိဘူး” ဟု ကၽြန္ေတာ္က ရိုးရွင္းစြာ ေျဖခဲ႕ပါသည္။ ဘ၀တြင္ မသိေသာအရာကို မသိဘူးဟု ႐ိုးရွင္းစြာ ၀န္ခံတတ္ဖို႕လိုပါသည္။ သံေယာဇဥ္ဆိုသည္မွာ ကိုယ္မသိလိုက္သည့္ အခ်ိန္မွာ ၀င္ေရာက္လာတတ္၍ ကိုယ္တကယ္တမ္း သိလိုက္မိျပီး မၾကာခင္မွာေတာ႕ ကြယ္ေပ်ာက္သြားတတ္ေၾကာင္း အဲသည္တုန္းက ကၽြန္ေတာ္ မသိခဲ႕။ လိပ္ျပာတစ္ေကာင္က ပန္းေလးတစ္ပြင့္မွာလာနားသလို ျပန္ထြက္သြားသည့္အခ်ိန္မွာလည္း ပန္းေလးတြင္ လိပ္ျပာ၏ ေျခရာ မက်န္ခဲ႕လွ်င္ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕၏ ရင္ဘတ္တြင္ေတာ႕ ေျခရာထင္ဖို႕ အေကာင္းဆံုး သဲေသာင္ျပင္ၾကီးတစ္ခုရွိခဲ႕ပါသည္။ ေျခရာထင္က်န္ေနရစ္ဖို႕ ေရာက္လာခဲ႕သူရဲ႕ အျပစ္လား၊ သို႕မဟုတ္ ေျခရာထင္က်န္ႏိုင္သည္ သဲေသာင္ျပင္၏ အျပစ္လားဆိုသည္ကိုေတာ႕ ကၽြန္ေတာ္က မစဥ္းစားခ်င္ေတာ႕။ ဘ၀၏ ေမ႕ေမ႕ေပ်ာက္ေပ်ာက္ကိစၥမ်ားသည္ လည္းေကာင္း၊ မွတ္မွတ္ရရ ကိစၥမ်ားသည္လည္းေကာင္း အရာရာသည္ ဘယ္အရာမွ ေရရာျခင္းမ႐ွိခဲ႕။ေလာကတြင္ အခ်ိဳ႕ေသာ အျဖစ္အပ်က္မ်ားသည္ ခေရေစ႕တြင္းက် ရွာေဖြမေနဘဲ ေခ်ာ္လဲေရာထိုင္ေနလိုက္႐ံုပင္ ျဖစ္ပါသည္။


xxxxxxxxxxxxxxxxxxx……xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx


(၅)
          ထိုေန႕က ကၽြန္ေတာ္စြန္ေလးဆီ ေနာက္မက်ဘဲ ေရာက္ခဲ႕ပါသည္။ စြန္ေလးက ထံုးစံအတိုင္း ေညာင္ပင္အိုၾကီးေအာက္တြင္ ေက်ာက္ခဲေလးမ်ားႏွင့္ ဇယ္ေတာက္ေနပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္႕ကို ျမင္ေတာ႕ သူက ၀မ္းသာအားရႀကိဳဆုိျပီး သူေျပာခ်င္တာေတြ ဆက္တိုက္ေျပာပါေတာ႕သည္။
          “အစ္ကိုရ၊ ေရာက္လာတာ အေတာ္ပဲ၊ အစ္ကို႕ကို ေစာင့္ေနတာ
          အစ္ကို ကၽြန္ေတာ္႕ကို တစ္ခု ကူညီေနာ္၊ ကူညီမယ္မလား၊
          ကူညီမွာပါ  အစ္ကိုက၊ ဟုတ္တယ္မလား”
အဲသည့္ေန႕ကေတာ႕ အရင္ႏွင့္မတူ တက္ၾကြေနတဲ႕ သူ႕ပံုစံကို ကၽြန္ေတာ္ အံၾသခဲ႕မိပါသည္။
          “ျဖည္းျဖည္းေျပာပါ စြန္ေလးရဲ႕၊    အစ္ကို ဘာကူညီရမွာလဲေျပာ”
          “အင္း၊ မိုးေပၚတက္ခ်င္လို႕ အစ္ကိုရဲ႕”
          “ဘုရားေရ၊   အစ္ကိုမွာ ေလယာဥ္ပ်ံမွ မ႐ွိဘဲ”
          “အာ… အစ္ကိုက လုပ္ျပီ၊ ေလယာဥ္ပ်ံမလိုပါဘူး အစ္ကိုရဲ႕ ႀကိဳးရွိရင္ရျပီ”
သူက အားႀကိဳးမာန္တက္ေျပာေနေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္က ေသခ်ာ ေမးရျပန္သည္။
          “ႀကိဳးရွိရင္ မိုးေပၚကို ေရာက္လို႕လား ၊ စြန္ေလးရဲ႕”
          “ေရာက္တာေပါ႕ အစ္ကိုရဲ႕၊
          ႀကိဳးစ တစ္ဖက္မွာ ကၽြန္ေတာ္က ေနမယ္၊ က်န္တဲ႕တစ္ဖက္ကို အစ္ကိုက ကိုင္ထားျပီး
          ႀကိဳးကို ေလွ်ာ႕လိုက္၊ ျပန္တင္းလိုက္လုပ္၊
ေလတိုက္လာတဲ႕အခါ ကၽြန္ေတာ္က တျဖည္းျဖည္း အေပၚတက္သြားေရာ”
“ဟုတ္ရဲ႕လား၊ အစ္ကို မလုပ္တတ္ေလာက္ဖူးထင္တယ္ေနာ္”
“ဟုတ္ပါတယ္ဆိုမွ၊ လြယ္လြယ္ေလးပါဆိုမွ၊ မလုပ္ေပးရင္လည္းျပီးေရာ၊
အစ္ကို႕ကို မေခၚေတာ႕ဘူး”
စြန္ေလးက ထိုသို႕စိတ္မရွည္စြာ ေျပာျပီး တစ္ဖက္လွည္႕ စိတ္ေကာက္သြားပါသည္။
          “ကဲပါကြာ၊ စိတ္မေကာက္နဲ႕၊ အစ္ကို မင္းသေဘာအတိုင္းလုပ္ေပးမယ္
မနက္ျဖန္ခါ ၾကိဳးယူခဲ႕မယ္ေနာ္” လို႕ ကၽြန္ေတာ္က ေျပာေတာ႕ “ေဟး” ဆိုျပီး ေပ်ာ္႐ႊင္စြာ ခုန္ေပါက္ေနျပန္ပါသည္။ သူလိုခ်င္တာတစ္ခုကို ဘာမွ မစဥ္းစားဘဲ ပူဆာတတ္တဲ႕ ကေလးတစ္ေယာက္လိုမ်ိဳး သူ႕ကို ကၽြန္ေတာ္ သေဘာက်မိခဲ႕ပါသည္။ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ ပူဆာသလို လူၾကီးတစ္ေယာက္ကမ်ား ပူဆာေနခဲ႕ပါလွ်င္ ေ၀ဖန္အျပစ္တင္ၾကမည္လားဟု သင့္ကို ကၽြန္ေတာ္က လမ္းႀကံဳလွ်င္ ေမးၾကည့္ခ်င္ပါေသးသည္။


xxxxxxxxxxxxxxxxxxx……xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx


(၆)
          ထိုေန႕မွ စ၍ ေနာက္ရက္မ်ားတြင္ စြန္ေလးကို မိုးေပၚသို႕ လႊတ္တင္ႏိုင္သည့္ သူရဲေကာင္းတစ္ေယာက္အျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ အသက္ရွင္ခဲ႕ပါသည္။ အစပိုင္းေတာ႕ ခက္ခဲသလို႐ွိခဲ႕ေပမယ္႕ ေနာက္ပိုင္းတြင္ေတာ႕ သူ႕ကို မိုးေပၚသို႕ လႊတ္တင္ရသည္မွာ အလြယ္ေလးဟု ကၽြန္ေတာ္က ထင္ျမင္လာခဲ႕ပါသည္။ သူေပ်ာ္႐ႊင္ေနသည္ကို ျမင္ရတိုင္း ကၽြန္ေတာ္ ပို၍ ေပ်ာ္႐ႊင္ခဲ႕ပါသည္။ သူ႕ကို လႊတ္တင္ခဲ႕သည္႕ ႀကိဳးက သူ႕အတြက္ေတာ႕ ေကာင္းေကာင္းခိုင္ျမဲခဲ႕သလို ကၽြန္ေတာ္တို႕ ႏွစ္ေယာက္ၾကားက မျမင္ရသည့္ ႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္းကလည္း ပို၍ပင္ ခိုင္ျမဲခဲ႕ပါသည္။
          မိုးေပၚတစ္ေနရာတြင္ သူက အေပ်ာ္ႀကီး ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ႕ပါသည္။ သူသည္ သူ၏ ေပ်ာ္႐ႊင္မႈ တစ္ခုအတြက္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေပါ႕ေပါ႕ပါးပါး ေပ်ာ္႐ႊင္ရဲသူတစ္ဦး ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႕ စြန္ေလးလို မဟုတ္ခဲ႕။ ေပ်ာ္႐ႊင္လို႕ပါဆိုၿပီး တဟားဟားရယ္ေမာလိုက္လွ်င္ ကုိယ္႕ကို အ႐ူးတစ္ေယာက္လို ၀ိုင္းၾကည့္ၾကမည္လားဟု စိုးရိမ္တတ္သူတစ္ဦး ျဖစ္ခဲ႕ပါသည္။ အျမဲလိုလို ကၽြန္ေတာ္သည္ အရာရာကို အကာအကြယ္တစ္ခုျဖင့္ ေနထိုင္ခဲ႕သည္။ တကယ္ေတာ႕ ဘ၀တြင္ ရယ္ေမာျခင္းသည္လည္းေကာင္း၊ ငိုေၾကြးျခင္းသည္လည္းေကာင္း အရာရာကို အနည္းႏွင့္ အမ်ားေတာ႕ စြန္႕စားကာ ေနၾကည့္ဖို႕ ေကာင္းပါသည္။
          မိုးေပၚတစ္ေနရာဆီမွ စြန္ေလးကေတာ႕ ကၽြန္ေတာ္႕ကို ေျပာင္ျပလိုက္၊ လွ်ာထုတ္ျပလိုက္၊ ရယ္ေမာလိုက္ႏွင့္ ေပ်ာ္႐ႊင္ျမဴးတူးလို႕ ေနပါသည္။
          “ေမာေနၿပီလား၊ စြန္ေလးရဲ႕”
          “ေမာပါဘူးေနာ္၊ ေပ်ာ္စရာႀကီး၊
          ဒါနဲ႕ အစ္ကိုရဲ႕၊ အစ္ကိုယူလာတဲ႕ ႀကိဳးက တိုေနတယ္
          ေနာက္တစ္ခါ အရွည္ႀကီးယူလာခဲ႕ေနာ္၊ ဒါမွ ဟိုးအျမင့္ႀကီးကို တက္လို႕ရမွာ”
          “ေအးပါကြာ၊ မင္းသေဘာ၊ မနက္ျဖန္ခါ အစ္ကို ႀကိဳးအရွည္ႀကီးယူလာခဲ႕မယ္ေနာ္”
          “ေက်းဇူးပဲ၊ ဒီေန႕ေတာ႕ ဒီေလာက္ပဲ၊ အစ္ကိုျပန္ေတာ႕ေနာ္” ဟု ဆိုကာ သူ မလိုေတာ႕သည့္အခါ အဲဒီလို ႏွင္လႊတ္တတ္ျမဲျဖစ္ပါသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူ႕အေပၚ စိတ္မဆိုးတတ္သည့္ ကၽြန္ေတာ္ကို ကၽြန္ေတာ္ အံၾသခဲ႕ရပါသည္။


xxxxxxxxxxxxxxxxxxx……xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx


(၇)
ေလတိုက္ႏႈန္းေၾကာင့္ ေျပးလႊားေနၾကေသာ တိမ္တိုက္မ်ားသည္ ကေလးငယ္မ်ား ေကာင္းကင္တြင္ စိန္ေျပးတမ္းကစားေနၾကသလို။ ဆည္းဆာ၏ အေရာင္မ်ားသည္ အမည္တပ္၍ မရေသာ အေရာင္တို႕ျဖင့္ ပံုစံမ်ိဳးစံုေျပာင္းလဲလ်က္။ ေႏြဦး၏ ေလအေ၀႕တြင္ ေညာင္ပင္အိုႀကီးသည္ သူ႕ရင္ခံုသံမ်ားကို ခါခ်လိုက္ေပျပီ။
ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႕ စြန္ေလးအလိုက် ႐ွည္လ်ားလွေသာ ႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္းျဖင့္ ေကာင္းကင္ေပၚသို႕ လႊတ္တင္ေပးခဲ႕သည္။ ေလသြားရာဘက္သို႕ ႀကိဳးေလ်ာ႕၍ ေမ်ာေပးလိုက္၊ ေအာက္စိုက္သြားသည့္အခါ ၾကိဳးကို အနည္းငယ္ ျပန္တင္းလိုက္ျဖင့္ စြန္ေလးသည္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ပုိ၍ေ၀းကြာလာကာ အျမင့္တစ္ေနရာဆီသို႕ ေရာက္႐ွိေနပါသည္။ အခ်ိန္ကာလတို႕ ၾကာလာသည္႕အခါမွာေတာ႕ စြန္ေလးသည္ ကၽြန္ေတာ္၏ ျမင္ကြင္းမွ တျဖည္းျဖည္း မႈန္၀ါးေသးငယ္လာပါသည္။ အရင္ကလို သူကၽြန္ေတာ္႕ကို ရယ္ျပေနေလသလား၊ သို႕မဟုတ္ သူကၽြန္ေတာ႕ကို ေျပာင္ျပေနေလသလားလို႕ မွန္းဆၾကည့္ေသာ္လည္း ေသခ်ာမျမင္ရေတာ႕။ သူေျပာသည့္စကားသံ၊ ကေလးတစ္ေယာက္လိုရယ္ေမာသံမ်ားကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္မၾကားရေတာ႕။ သူသည္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ အလြန္ေ၀းေနျပီျဖစ္ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္ စိတ္တြင္ေတာ႕ တျဖည္းျဖည္း အထီးက်န္မႈကို ခံစားလာရပါသည္။ ကေလးဘ၀ကတည္းက ဤေညာင္ပင္ေအာက္တြင္ တစ္ေယာက္တည္းေနခဲ႕ဖူးေပမယ့္ သူႏွင့္ေတြ႕ျပီး ေနာက္ပိုင္းတြင္ေတာ႕ ကၽြန္ေတာ့္ခံစားခ်က္မ်ားက မတူေတာ႕။ သံေယာဇဥ္သည္ ခံစားခ်က္၏ ေန၀င္ခ်ိန္မ်ားကို အေရာင္ေျပာင္းေပးခဲ႕ျပီ။ သူမရွိပါက ေညာင္ပင္အုိသည္ အထီးက်န္ေသာ၊ လြမ္းေမာစရာေကာင္းေသာ ေတးတစ္ပုဒ္ျဖစ္ခဲ႕ျပီ။
႐ုတ္တရက္ ကၽြန္ေတာ္က လက္ထဲမွ ႀကိဳးကို ေအာက္သို႕ ျပန္ဆြဲေနလိုက္သည္။ စြန္ေလးသည္ ေအာက္သို႕ တျဖည္းျဖည္း ျပန္ႏွိမ့္လာခဲ႕၏။ တစ္ခါ ကၽြန္ေတာ္က ေခါင္းကို ခါရမ္းကာ တစ္ခ်က္ ရယ္ေမာမိျပန္သည္။ မဟုတ္ေသးဘူး။ သူမ႐ွိတာမွ မဟုတ္ဘဲ။ သူ႐ွိေနပါသည္။ ဟိုးအျမင့္တစ္ေနရာမွာေပါ႕။ အခုဆို သူျဖစ္ခ်င္တဲက ငွက္တစ္ေကာင္လို ေကာင္းကင္တြင္ ေလဟုန္စီးျပီး သူအေပ်ာ္ႀကီး ေပ်ာ္ေနေတာ႕မည္။ သူေပ်ာ္႐ႊင္ရယ္ေမာလိုက္သံမ်ားကို သူနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္႕ၾကားက ဆက္သြယ္လုိ႕ထားသည့္ ႀကိဳးကတစ္ဆင့္ ကၽြန္ေတာ္ခံစားလို႕ရေနသည္ပဲ။
ဟုတ္ပါသည္။ သူေပ်ာ္ေနပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္သူ႕ကို လႊတ္တင္ရပါမည္။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ဘယ္ေလာက္ေ၀းေ၀း။ ငွက္တစ္ေကာင္လို သူ အျမင့္ႀကီးမွာ ႐ွိရမည္။ ငွက္တစ္ေကာင္ထက္ပင္ သူပို၍ ျမင့္ေစရမည္။ ကၽြန္ေတာ႕ အနားတြင္ ႐ွိေနရမည္ဟူေသာ အတၱကို ခ်ိဳးႏွိမ္ကာ ကၽြန္ေတာ္က ႀကိဳးကို ေလ်ာ႕ေပးလ်က္။


xxxxxxxxxxxxxxxxxxx……xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx


(၈)
ဒီေန႕ ေကာင္းကင္တြင္ တိမ္အမ်ားအျပားပ်ံသန္းလို႕ေနပါသည္။ ပ်ံသန္းသည္ဟု ဆိုရျခင္းမွာ ေလတိုက္ရာ လႊင့္ပါးသူကို ကၽြန္ေတာ္က ဆိုလိုျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္သိခဲ႕သည့္ စြန္ေလးသည္လည္း ပ်ံသန္းသူျဖစ္ပါသည္။ တိတိက်က်ေျပာပါက ေမတၱာတရားဟူေသာ ႀကိဳးကို အသံုးျပဳ၍ ပ်ံသန္းသူျဖစ္ပါသည္။
ညေနဆည္းဆာတစ္ခု၊ တိမ္တိုက္အခ်ိဳ႕၊ ေႏြဦးရာသီ၊ ေညာင္ပင္အိုႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္႕ကို ေတြ႕လွ်င္ သင္သည္ စြန္လႊတ္ေနေသာ လူတစ္ေယာက္ဟု ထင္ေကာင္းထင္ေနေပလိမ့္မည္။ တကယ္ေတာ႕ ကၽြန္ေတာ္မွာ စြန္ေလးမ႐ွိေတာ႕ပါ။ သူသည္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ အလြန္ေ၀းကြာေသာ ေကာင္းကင္ တစ္ေနရာဆီမွ ကၽြန္ေတာ္႕ကို ထာ၀ရ ႏႈတ္ဆက္သြားျပီျဖစ္ပါသည္။
ေညာင္ပင္အိုေအာက္တြင္ ႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္းႏွင့္ အလုပ္႐ႈပ္ေနေသာ ကၽြန္ေတာ္႕ကို အရူးတစ္ေယာက္ဟု သင္ ေတြးမိေကာင္း ေတြးမိႏိုင္သည္။ ကၽြန္ေတာ္က ဂ႐ုမစိုက္ေတာ႕။ ယခုဆိုလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ေပ်ာ္စရာေတြ႕လွ်င္ တဟားဟားရယ္ေမာ၍ ငိုစရာေတြ႕လွ်င္ ၀ါးခနဲ ငိုခ်တတ္ခဲ႕ျပီ။ ဘ၀၏ ႐ွိေနေသာ အရာမ်ားႏွင့္ မရွိေတာ႕ေသာ အရာမ်ားအားလံုးကို တန္ဖိုးထားတတ္လာသလို၊ ျပန္မရႏိုင္ေတာ႕ေသာ အရာမ်ားအတြက္လည္း ကၽြန္ေတာ္က ယူႀကံဳးမရ ျဖစ္မေနေတာ႕။ လက္႐ွိ ႐ွိေနေသာအရာမ်ားသည္လည္း တစ္ခ်ိန္တြင္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားမည္ကို ကၽြန္ေတာ္က သိတတ္ခဲ႕ၿပီ။
ကၽြန္ေတာ္႕ကို ေျပာခဲ႕ေသာ စြန္ေလး၏ စကားမ်ားကိုေတာ႕ ခုထိတိုင္ မွတ္မိေနဆဲ ျဖစ္ပါသည္။
“ကၽြန္ေတာ္က ငွက္ျဖစ္ခ်င္တာ အစ္ကိုရ၊
ငွက္တစ္ေကာင္လိုမ်ိဳး၊ ေပါ႕ပါးစြာ ပ်ံသန္းပစ္ခ်င္တာ”
“……………………………….”
“ႀကိဳးဆိုရင္ေလ ၊ ဘယ္ေႏွာင္ႀကိဳးကိုမွ ကၽြန္ေတာ္မလိုခ်င္ဘူး
အစ္ကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္႕ကို မခင္တြယ္ပါနဲ႕ေတာ႕”
“……………………………………………..”
“အစ္ကို၊
ဒီတစ္ခါ ကၽြန္ေတာ္ အျမင့္ဆံုးေရာက္ရင္ေလ ….
အစ္ကို ႀကိဳးကို ျဖတ္ပစ္လိုက္ေနာ္ …..
ကၽြန္ေတာ္ ငွက္တစ္ေကာင္ျဖစ္ခဲ႕ရင္ အစ္ကို႕ဆီ ပ်ံသန္းလာမွာေပါ႕
ျပန္ဆံုၾကမယ္ထင္ပါတယ္”
“……………………………………………………” ။


ရင္နင့္ေအာင္
၂၅-၂-၁၁

Posted in: ၀တၳဳတို